بریده‌هایی از کتاب ده روز با داعش

بنا به گفته‌ی وزیر امور خارجه‌ی اسبق آمریکا، هنری کسینجر، نفت در حال حاضر بسیار با ارزش‌تر از آن است که آن را به عرب‌ها واگذاریم.

البته تروریسم اسلامی سال‌های اخیر، در وهله‌ی نخست نه در غرب بلکه در خاورمیانه قربانی می‌گیرد، آن هم تحت تأثیر مستقیم جنگ‌های ضدتروریستی آمریکا در افغانستان، عراق و لیبی. خود این جنگ‌ها برنامه‌های منضبط تروریستی حساب شده‌ای بودند، اما این تروریسم آن‌قدر که برای قربانیانش در شرق ‌و غرب وحشتناک بود، به هیچ‌وجه برای استراتژیست‌های امنیت جهانی آمریکا آزاردهنده نبود.

مقاومت قانونی به سرعت تبدیل به تروریسم بی‌رحمانه و خونریز می‌شود. این اتفاق فقط در دنیای اسلام رخ نمی‌دهد

ژان پل سارتر، این یأس خود ویرانگرانه را در سال ۱۹۶۱، در زمان جنگ آزادی‌بخش الجزایر چنین شرح می‌دهد: خشم فروخورده در چرخشی دایره‌وار تغییر ماهیت می‌دهد، وارونه می‌شود و در میان خودِ زیردستان و تحت فشار قرارگرفتگان، به شکل خودْ ویران‌گرانه‌ای بروز پیدا می‌کند؛ به‌طوری که آنان برای خلاصی خود از دست آن، به کشتار بی‌رحمانه‌ی یکدیگر دست می‌زنند. قبیله‌ها با یکدیگر می‌جنگند، چون نمی‌توانند به دشمن اصلی حمله کنند و با اطمینان می‌توان ادعا کرد که سیاست‌های استعماری همواره به این رقابت‌ها دامن می‌زند. سیل بنیان‌کَن خشونت، تمام چارچوب‌ها و سلسله مراتب‌ها را در هم می‌شکند. این همان خاصیت بوم‌رنگی است. خشونت به ما باز می‌گردد و ما همچنان مثل گذشته، کمتر متوجه می‌شویم که این، درواقع، خشونتِ خودِ ماست که به ما برگشته است.

تروریسم خاورمیانه یک پدیده‌ی اقلیتی است، اما نجات دنیای اسلام را وظیفه‌ی خود می‌داند و ظاهراً نمی‌تواند از آن دست بکشد؛ مخصوصاً وقتی که غرب مقدس‌ترین دارایی مسلمانان یعنی دین‌شان را به سُخره می‌گیرد و پایمال می‌کند. غرب متوجه نمی‌شود که به سُخره گرفتن پیامبر اسلام محمد (ص) مانند حمله‌ی هوایی لطمه زننده است و اذهان مردم را جریحه‌دار می‌کند. غرب‌گویی به این هم علاقه‌ای ندارد و اهمیتی نمی‌دهد. آن‌ها می‌گویند، دفاع از ارزش‌های خودمان مهم است نه از ارزش‌های دنیای اسلام.

این گزاره که همه‌ی مسلمانان تروریست نیستند، ولی تمام تروریست‌ها مسلمانند، مهمل است؛

جنگ‌طلبان طرفدار بوش نمی‌خواستند فرصت بی‌نظیر حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر را از دست بدهند. بنابه گفته‌ی کلارک آن‌ها می‌خواستند از فرصت استفاده کنند و تا تنور داغ است نان را بچسبانند و با راه‌انداختن جنگ‌های متعدد، خاورمیانه را بی‌ثبات و زیر و رو کنند و سپس آن را تحت کنترل خود درآورند. دلایل شرافتمندانه برای انجام این کار را بعدها می‌توان جور کرد!»

