بریده‌هایی از کتاب ضد

ای دل ناباور من دیر فهمیدی که عشق از همان روز ازل هم جرم نابخشوده بود

چقدر چون همگان، مثل دیگران باشم به جای عشق، به دنبال آب و نان باشم اگر پرنده مرا آفریده‌اند چرا قفس بسازم و در بند آشیان باشم

کاش دست دوستی هرگز نمی‌دادی به من «آرزوی وصل» از «بیم جدایی» بهتر است

مرگ در قاموس ما از بی‌وفایی بهتر است در قفس با دوست مردن از رهایی بهتر است

برکه‌ای گفت به خود، ماه به من خیره شده‌است ماه خندید که من چشم به «خود» دوخته‌ام

دوستی در پیرهن دارم که با من دشمن است اعتماد از من برای من رقیبی ساخته‌است «زهر» می‌نوشاند و من «شهد» می‌پندارمش!

به فکر هیچ‌کسی جز خودت مباش ای دل که خودشناسی تو جز خداشناسی نیست دل از سیاست اهل ریا بکن، خود باش هوای مملکت عاشقان سیاسی نیست

دعای زنده ماندن چیست وقتی عشق با ما نیست خداوندا دعای دوستان را بی‌اثر گردان

ای عشق! ای عزیزترین میهمان عمر دیر آمدی به دیدنم اما خوش آمدی

گفت تاکی صبر باید کرد؟ گفتم چاره چیست؟! دیدم این پاسخ، از آن پرسش سؤالی‌تر شده‌است

من آسمان پر از ابرهای دلگیرم اگر تو دلخوری از من، من از خودم سیرم من آن طبیب زمینگیر زار و بیمارم که هرچه زهر به خود می‌دهم نمی‌میرم

دل به‌دست آوردن از کشورگشایی بهتر است

گر شادی سراغ از من بگیرد جای حیرت نیست نشان می‌جوید از من تا نیاید اشتباه اینجا

مپرس از من چرا در پیلهٔ مهر تو محبوسم که عشق از پیله‌های مرده هم پروانه می‌سازد

کار بزرگ خویش را کوچک مپندار از دوست دشمن ساختن کار کمی نیست

مرا چه دوست چه دشمن ز دست او برهان که این طبیب به فریادرس نمی‌ماند

در آتش عشق تو اگر مست نسوزیم سوزانده شدن باد سزای همهٔ ما

اگر پرنده مرا آفریده‌اند چرا قفس بسازم و در بند آشیان باشم

دل به شادی‌های بی‌مقدار این عالم مبند زندگی تنها فرازی در نشیبی ساخته‌است

هراس رسیده‌ام به خدایی که اقتباسی نیست شریعتی که در آن حکم‌ها قیاسی نیست خدا کسی‌است که باید به عشق او برسی خدا کسی که از آن سخت می‌هراسی نیست به «عیب‌پوشی» و «بخشایش» خدا سوگند خطا نکردن ما غیر ناسپاسی نیست به فکر هیچ‌کسی جز خودت مباش ای دل که خودشناسی تو جز خداشناسی نیست دل از سیاست اهل ریا بکن، خود باش هوای مملکت عاشقان سیاسی نیست