بریده‌هایی از کتاب آدم‌خواران

وجدان دهکدهٔ آدم‌خوار، آنا، روی یخ‌ها افتاده و جان داده بود. آسمانِ گرفته، غباری خاکستری روی زمین پهن کرده بود. کنار دهانِ آنا حروفی دیده می‌شد که تا عمق زمین فرورفته بودند. آنا با انگشت اشارهٔ یخ‌زده‌اش نوشته بود: «دوستت دارم». اِلی موندو مات‌ومتحیر مانده بود. «کی را دوست داشته؟ اصلاً ندیدم از پسری خوشش بیاید به‌جز آلن دو…» روستایی جلو آمد و گفت «شبیه همان آینه‌های جادویی شده که کولی‌ها توی جشن می‌فروختند.»

وجدان دهکدهٔ آدم‌خوار، آنا، روی یخ‌ها افتاده و جان داده بود. آسمانِ گرفته، غباری خاکستری روی زمین پهن کرده بود. کنار دهانِ آنا حروفی دیده می‌شد که تا عمق زمین فرورفته بودند. آنا با انگشت اشارهٔ یخ‌زده‌اش نوشته بود: «دوستت دارم». اِلی موندو مات‌ومتحیر مانده بود. «کی را دوست داشته؟ اصلاً ندیدم از پسری خوشش بیاید به‌جز آلن دو…» روستایی جلو آمد و گفت «شبیه همان آینه‌های جادویی شده که کولی‌ها توی جشن می‌فروختند.»

وجدان دهکدهٔ آدم‌خوار، آنا، روی یخ‌ها افتاده و جان داده بود. آسمانِ گرفته، غباری خاکستری روی زمین پهن کرده بود. کنار دهانِ آنا حروفی دیده می‌شد که تا عمق زمین فرورفته بودند. آنا با انگشت اشارهٔ یخ‌زده‌اش نوشته بود: «دوستت دارم». اِلی موندو مات‌ومتحیر مانده بود. «کی را دوست داشته؟ اصلاً ندیدم از پسری خوشش بیاید به‌جز آلن دو…» روستایی جلو آمد و گفت «شبیه همان آینه‌های جادویی شده که کولی‌ها توی جشن می‌فروختند.»

‫مَزِرا از دوردست ناله‌اش بلند شد. «می‌دانم که والی بزدل است، اما کشیش کجاست؟» ‫بوتودون غرید «زیر صلیب مسیح خُروپُف می‌کند! آمد حواس این جماعت را پرت کند ولی خودش آن‌قدر مست شده که توی کلیسا پس افتاده!»

«واقعاً خوشحالم که با مشت کوبیدم توی صورتش. دهن دو مونِی را خُرد کردم!» «دهن کی؟» «دهن پروسی.» «آهان. من هم خوشحالم. پدرش را درآوردیم!»

خونش عین غباری از قطره‌های ریز همه‌جا پخش شده بود. این قطرات به اخترکانی سرخ می‌مانست که در یک صورت فلکیِ خون‌آلود، دنیایی هراس‌آور می‌ساختند.

یکی‌شان گفت «دوست دارم طوری برقصم که انگار فردایی در کار نیست!» او سنگ‌تراشی بود که از عشق حرف می‌زد و عیش و شادی.

مردم از هر طرف سیخونک‌های‌شان را به دست‌ها و شانه‌های آلن فرومی‌کردند. لباس‌های آلن پاره شدند. «طوری بزنیدش که خدا خوشش بیاید و برای‌مان باران بفرستد!»

«هنوز توی این کشورِ مترقی آدم بی‌سواد داریم. نصف انجمن شهرمان بلد نیستند اسم‌شان را بنویسند. از کل این منطقه فقط نُه‌تا پسر به مدرسه می‌آیند.» «چه انتظاری دارید، خانم لشو؟ هر بچه‌ای که به مدرسه بیاید یک کارکُن از خانه و مزرعه کم می‌شود. قطعاً متوجه حرفم هستید.»

خری از دور عرعر کرد.

یکی‌شان گفت «دوست دارم طوری برقصم که انگار فردایی در کار نیست!»

ما هم روزگاری آدم‌های خوبی بودیم

بعضی از مردم سؤال را هم نشنیده بودند، ولی چون می‌دیدند بقیه دست‌های‌شان را بالا می‌بردند آن‌ها هم بالا می‌بردند.

آلن به این فکر می‌کرد که مردم امسال، به‌رغم خنده‌هاشان، انگار فقط وانمود می‌کنند که خوشحال‌اند.

«دوست دارم طوری برقصم که انگار فردایی در کار نیست!»

زمین خشکِ کوچه، خون قربانی را با شوق می‌مکید.

اگر می‌خواهید مجازاتش کنید بسپریدش دست قانون.» «ما خودمان قانون‌ایم!» آنتونی گفت «قانونی که یک مشت احمق می‌خواهند وضع کنند!»

اگر می‌خواهید مجازاتش کنید بسپریدش دست قانون.» «ما خودمان قانون‌ایم!» آنتونی گفت «قانونی که یک مشت احمق می‌خواهند وضع کنند!»

مردم فهمیده بودند که کشتن یک انسان به راحتیِ برداشتِ محصول است.

غریزهٔ جمعیِ کشتارْ احساس مسئولیت را از بین برده بود. خون‌ریزی به نوجوانان و جوانان فرصتی می‌داد تا مردانگی‌شان را ثابت کنند و جای‌شان را در جامعه بین مردم باز کنند.