بریده‌هایی از کتاب سوء تفاهم

کشتنِ چیزی که نمی‌شناسیش خیلی آسونتره.

نه فرصت رنج‌کشیدن دارم نه مقاومت و طغیان کردن. بدبختی خیلی بزرگتر از من بود.

نه، مردها هیچ‌وقت نمی‌دونن چه‌جوری باید عاشق باشن، نمی‌دونن عشق واقعآ چیه. هیچی مردها رو واقعآ راضی نمی‌کنه. اونا فقط با خواب وخیالهاشون خوشن، با خواب وخیالهاشون و با وظیفه‌هایی که برای خودشون می‌تراشن، با رفتن دنبال جاهای تازه، خونه‌های تازه، وطن تازه. ولی ما زنها می‌دونیم که عشق صبر و انتظار نمی‌شناسه. یه جای مشترک، یه دستی که توی دست تو باشه، و ترس از جدایی، ترس از تنهاموندن. عشق همه‌ش همینه. یه زن وقتی که عاشق می‌شه دیگه به فکر چیز دیگه‌ای نیست، خواب وخیال نمی‌بینه.

مارتا: (آهسته) به گمونم تازگیها می‌ترسی یه حرفهایی رو به زبون بیاری. انگار این حرفها دهنت رو می‌سوزونه.

آدم یا باید خیلی پولدار باشه یا خیلی فقیر که شغلی نداشته باشه.

اونجا، اونجایی که آدم می‌تونه فرار کنه، می‌تونه خودش رو آزاد کنه، گرمای تن آدمهای دیگه رو حس کنه، توی موجها غلت بزنه، اونجا، اونجایی که دریا تنگ بغلش کرده، اونجا دیگه آدم احتیاجی نداره دست به دامنِ بالا بشه. ولی اینجا، اینجا که هرجا چشم بگردونی نگاهت به دیوارها می‌رسه، اینجا رو اصلا برای این خلق کرده‌ن که همیشه سرتو رو به آسمون بگیری و دنبال نگاه رحمت باشی.

هوا داره تاریک و پر از ابر می‌شه. باز داره اون زخم کهنه سر باز می‌کنه، اون زخمی که توی عمق وجودمه، اون زخمی که زُق‌زُق می‌کنه و هر حرکتی سوزشش رو بیشتر می‌کنه و انگار خوب‌شدنی هم نیست. من این زخم رو خوب می‌شناسم. ترسه، ترس از تنهایی، ترسی که از وقتی به دنیا می‌آییم باهامونه. رسیدن به این نتیجه که جوابی در کار نیست. ولی چطور می‌شه آدم انتظار داشته باشه توی یه همچو اتاقی توی یه همچو مسافرخونه‌ای به این جواب برسه؟

من که از این زبونی که شما حرف می‌زنین سردرنمی‌آرم. خوشحالی، عشق، غم وغصه. من این کلمه‌ها رو نمی‌شناسم. من این زبون رو بلد نیستم و ازش سردرنمی‌آرم.

آخ! از این دنیایی که فقط وادارت می‌کنه زانو بزنی و استغاثه کنی بدم می‌آد.

از اون چیزی که دلم واسش پر می‌کشید خیلی دورم و این دوری علاجی هم نداره.