بریده‌هایی از کتاب جان‌های شیفته؛ دیالوگ‌های شاعرانه

پیش از رفتن کودکانم را که در جنگ با دشمن یتیم شده‌اند و کودکان دشمنم را که در جنگ با ما یتیم شده‌اند کمی تاب می‌دهم

روزی که به خانه‌ام آمد زمستان بود و برف می‌بارید گل سرخی به من داد و گفت این گل را از یک شعر قدیمی چیده‌ام ببین هنوز می‌بوید

زیباترین روز هنوز فرا نرسیده است

بر بلندای سنگِ خورشید گوش می‌سپارم به آواز باران تو بی‌وقفه سخن می‌گویی و من طنابی از بلندترین شاخهٔ درختِ ژرف‌ریشه آویزان می‌کنم و پیش از رفتن کودکانم را که در جنگ با دشمن یتیم شده‌اند و کودکان دشمنم را که در جنگ با ما یتیم شده‌اند کمی تاب می‌دهم

«پرتقال‌ها بر زمین ریختند پیرزن آن‌ها را جمع کرد من آفتاب را»

سوار قایقی می‌شوم که کودک همسایه پنهانی روی دیوار آبی اتاقم نقاشی کرده است دوست دارم امشب یک‌نفس پارو بزنم تا خلیج سان فرانسیسکو

شاید مادران تنها برای همیشه بودن زاده می‌شوند

مادرم را از روزی که رفت بیشتر از زمانی که کنارم بود صدا کرده‌ام پیش از آن همیشه او صدایم می‌کرد...

«به این ترتیب شما نمی‌دونین مرگ چیه» و دکتر س... که گفته بود «بدترین اتفاقی که می‌تونه برای این سؤال بیفته اینه که پاسخی بهش داده بشه»

سیلویا: «من گول نخوردم تو را بی‌درنگ شناختم»

اریک: «برای من مرگ یک واقعه نیست یک راز است» واهه: و لذت آگاه نبودن از یک راز بیشتر از لذت آگاه بودن از واقعه‌ای‌ست که هنوز اتفاق نیفتاده...

شما نمی‌دونین مرگ چیه» و دکتر س... که گفته بود «بدترین اتفاقی که می‌تونه برای این سؤال بیفته اینه که پاسخی بهش داده بشه»

این روزها سربازها نمی‌دانند چه کسی به آن‌ها شلیک خواهد کرد و از روبه‌رو شلیک خواهد کرد یا از پشت‌سر جنگ‌جویان قدیمی دشمنان‌شان را می‌شناختند و از پشت شمشیر نمی‌خوردند...

هُوانِس: «وقتی تصاویر شاد را دیگر تنها در خواب می‌توان دید گمان می‌کنی بیدار شدن از خواب آسان است؟...»

آرتور: «زندگی من جز جنونی شیرین نبوده افسوس» واهه: در تنهایی تنها چیزی که به یاد می‌آورم همان جنون شیرین است آرتور و هر آن‌چه فراموش کرده‌ای...

لئو: «از این پس نیز بنا بر منطق نخواهم فهمید که چرا هر شب دعا می‌خوانم و دعا خواهم خواند»

مرگ پدرم واقعیتی غم‌انگیز بود خورخه و مرگ مادرم خنده‌دارترین دروغ دنیا

بیداری؟ هُوانِس: «گمان می‌کنی خوابیدن آسان است وقتی گوش‌هایت پُر است از جیغ و وقتی چشم‌هایت پُر است از اشک؟»

صدایی آمد و هر دو ایستادیم م. رضا: «صدایی که می‌آمد از دور صدای خدا بود رها بود»

«صدایی که می‌آمد از دور صدای خدا بود رها بود»