بریده‌هایی از کتاب آبنبات هل دار

معلم گفت: «تاریخ به ما می‌آموزد که هیچ‌کس از تاریخ نمی‌آموزد.»

می‌خواستم بزرگ که شدم با خانم معلممان عروسی کنم. البته قبل از من حمید می‌خواست با او عروسی کند؛ اما از وقتی او با خط‌کش تنبیهش کرد، تصمیم گرفت برود با مجری برنامۀ کودک عروسی کند.

چشم عمه بتول و آقا جان و بی‌بی و دایی اکبر شبیه علامت $ شد. خانوادۀ ما برای اینکه هم مورد نَپَرد و هم عمه بتول بِپَرد تقریباً از چیز دیگری سؤال نکردند. حتی دایی اکبر هم از ته دل حسرت خورد که کاش آقا مظفر با آن سرمایه بیاید و او را بگیرد!

ـ منظورم اینه که حتی از آقا جانَم مواظبت کنی. ـ که کار بدی نکنه؟! مخواد بره بازم زن بگیره؟ ـ نه، از اون نظر نمگم. ـ نکنه مخواد معتاد بشه!؟ ـ نه، خنگَلو جان! ـ داداش، نکنه مخوای رازتِ بگی؟

آقا جان، که تازه نمازش را شروع کرده بود، به جای اینکه به مهر یا قبله نگاه کند، مدام داشت به مسیر حرکت من نگاه می‌کرد و همین که حدس زد می‌خواهم دوچرخه‌ا‌م را بردارم بلند گفت: «الله‌اکبر.»

از من پرسید: «خب، محسن جان، چه احساسی داری؟» ـ خوشحالم ... همه‌ش مترسیدم بچه دختر بشه و من دایی‌ش بشم. ولی شانس آوردم که پسر شد و عموش شدم!

داشتم فکر می‌کردم، با توجه به اینکه تصمیم گرفته‌ام دیگر به آقا جان و مامان دروغ نگویم، برای نشان دادن کارنامه چه کار باید کنم. تصمیم گرفتم کارنامه‌ام را، مثل یک مرد، به آن‌ها نشان بدهم و اگر خواستند کتکم بزنند، مثل یک نامرد، فرار کنم.

آقا جان، که معلوم بود از شنیدن این حرف زورش آمده، گفت: «اگه سخت‌گیر بودم که با تو ازدواج نِمِکردم!» ـ اگه بهتر از منِ بهت مِدادن که با همون ازدواج مِکردی! ... با کُتِ آقاش مِرفت خواستگاری؛ توقع داشت دختر شاهِ پریا رَم بگیره.

به هر حال دویست تومان پول کمی نبود و می‌شد با آن یک جعبه شیرینی، چند قوطی شیر خشک، یک کیلو سوسیس و کالباس، یک بستنی، یک کیلو تخمه، و پنج تا تی‌تاب خرید؛

«تاریخ به ما می‌آموزد که هیچ‌کس از تاریخ نمی‌آموزد.»

نمی‌دانم. چند تا سؤال هم دربارۀ ملیحه‌مان پرسید؛ که، جز در مورد نماز خواندن و روزه گرفتن، بقیه‌اش را باز هم دروغ گفتم. اولش فکر کردم شاید برای تحقیقات دانشگاه می‌پرسد؛ اما از نحوۀ سؤال کردنش فهمیدم برای تحقیقات ازدواج است. برای همین از دروغ گفتم چند تا خواستگار پولدار برایش آمده‌؛ اما در نظر ملیحه هنوز پولشان کم است. مراد با شنیدن این جمله در یک لحظه دچار یأس فلسفی شد

خدایی‌اش، در زمینۀ تلفن، حتی گراهام بل هم پشتکار مزاحممان را نداشت!

دفتر عاشقانه را در عرض یک ثانیه عینِ جت انداختم توی زیرپوشم. یقۀ گشاد به درد همین وقتا می‌خورد دیگَر! باید می‌دیدم جریان نوشته‌های دفتر عاشقانه ملیحه چیست. وقتی همه به من گیر می‌دهند، بالاخره یک نفر هم باید باشد که من بتوانم به او گیر بدهم! خلاصه، ملیحه خوب بهانه‌ای دستِم داد. چشم برادرانش را دور دیده بود و عکس‌های یک فوتبالیست را به صفحات دفترش چسبانده بود. حتی برایش شعر هم نوشته بود. منتظر فرصت بودم تا به خدمتش برسم!

ـ به مادرت مگی فردا بیاد مدرسه. فهمیدی؟ ـ اجازه، مادرم که زنگ کسی رِ نزده که؟! ـ حالا خوشمزه‌بازی مُکنی؟ ـ آااخ! اجازه، غلط کردم؛ ولی خدایی‌ش مریضه. نِمتانه بیاد. ـ پس به پدرت بگو بیاد. فهمیدی؟ ـ اجازه، شاید تا فردا حالِ مامانم خوب بشه.

اعضای خانوادۀ امین هم جزء تماشاچیان بودند. من جزء دستۀ زنجیرزنی بودم و از جلوی آشناها که رد می‌‌شدم محکم‌تر زنجیر می‌‌زدم.

چشم‌هایم را بستم؛ ولی خوابم نبرد.

آقا جان، که تازه نمازش را شروع کرده بود، به جای اینکه به مهر یا قبله نگاه کند، مدام داشت به مسیر حرکت من نگاه می‌کرد و همین که حدس زد می‌خواهم دوچرخه‌ا‌م را بردارم بلند گفت: «الله‌اکبر.» از تشر زدنش فهمیدم نباید با دوچرخه‌ام بروم. با دست اشاره کرد صبر کنم. نمی‌دانم این چه نماز خواندنی بود که داشت به همۀ کارهای خانه هم رسیدگی می‌کرد؛ چون تا صدای سر رفتنِ کتری هم آمد، باز سر نماز گفت: «الله‌اکبر.» تلفن هم که زنگ زد، اول گفت: «الله‌اکبر.»

اعتقاد داشت وقتی کسی بی‌کار است و کاری بلد نیست اگر ازدواج کند، همه‌چیزش درست می‌شود؛ یعنی، به جای یاد گرفتن کار و آموزش، از طریق آمیزش می‌توان مشکلات یک بی‌کار را حل کرد.

قیافه‌اش آن‌قدر مصمم بود که احساس ‌کردم اگر با همین شرایط توی جبهه با عراقی‌ها روبه‌رو شود چنان آن‌ها را با لگد و سیلی می‌زند که به صدام بگویند: «اَلخَر».

توی مردانه همۀ مردها در یک ردیف نشسته بودند و داشتند از جبهه و کوپن روغن نباتی و نفت برای زمستان حرف می‌زدند. انگار نه انگار که عروسی است. مجلس مردانه هیچ فرقی با مجلس عزا نداشت. فقط به جای گریه حرف می‌زدند و به جای خرما داشتند شیرینی می‌خوردند!