بریده‌هایی از کتاب دورتر از شاخه نیلوفر

گفتند: عشق قدرتمند است مانند مرگ/ گفتم: اشتیاق آتشین ما برای زندگی از عشق و مرگ، قدرتمندتر است حتی اگر دلیلی برای زندگی نداشته باشیم/ صدای ساز سوگواری‌مان را کم می‌کنیم تا در پایکوبی همسایگان‌مان شریک باشیم ... زندگی ساده است و حقیقت همچون غبار

اگر در خیابانی قدم زدی که به پرتگاه نمی‌رسد به کسانی که زباله‌ها را جمع می‌کنند، بگو: سپاسگزارم اگر زنده به خانه برگشتی، مانند قافیه‌ها که در پایان بیت می‌آیند به خودت بگو: سپاسگزارم اگر چیزی را انتظار می‌کشیدی و توقعت برآورده نشد. فردای همان روز برگرد که ببینی کجا بوده‌ای، و به پروانه بگو: سپاسگزارم اگر با تمام توان فریاد زدی، و پژواک صدایت آمد: «چه کسی اینجاست؟» به هویت بگو: سپاسگزارم اگر به گلی نگاه کردی و بدون آنکه احساسی در تو برانگیزد شادمان شدی، به قلبت بگو: سپاسگزارم اگر صبح بیدار شدی و دیدی هیچ‌کس دور و برت نیست و هیچکس چشمانت را نمی‌مالد، به بینایی بگو: سپاسگزارم اگر حرفی از حروف نامت و نام وطنت را به خاطر آوردی پسر خوبی باش! به پروردگارت بگو: سپاسگزارم

اگر گلی پژمرد بهار احساس وظیفه نمی‌کند که برایش گریه کند.

وقتی مدت‌ها به غنچه‌ای خیره می‌شوی که دیوار را شکافته و سر برآورده و با خود میگویی: هنوز امیدی هست که از شن‌ها بیرون بیایم یعنی قلبت سبز شده است

ای زندگی، آرام قدم بردار، بگذار نگاهت کنم با همه کاستی‌های پیرامون‌مان چقدر فراموش کردم تو را آنگاه که در آغوشت به دنبال خودم و تو می‌گشتم و هرگاه رازی از تو دریافتم با خود گفتم: چقدر نمی‌شناسمت به نیستی بگو: مرا کم گذاشته‌ای و من بوده‌ام که تو را کامل کنم

[مرگ دلایل زیادی دارد که سختی زندگی یکی از آن‌هاست]

هیچ رازی در جسم من نیست به جز انتظاری که کشیده‌ام

هنوز امیدی هست که از شن‌ها بیرون بیایم یعنی قلبت سبز شده است

در گوشهٔ این قهوه‌خانه فراموش شده‌ای و چقدر آزادی

در قهوه‌خانه نشسته‌ای با روزنامه‌ای پیش رو نه، تنها نیستی. نصف لیوانت خالی است و نصف دیگرش را خورشید پر کرده است ...

وقتی مدت‌ها به غنچه‌ای خیره می‌شوی که دیوار را شکافته و سر برآورده و با خود میگویی: هنوز امیدی هست که از شن‌ها بیرون بیایم یعنی قلبت سبز شده است

ای عشق، تنها هدف ما شکست خوردن در نبرد با تو است ...

در خانه می‌نشینم، نه شادم نه غمگین برایم اهمیتی ندارد بدانم که واقعاً خودم هستم یا هیچ‌کسی نیستم

و هرگاه رازی از تو دریافتم با خود گفتم: چقدر نمی‌شناسمت

وقتی راه می‌روی و رویا را نمی‌بینی که مانند سایه‌ای رویاروی تو راه می‌رود یعنی قلبت زرد شده است...

نصیبی از پیروزی نخواهند برد وحشی‌هایی که به سوی ما لشگرکشی کرده‌اند سحرگاه که برای وطن جشن می‌گیریم

به خانه برمی‌گردی، به خانهٔ خودت. به دیگران فکر کن به مردمی که در خیابان‌اند در رختخوابت دراز می‌کشی و ستاره‌ها را می‌شماری به دیگران بیندیش مردمی که جایی برای خواب ندارند

وقتی مدت‌ها به غنچه‌ای خیره می‌شوی که دیوار را شکافته و سر برآورده و با خود میگویی: هنوز امیدی هست که از شن‌ها بیرون بیایم یعنی قلبت سبز شده است

حتی اگر دلیلی برای زندگی نداشته باشیم/ صدای ساز سوگواری‌مان را کم می‌کنیم تا در پایکوبی همسایگان‌مان شریک باشیم ... زندگی ساده است و حقیقت همچون غبار

از یاد برده‌ام در کدام سرزمین زاده شده‌ای فراموش کرده‌ام از کدام سرزمین فرستاده شده‌ام آب و هوا، من و تو دو پرنده‌ایم که روی ستاره نشسته‌ایم