بریده‌هایی از کتاب ضد

شیر اگر همسفره کفتار باشد شیر نیست

درد خودبینی‌است می‌دانم تو را تقصیر نیست

فردا اگر بدون تو باید به سر شود فرقی نمی‌کند شب من کی سحر شود

موسیقی سکوت صدایی شنیدنی‌است

عقل برمی‌گشت راهی را که دل پیموده بود

کامل‌ترین معنا برای عشق تنهایی است.

راز مرا از چشمهایم می‌توان فهمید

چقدر چون همگان، مثل دیگران باشم

عشق از انسان چه موجود غریبی ساخته‌است

ای کاش هرگز بادبادک‌ها نفهمند بسته‌است دستی ریسمان‌ها را به آنها

خداوندا دعای دوستان را بی‌اثر گردان

ای دل به آخرین شب دنیا خوش آمدی

غمخوار من به خانهٔ غم‌ها خوش آمدی با من به جمع مردم تنها خوش آمدی بین جماعتی که مرا سنگ می‌زنند می‌بینمت برای تماشا خوش آمدی

من از نزاع دلم با خودم خبر دارم چگونه با دو ستم‌پیشه مهربان باشم نه او به خاطر من می‌تواند این باشد نه من به خاطر او می‌توانم آن باشم

یا در قفس آتش بزن پروانه‌ها را یا بازگردان آسمان‌ها را به آنها

من ضدی دارم. آن قدر فریب کار که آن را » خود «پنداشته ام. حالا من از خود برای تو شکایت آورده ام.

و عمر، شیشهٔ عطر است! پس نمی‌ماند پرنده تا به ابد در قفس نمی‌ماند مگو که خاطرت از حرف من مکدر شد که روی آینه جای نفس نمی‌ماند طلای اصل و بدل آنچنان یکی شده‌اند که عشق جز به هوای هوس نمی‌ماند مرا چه دوست چه دشمن ز دست او برهان که این طبیب به فریادرس نمی‌ماند من و تو در سفر عشق دیر فهمیدیم قطار منتظر هیچ‌کس نمی‌ماند

گیسوان تو شبیه‌است به شب، اما نه! شب که اینقدر نباید به درازا بکشد

خاطرات رفته را چون خواب می‌بینم ولی کاش در جایی به‌جز کابوس خود می‌زیستم

نمی‌داند دل تنها میان جمع هم تنهاست مرا افکنده در تنگی که نام دیگرش دریاست تو از کی عاشقی؟ این پرسش آیینه بود از من خودش از گریه‌ام فهمید مدت‌هاست مدت‌هاست به‌جای دیدن روی تو در «خود» خیره‌ایم ای عشق! اگر آه تو در آیینه پیدا نیست عیب از ماست جهان بی‌عشق چیزی نیست جز تکرار یک تکرار اگر جایی به حال خویش باید گریه کرد اینجاست من این تکرار را چون سیلی امواج بر ساحل تحمل می‌کنم هرچند جانکاه است و جانفرساست در این فکرم که در پایان این تکرار پی‌درپی اگر جایی برای مرگ باشد! زندگی زیباست