بریده‌هایی از کتاب ضد

همراه بسیار است، اما همدمی نیست مثل تمام غصه‌ها، این هم غمی نیست

برکه‌ای گفت به خود، ماه به من خیره شده‌است ماه خندید که من چشم به «خود» دوخته‌ام

در این فکرم که در پایان این تکرار پی‌درپی اگر جایی برای مرگ باشد! زندگی زیباست

چقدر چون همگان، مثل دیگران باشم به جای عشق، به دنبال آب و نان باشم اگر پرنده مرا آفریده‌اند چرا قفس بسازم و در بند آشیان باشم

من از سرمایهٔ عالم همین یک «قلب» را دارم

قصهٔ فرهاد دنیا را گرفت ای پادشاه دل به‌دست آوردن از کشورگشایی بهتر است

چشم‌انتظار حادثه‌ای ناگهان مباش با مرگ زندگی کن و با زندگی بمیر

خدا کسی‌است که باید به عشق او برسی خدا کسی که از آن سخت می‌هراسی نیست

گر عشق مقصد است خوشا لذت مسیر

مپرس از من چرا در پیلهٔ مهر تو محبوسم که عشق از پیله‌های مرده هم پروانه می‌سازد

به اسم صبر، کم با زندگی امروز و فردا کن

هر لحظهٔ همراهی ما خاطره‌ای بود اما تو به یک خاطره پیوستی و رفتی

دیر آمدی به دیدنم اما خوش آمدی

حرف منّت نیست اما صد برابر پس گرفت گردش دنیا اگر چیزی به ما افزوده بود

کاش دست دوستی هرگز نمی‌دادی به من «آرزوی وصل» از «بیم جدایی» بهتر است

مرگ در قاموس ما از بی‌وفایی بهتر است در قفس با دوست مردن از رهایی بهتر است قصهٔ فرهاد دنیا را گرفت ای پادشاه دل به‌دست آوردن از کشورگشایی بهتر است

ای دل ناباور من دیر فهمیدی که عشق از همان روز ازل هم جرم نابخشوده بود

یک عمر دویدیم و به جایی نرسیدیم یک آه و کشیدیم رسیدیم به معراج

عقل ظاهربین، چه تردید عجیبی ساخته‌است

که عاقل آن کسی باشد که با دیوانه می‌سازد