بریده‌هایی از کتاب کالیگولا

باید دست به‌کار شد، اما شما با رودررویی مستقیم با این بی‌عدالتی قدرتمند، نمی‌توانید نابودش کنید، زیرا در اوج اقتدار است. می‌شود با ظلم و ستم‌گری مبارزه کرد ولی برای دست‌وپنجه نرم‌کردن با خبث طینتی که نفعی در آن نیست، باید حیله به‌کار برد. باید او را در جهتی که خودش در پیش گرفته هُل داد و منتظر ماند تا منطقش به جنون تبدیل شود.

در سن من آدم می‌داند زندگی تعریفی ندارد. اما اگر شر روی زمین حکم‌فرماست، چرا باید بخواهیم به میزان آن بیفزاییم.

دزدیدن مستقیم اموال شهروندان با بستن مالیات به‌طور غیرمستقیم به موادی که نمی‌توانند از خرید و مصرف‌شان چشم بپوشند، هیچ تفاوتی ندارد. حکومت‌کردن یعنی دزدیدن، این را همه می‌دانند. فقط روشش فرق می‌کند.

می‌گفت زندگی آسان نیست، ولی در عوض مذهب وجود دارد، هنر عشقی است که دیگران نسبت به آدم ابراز می‌کنند. بارها تکرار می‌کرد رنج‌دادن دیگران تنها وسیله برای خودفریب‌دادن است. می‌خواست آدمی درست‌کار و دادگستر باشد.

پرستیدن کار خوبی است، ولی پول‌دارشدن بهتر است.

«اعدام تسکین می‌دهد و رها می‌سازد. پدیده‌ایست جهانی، نیروبخش و منصفانه، هم در کاربردها و هم در مقاصدش. آدم می‌میرد چون مقصر است. مقصر است چون رعیت کالیگولا به‌شمار می‌آید. باری همه رعیت کالیگولا هستند و بنابراین همه مقصرند. به همین دلیل هم هست که همه می‌میرند. فقط زمان و شکیبایی لازم است.»

از نردبان طبقه‌ها و مقام‌های اجتماعی پایین‌آمدن خیلی آسان‌تر از بالارفتن از آن است.

آدم بی‌دلیل و انگیزه نمی‌تواند زندگی کند.

مردها به این دلیل گریه می‌کنند که اوضاع آن‌گونه که باید باشند نیستند.

این را هم به‌یاد داشته باشید که دزدیدن مستقیم اموال شهروندان با بستن مالیات به‌طور غیرمستقیم به موادی که نمی‌توانند از خرید و مصرف‌شان چشم بپوشند، هیچ تفاوتی ندارد.

دنیا به این صورتی‌که می‌بینیم تحمل‌پذیر نیست. به همین دلیل احتیاج به ماه دارم، یا خوشبختی، یا جاودانگی، چیزی که شاید عاقلانه نباشد. اما به این دنیا هم تعلق نداشته باشد.