بریده‌هایی از کتاب دورتر از شاخه نیلوفر

اندکی رقصیدن در مجلس عروسی بی‌خدایان در میان گیاهان گردش خون ما را تند خواهد کرد

[اگر از تو به خودم نزدیک تر بودم خود را می‌بوسیدم]

اگر نویسنده‌ای بتواند قطعه‌ای در توصیف غنچهٔ بادام بنویسد همهٔ مردم خواهند گفت: این همان است که می‌خواستیم این قطعه سرود ملی ما است

گفتند: عشق قدرتمند است مانند مرگ/ گفتم: اشتیاق آتشین ما برای زندگی از عشق و مرگ، قدرتمندتر است حتی اگر دلیلی برای زندگی نداشته باشیم/ صدای ساز سوگواری‌مان را کم می‌کنیم تا در پایکوبی همسایگان‌مان شریک باشیم ... زندگی ساده است و حقیقت همچون غبار

اگر گلی پژمرد بهار احساس وظیفه نمی‌کند که برایش گریه کند. اگر بلبل لال شود قناری به جایش آواز خواهد خواند و اگر ستاره‌ای بیفتد به جایی از آسمان برنمی‌خورد ...

برایم اهمیتی ندارد بدانم که واقعاً خودم هستم یا هیچ‌کسی نیستم

اگر در خیابانی قدم زدی که به پرتگاه نمی‌رسد به کسانی که زباله‌ها را جمع می‌کنند، بگو: سپاسگزارم اگر زنده به خانه برگشتی، مانند قافیه‌ها که در پایان بیت می‌آیند به خودت بگو: سپاسگزارم اگر چیزی را انتظار می‌کشیدی و توقعت برآورده نشد. فردای همان روز برگرد که ببینی کجا بوده‌ای، و به پروانه بگو: سپاسگزارم اگر با تمام توان فریاد زدی، و پژواک صدایت آمد: «چه کسی اینجاست؟» به هویت بگو: سپاسگزارم اگر به گلی نگاه کردی و بدون آنکه احساسی در تو برانگیزد شادمان شدی، به قلبت بگو: سپاسگزارم

به خانه برمی‌گردی، به خانهٔ خودت. به دیگران فکر کن به مردمی که در خیابان‌اند در رختخوابت دراز می‌کشی و ستاره‌ها را می‌شماری به دیگران بیندیش مردمی که جایی برای خواب ندارند

با خودت بگو: ای کاش شمعی در دل تاریکی بودم

با خودت بگو: ای کاش شمعی در دل تاریکی بودم

اگر در خیابانی قدم زدی که به پرتگاه نمی‌رسد به کسانی که زباله‌ها را جمع می‌کنند، بگو: سپاسگزارم اگر زنده به خانه برگشتی، مانند قافیه‌ها که در پایان بیت می‌آیند به خودت بگو: سپاسگزارم اگر چیزی را انتظار می‌کشیدی و توقعت برآورده نشد. فردای همان روز برگرد که ببینی کجا بوده‌ای، و به پروانه بگو: سپاسگزارم اگر با تمام توان فریاد زدی، و پژواک صدایت آمد: «چه کسی اینجاست؟» به هویت بگو: سپاسگزارم اگر به گلی نگاه کردی و بدون آنکه احساسی در تو برانگیزد شادمان شدی، به قلبت بگو: سپاسگزارم

در اینجا نه مرگ است نه زندگی خشکسالی است مانند بوی نور در میان گندم آبی نیست در چاه و در قلب در کار عشقبازی عشقی نیست عشق مانند وظیفه‌ای ملی است بیابان جهانگردی ندارد و دیده نمی‌شود پشت این خشکسالی  خشکسالی است

برایم اهمیتی ندارد بدانم که واقعاً خودم هستم یا هیچ‌کسی نیستم

این واژه را در شعر بی واژه چه می‌نامند؟

پس غنچهٔ بادام نمی‌تواند در زبان من منعکس شود

هیچ گیاهی سبز نیست هیچ گیاهی زرد نیست رنگ‌ها گرفتار مرض شده‌اند همه‌جا خاکستری است

در بی‌انتظاری رودخانه‌ای می‌شوم

نور خورشید قلبش را سرشار از بیداری می‌کند

تو فراموش شده‌ای و آزادی در تخیلات خودت اسم تو و حتی چهره‌ات قرار نیست هیچ کار خاصی انجام بدهند

چه زیبایی! به بالین من بیا ای زندگی، آرام قدم بردار، بگذار نگاهت کنم با همه کاستی‌های پیرامون‌مان چقدر فراموش کردم تو را آنگاه که در آغوشت به دنبال خودم و تو می‌گشتم و هرگاه رازی از تو دریافتم با خود گفتم: چقدر نمی‌شناسمت به نیستی بگو: مرا کم گذاشته‌ای و من بوده‌ام که تو را کامل کنم