بریده‌هایی از کتاب کالیگولا

این دنیا هیچ اهمیتی ندارد و کسی که این حقیقت را بپذیرد آزادی‌اش را به‌دست آورده است.

آدم‌بودن چه دشوار و چه تلخ است.

دقیقآ به همین خاطر که آزاد نیستید از شما متنفرم

شما یعنی داور هستید؟ شمایی که دکان پارسایی گشوده‌اید و مانند دخترهای جوانی که رؤیای عشق را در دل می‌پرورانند، در فکر امنیت‌تان هستید، سرانجام هم با ترس و دلهره می‌میرید بی‌آن‌که بدانید در تمام عمرتان دروغ گفته‌اید، دربارهٔ کسانی داوری می‌کنید که یک عمر رنج برده‌اند و هر روز از هزاران زخم جدید درد می‌کشند؟ اول از همه مرا خواهید کشت، مطمئن باشید

ستم‌گر کسی است که ملت‌ها را فدای نظریه‌ها یا جاه‌طلبی‌هایش می‌کند.

چه نفرت‌انگیز است که آدم پس از تحقیرکردن دیگران، همان فرومایگی روحی را در خودش هم احساس کند.

طبیعت خیلی کارها می‌کند، خیلی زخم‌ها را جوش می‌دهد.

این دنیا هیچ اهمیتی ندارد و کسی که این حقیقت را بپذیرد آزادی‌اش را به‌دست آورده است.

دربارهٔ کسانی داوری می‌کنید که یک عمر رنج برده‌اند و هر روز از هزاران زخم جدید درد می‌کشند؟

نومیدکردن روحی جوان جنایتی است خیلی بزرگ‌تر از آن‌چه تاکنون مرتکب شده.

چه‌گونه ملتی با تمدنی بالا و داشتن کسانی مانند گوته، شیلر، بتهوون، افسارش را به‌دست سرجوخهٔ حقیر، پرعقده و خون‌خواری مانند هیتلر سپرد تا دنیا را به خاک و خون بکشد، جان میلیون‌ها آدم بی‌گناه را بگیرد

ساعت‌هایی فرامی‌رسند که آدم باید انتخاب کند.

بدبختی مانند ازدواج است. آدم گمان می‌کند انتخاب کرده، حال آن‌که درمی‌یابد انتخاب شده است. این‌گونه اتفاق می‌افتد و آدم راه چاره‌ای هم ندارد.

طبیعت خیلی کارها می‌کند، خیلی زخم‌ها را جوش می‌دهد.

«آهسته‌آهسته او را بکش تا احساس کند دارد می‌میرد.»

«آن‌چه را بیش‌تر از هر چیزی تحسین می‌کنم، بی‌تفاوتی‌ام است.»

دروغ‌گو هیچ‌وقت بی‌گناه نیست و دروغ‌های شما به افراد و اشیا اهمیت می‌بخشد. این چیزی است که من نمی‌توانم ببخشم.

یادتان باشد که بدبختی مانند ازدواج است. آدم گمان می‌کند انتخاب کرده، حال آن‌که درمی‌یابد انتخاب شده است

حکومت‌کردن یعنی دزدیدن، این را همه می‌دانند. فقط روشش فرق می‌کند.

وقتی ملتی اختیار جان و مال و کشورش را به‌دست یک نفر می‌سپارد، که البته آن فرد هم به زور و با ایجاد رعب و وحشت و خفقان قدرت را به دست می‌گیرد، چه نتایجی به‌بار می‌آورد.