بریده‌هایی از کتاب جان‌های شیفته؛ دیالوگ‌های شاعرانه

لذت آگاه نبودن از یک راز بیشتر از لذت آگاه بودن از واقعه‌ای‌ست که هنوز اتفاق نیفتاده...

«وقتی تصاویر شاد را دیگر تنها در خواب می‌توان دید گمان می‌کنی بیدار شدن از خواب آسان است؟...»

«گمان می‌کنی خوابیدن آسان است وقتی گوش‌هایت پُر است از جیغ و وقتی چشم‌هایت پُر است از اشک؟»

«می‌روم و ردی از شعر پشت‌سر باقی می‌گذارم کلماتی که شاید غذای پرنده‌ای شوند کلماتی که شاید باران بشوید و با خود ببرد چه اهمیت دارد من که دنبال جاودانگی نیستم»

«خودکشی نمایشی غم‌انگیز و خودکشیِ نافرجام نمایشی خنده‌دار است...»

«تنها راه تمام کردن چنین شعری ناگهان ساکت شدن است...»

«نگاهت درختی کاشت من سخن می‌گویم چون تو می‌لرزانی برگ‌های آن درخت را»

من خوب می‌دانم که حتا در شلوغ‌ترین شهر دنیا تنها خواهم بود

«رؤیاهاتو محکم بچسب واسه این‌که اگه رؤیاها بمیرن زندگی عین مرغ شکسته‌بالی می‌شه که دیگه مگه پروازو خواب ببینه»

«زیباترین دریا دریایی است که هنوز در آن نرانده‌ایم زیباترین کودک هنوز شیرخواره است زیباترین روز هنوز فرا نرسیده است و زیباتر سخنی که می‌خواهم با تو گفته باشم هنوز بر زبانم نیامده است»

گاهی برای همیشه ماندن باید کمی مُرد باید کمی مُرد...

می‌خواهم فردا برای زنی که می‌گفت «برافتاده از آن بالین گرم ما خوابی هستیم که آن‌ها می‌بینند» در دوئل با خودم کشته شوم

«دنیا این‌گونه به پایان می‌رسد نه با انفجار که با زوزه...»

تمام دانایی‌مان ما را به نادانی‌مان نزدیک می‌کند و تمام نادانی‌مان ما را به مرگ نزدیک می‌کند اما نزدیک بودن به مرگ نشانهٔ نزدیک بودن به خدا نیست

چون دوست ندارم معجزه‌ای را که اتفاق افتاده مدام به یاد بیاورم و دوست ندارم اتفاقی را که هنوز نیفتاده از یاد ببرم...

ماکسیم: «ما به‌درستی نمی‌دانیم که شهر رُم را چه کسی بنا کرد اما نام آلاریک را که ویرانش کرد به‌خوبی می‌دانیم»

چارلز: فکر می‌کنم تو هم حال‌وروز ون گوگ را داری «تنها راه تمام کردن چنین شعری ناگهان ساکت شدن است...

کاش میان این‌همه دیوار که محصورم کرده‌اند دری می‌بود و می‌کوبیدم آن را حتا اگر پشت همان در دیواری دیگر بود

لنگستون: «رؤیاهاتو محکم بچسب واسه این‌که اگه رؤیاها بمیرن زندگی عین مرغ شکسته‌بالی می‌شه که دیگه مگه پروازو خواب ببینه»

مادرم را از روزی که رفت بیشتر از زمانی که کنارم بود صدا کرده‌ام پیش از آن همیشه او صدایم می‌کرد...