بریده‌هایی از کتاب حکومت نظامی

هرقدر کم‌تر بفهمند، بیش‌تر اطاعت خواهند کرد

شما به مردم رنج گرسنگی‌کشیدن و جداشدن‌ها را داده‌اید تا مانع طغیان‌کردن‌شان بشوید. فرسوده‌شان می‌کنید، نیرو و وقت‌شان را هدر می‌دهید تا نه فرصت و نه انگیزهٔ خشمگین‌شدن را داشته باشند. خیال‌تان آسوده، آن‌ها درجا می‌زنند. به‌رغم تعداد زیادشان تنها هستند، مثل من که تنهایم. هریک از ما به‌خاطر بزدلی دیگران تنها می‌ماند

اما من مغرورتر از آن هستم که بدون احترام‌گذاشتن به خودم، دوستت داشته باشم

می‌خواهد آن‌گونه که درنظر دارد خوشبخت باشیم، نه آن‌طور که خودمان دل‌مان می‌خواهد. این‌ها لذت‌های اجباری هستند، زندگی سرد و بی‌رونق، خوشبختی به شیوهٔ حبس ابد.

ما تیره‌روزترین آدم‌ها هستیم! امید تنها ثروت‌مان ست. چه‌گونه می‌توانیم خودمان را از آن محروم کنیم؟

روی همه علامت بگذارید! حتا کسانی که حرفی نمی‌زنند ولی می‌شود حرف‌هاشان را شنید! آن‌ها دیگر نمی‌توانند اعتراض کنند، اما سکوت‌شان گوش‌خراش است! دهان‌هاشان را خرد کنید، به آن‌ها دهان‌بند بزنید و واژه‌های کلیدی را یادشان بدهید تا آن‌ها هم پیوسته همان چیزها را تکرار کنند، تا شهروندان خوبی بشوند که ما به آن‌ها نیاز داریم.

افسرها توی رختخواب‌شان می‌میرند و جنگ و بدبختی‌هایش نصیب ما می‌شود!

زنده‌باد مرگ، دیگر از آن نمی‌ترسیم.

گیسوان سیاه عشق چه شدند؟ این گیسوان موقعی‌که همه‌چیز بر وفق مراد است، عاشقند! اما دوران تیره‌روزی که فرامی‌رسد، فرار می‌کنند.

ما در دنیای دیگری زندگی می‌کنیم که آدم‌ها نمی‌توانند زندگی کنند.