بریده‌هایی از کتاب کالیگولا

تنهایی! تو می‌فهمی تنهایی یعنی چی؟ تو فقط با تنهایی شاعرها و ناتوان‌ها آشنایی داری. تنهایی؟ ولی کدام‌یک؟ آه، تو این را نمی‌دانی که آدم هیچ‌وقت تنها نیست و سنگینی آینده و گذشته همه‌جا همراهش است. کسانی را که کشته‌ایم با ما هستند. و برای آن‌ها این کار آسان‌تر است. ولی کسانی را که آدم دوست نداشته و آن‌ها آدم را دوست داشته‌اند، تأسف‌ها، آرزوها، تلخکامی و عشق، روسپیان و خدایان اراذل، همه‌جا حضور دارند.

این بیماری‌ایست که نه خردمند می‌شناسد و نه احمق.

دوست‌داشتن کسی یعنی پذیرفتنِ با او پیرشدن.

زندگی‌کردن خلاف عشق است.

دنیا به این صورتی‌که می‌بینیم تحمل‌پذیر نیست. به همین دلیل احتیاج به ماه دارم، یا خوشبختی، یا جاودانگی، چیزی که شاید عاقلانه نباشد. اما به این دنیا هم تعلق نداشته باشد.

کالیگولا به من می‌گفت علاقهٔ شدید به چیزی داشتن بدون اندکی سنگدلی امکان‌پذیر نیست.

وقتی آدم نمی‌تواند عقیدهٔ کسی را عوض کند، باید ضربهٔ محکمی را به او وارد سازد.

اگر توانسته بودم پدرم را انتخاب کنم، هرگز به‌دنیا نمی‌آمدم.

پس از این‌که زمین را به خون آغشته کردی، آسمان را هم به گند کشیدی.

حکومت‌کردن یعنی دزدیدن، این را همه می‌دانند. فقط روشش فرق می‌کند.

دوست‌داشتن کسی یعنی پذیرفتنِ با او پیرشدن.

تو جوان‌تر از آن هستی که با مفهوم واقعی مرگ آشنا باشی.

خانواده لرزان است، حرمت کار از بین رفته، میهن به‌طور کامل دستخوش کفر شده. فضیلت ما را به کمک می‌طلبد، آیا حاضر نیستیم به ندایش گوش دهیم؟

من از اهل ادب خوشم نمی‌آید و دروغ‌هاشان را نمی‌توانم تحمل کنم. آن‌ها مدام پرحرفی می‌کنند تا به حرف‌های خودشان گوش ندهند. اگر گوش کنند درمی‌یابند که آدم‌های بی‌ارزشی هستند، آن‌وقت دیگر قادر به حرف‌زدن نخواهند بود.

من عقلم را از دست نداده‌ام و هرگز هم تا این اندازه عاقل نبوده‌ام. فقط ناگهان احساس کردم نیاز به ناممکن دارم.

کزونیا، می‌دانستم که آدم می‌تواند نومید باشد، اما نمی‌دانستم این واژه چه مفهومی دارد. مانند همهٔ مردم گمان می‌کردم گونه‌ای بیماری روحی است. اما نه، جسم است که رنج می‌برد. پوستم اذیتم می‌کند، سینه‌ام و همهٔ اعضای بدنم درد می‌کنند. احساس می‌کنم در سرم خلأ ایجاد شده و حالم دارد به‌هم می‌خورد. از همه بدتر این طعم ناخوشایندی است که در دهان دارم. نه از خون خبری هست، نه از مرگ و نه از تب، ولی درعین حال هر سه در دهانم هستند. کافی است زبانم را توی دهانم بچرخانم تا همه‌چیز در نظرم تیره‌وتار شود و از همهٔ مردم متنفر شوم. آدم‌بودن چه دشوار و چه تلخ است.

دوست‌داشتن کسی یعنی پذیرفتنِ با او پیرشدن. من قادر به پذیرفتن چنین عشقی نیستم.

خوشبختی بخشنده است، دست‌ودل‌باز است، با نابودکردن زنده نمی‌ماند.

رنج‌دادن دیگران تنها وسیله برای خودفریب‌دادن است.

آدم همیشه به بهای محدودکردن دیگران می‌تواند آزاد باشد.