بریده‌هایی از کتاب حکومت نظامی

در گذشته ملتی بودیم و حالا شده‌ایم توده‌ای فشرده کنار هم! پیش از این از ما دعوت می‌شد و حالا احضارمان می‌کنند! نان و شیر را با یکدیگر ردوبدل می‌کردیم و حالا غذا را برای‌مان جیره‌بندی کرده‌اند. ما درجا می‌زنیم! (همه درجا می‌زنند.) درجا می‌زنیم و می‌گوییم هیچ‌کس کاری برای هیچ‌کس نمی‌تواند بکند. باید سرجای‌مان توی صفی که برای‌مان تعیین کرده‌اند بمانیم. فریادزدن چه فایده‌ای دارد؟ زن‌هامان دیگر چهره‌ای به شادابی گل که در گذشته به هیجان‌مان می‌آورد ندارند.

عدالت یعنی این‌که بچه‌ها شکم‌شان سیر باشد و سردشان نباشد. عدالت یعنی این‌که بچه‌هایم زندگی کنند. من آن‌ها را زاییده‌ام تا در دنیایی سرشار از شادی زندگی کنند. آن‌ها به ثروت دیگری نیاز ندارند. جز نان روزانه و خواب تهیدستان چیز دیگری برای آن‌ها درخواست نمی‌کنم. این‌ها چیزی نیستند و با این همه شما از دادن‌شان امتناع می‌کنید. اگر شما نان روزانه را از فقیر بیچاره‌ها دریغ می‌کنید، نه تجملی در آن وجود دارد، نه زبان فاخری و نه قول‌های اسرارآمیزی که خداوند به همه داده و شما را بابت شانه خالی‌کردن از انجام آن‌ها هرگز نخواهد بخشید.

این فلسفه و طرز فکر من است! خداوند دنیا را انکار می‌کند و من خداوند را! زنده‌باد هیچی، زیرا این تنها چیزی است که وجود دارد!

برای این است که مردم به شنیدن کلمات پیچیده و مبهم عادت کنند. هرقدر کم‌تر بفهمند، بیش‌تر اطاعت خواهند کرد.

یکی از مقام‌های برجستهٔ دولتی: بیماری با چنان سرعتی همه‌جا فراگیر می‌شود که از هرگونه کمک‌رسانی پیشی می‌گیرد. بیماری به خیلی از محله‌ها بیش‌تر از آن‌چه بتوان تصورش را کرد سرایت کرده، موضوعی که مرا به این فکر می‌اندازد که باید این وضعیت را پنهان نگه داشت و به هیچ بهایی حقیقت را برای مردم فاش نکرد. از این‌ها گذشته، در حال حاضر بیماری به‌ویژه به محله‌های حاشیه شهر که فقیرنشین و پرجمعیت هستند حمله‌ور شده. در این بلایی که سرمان آمده، دست‌کم این دل‌خوشی باقی مانده است.