بریده‌هایی از کتاب جان‌های شیفته؛ دیالوگ‌های شاعرانه

ما چه در ازدحامِ یک شهر بزرگ چه در خلوتِ روستایی کوچک در تنهایی به‌سر می‌بریم تا دیگران را از تنهایی به درآوریم

«ما به‌درستی نمی‌دانیم که شهر رُم را چه کسی بنا کرد اما نام آلاریک را که ویرانش کرد به‌خوبی می‌دانیم»

هُوانِس هوا تاریک‌روشن است بیدار شو برویم هُوانِس: «وقتی تصاویر شاد را دیگر تنها در خواب می‌توان دید گمان می‌کنی بیدار شدن از خواب آسان است؟...»

روزگار عجیبی‌ست پدر را در خانهٔ پدری از یاد برده‌ایم می‌دانی ماکسیم وقتی پدری فرزندش را از یاد می‌برد غم‌انگیز است و نفرت‌انگیز است وقتی فرزندی پدرش را از یاد می‌برد

«دنیا این‌گونه به پایان می‌رسد نه با انفجار که با زوزه...»

در طول سال‌ها شاعری کردن آموخته‌ام که هر رؤیایی از لحظه‌ای که در ذهنم شکل می‌گیرد و آن را به روی کاغذ می‌آورم، دیگر رؤیا نیست، واقعیتی است که در سطرهای شعرم جان می‌گیرد و نفس می‌کشد.

«آن‌قدر انتظار کشیده‌ام که همه‌چیز را فراموش کرده‌ام»

زیباترین روز هنوز فرا نرسیده است

بر بلندای سنگِ خورشید گوش می‌سپارم به آواز باران تو بی‌وقفه سخن می‌گویی و من طنابی از بلندترین شاخهٔ درختِ ژرف‌ریشه آویزان می‌کنم و پیش از رفتن کودکانم را که در جنگ با دشمن یتیم شده‌اند و کودکان دشمنم را که در جنگ با ما یتیم شده‌اند کمی تاب می‌دهم

«پرتقال‌ها بر زمین ریختند پیرزن آن‌ها را جمع کرد من آفتاب را»