بریده‌هایی از کتاب جان‌های شیفته؛ دیالوگ‌های شاعرانه

مادرم را از روزی که رفت بیشتر از زمانی که کنارم بود صدا کرده‌ام پیش از آن همیشه او صدایم می‌کرد...

هُوانِس: «گمان می‌کنی خوابیدن آسان است وقتی گوش‌هایت پُر است از جیغ و وقتی چشم‌هایت پُر است از اشک؟»

«رؤیاهاتو محکم بچسب واسه این‌که اگه رؤیاها بمیرن زندگی عین مرغ شکسته‌بالی می‌شه که دیگه مگه پروازو خواب ببینه»

در پاییز غم و اندوه شاعران دنیا شبیه یکدیگر است و یکی‌ست درست مثل کوچه‌های دنیا در زمستان

«من خوب می‌دانم که حتا در شلوغ‌ترین شهر دنیا تنها خواهم بود»

گاهی برای همیشه ماندن باید کمی مُرد باید کمی مُرد...

نمی‌دانم چرا به یاد شبی افتاده‌ام که از خود پرسیدم مُردگان می‌روند و زندگان می‌مانند یا زندگان می‌روند و مُردگان می‌مانند

«کفر می‌گویم داد می‌زنم خدایی نیست اما خدا از آتش کوره کسی را بیرون می‌کِشد که کوه هم در برابرش به لرزه می‌افتد و امر می‌کند دوستش بدار!»

گاهی برای همیشه ماندن باید کمی مُرد باید کمی مُرد...

«زندگی من جز جنونی شیرین نبوده افسوس»

اریک: «برای من مرگ یک واقعه نیست یک راز است»

می‌خواهم تنها باشم و فریاد مرغان دریایی را که در درونم لانه کرده‌اند بشنوم

ما چه در ازدحامِ یک شهر بزرگ چه در خلوتِ روستایی کوچک در تنهایی به‌سر می‌بریم تا دیگران را از تنهایی به درآوریم

«ما به‌درستی نمی‌دانیم که شهر رُم را چه کسی بنا کرد اما نام آلاریک را که ویرانش کرد به‌خوبی می‌دانیم»

هُوانِس هوا تاریک‌روشن است بیدار شو برویم هُوانِس: «وقتی تصاویر شاد را دیگر تنها در خواب می‌توان دید گمان می‌کنی بیدار شدن از خواب آسان است؟...»

روزگار عجیبی‌ست پدر را در خانهٔ پدری از یاد برده‌ایم می‌دانی ماکسیم وقتی پدری فرزندش را از یاد می‌برد غم‌انگیز است و نفرت‌انگیز است وقتی فرزندی پدرش را از یاد می‌برد

«دنیا این‌گونه به پایان می‌رسد نه با انفجار که با زوزه...»

در طول سال‌ها شاعری کردن آموخته‌ام که هر رؤیایی از لحظه‌ای که در ذهنم شکل می‌گیرد و آن را به روی کاغذ می‌آورم، دیگر رؤیا نیست، واقعیتی است که در سطرهای شعرم جان می‌گیرد و نفس می‌کشد.

«آن‌قدر انتظار کشیده‌ام که همه‌چیز را فراموش کرده‌ام»

«من غمی دارم که از سرزمین پدری آورده‌ام و شما هرگز نمی‌توانید تصور کنید که با چه شوقی به دیدار این درد می‌شتابم»