شرایط عراقی‌ها هم در زمانی که مستعمره‌ی بریتانیا بودند، بهتر از این نبود. وینستون چرچیل در سال ۱۹۲۰ آن‌ها را به جرم شورش علیه حکومت، به نمک‌نشناسی متهم کرد و در مواجهه با آنان، دست به سلاح شیمیایی برد، چنان که بعدها، با غرور در یادداشت‌های خود از آن به «اقدامی با تأثیر اخلاقی خاص» یاد کرد.

ساموئل هانتینگتون آمریکایی‌ از این منظر با بسیاری از مورخان هم عقیده است، در این گفته‌ی خود که «غرب نه به واسطه‌ی برتری ارزش‌هایش، بلکه به واسطه‌ی برتری در استفاده از قدرت و کاربست آن، بر دنیا تسلط یافته است. غربی‌ها این حقیقت مسلم را اغلب فراموش می‌کنند، اما دیگران هرگز.»

بالاخره فردریک اجازه دارد از اینجا به بعد فیلم‌برداری کند. حالا دیگر در شهر چند میلیون نفری موصل هستیم؛ در قلب قلمرو دولت اسلامی. ۵هزار پیکارجویِ داعشِ این شهر کم‌وبیش دو میلیون جمعیت را تحت کنترل خود دارند. کمتر از ۴۰۰ نفر توانستند بیش از ۲۰۰۰۰ سرباز عراقی، یعنی دو لشکر مجهز را از میدان به در کنند. حتی ابوقتاده می‌گوید فقط ۱۸۳ نفر بوده‌اند. وضعیت موصل کاملاً عادی به‌نظر می‌رسد، مانند وضعیت بقیه‌ی شهرهای بزرگ در خاورنزدیک. اینجا چندان نشانی از داعش تمدن‌ستیز یا داعش عصر حجری دیده نمی‌شود. برعکس، موصل شهر بزرگی است زنده و پرجنب وجوش پر از آدم و اتومبیل‌هایی که در خیابان‌ها در رفت وآمدند.

ملت سوریه ابتدا نظر مثبتی نسبت به دولت اسلامی نداشت، اما به‌خاطر بمباران‌های غربی‌ها و دولت سوریه نظرشان تغییر کرده است.

بنا به دلایل سیاسی رسانه‌های غربی از آن به بعد کم‌وبیش تمام حملات، حتی حملات گروه‌های دیگر را، به پای حکومت اسلامی عراق/القاعده می‌نوشتند.

در این بین زرقاوی بی‌وقفه آدم می‌کشت. قساوت او به حدی بود که سرانجام ایمن‌الظواهری، نماینده‌ی بن‌لادن، کتباً طی نامه‌ای اظهار ناراحتی کرد که در حملات انتحاری زرقاوی، غیرنظامیان بیشتر از حد لازم به قتل می‌رسند. بیشتر قربانیان وی نیز شیعیان بودند تا آمریکایی‌‌ها.

آیا به قدر کافی در این مسئله تأمل کرده‌ایم که در درون کسی که کمربند انفجاری به خودش می‌بندد و به هوا می‌رود، پیش از این اقدام چه اتفاقی افتاده است؟

- مشرک. درست است. آن‌ها یک راه دارند. ابوبکر بغدادی این راه را به تمام کسانی که در ورطه‌ی ارتداد و کفر افتاده‌اند، پیشنهاد کرده است. اگر تا زمانی که ما بر او غالب نشدیم توبه و اظهار پشیمانی کند، توبه‌اش را می‌پذیریم. فرقی هم نمی‌کند که چه تعداد از ما را کشته باشد. حتی اگر صدها نفر از ما را هم کشته باشد، توبه‌اش را می‌پذیریم و به‌عنوان مسلمان او را برادر خود می‌دانیم، اما اگر این کار را نکند او را خواهیم کشت. برای شیعیان امکان پرداخت مالیات پناهندگی و غیره وجود ندارد یا اسلام یا شمشیر.

تعداد پیکارجویانی که موصل را تصرف کردند در مجموع بیشتر از ۳۰۰ نفر نبود. - چه تعداد؟ - ۳۰۰ نفر! شاید هم کمتر. و نیروهای عراقی یعنی دشمن‌تان چه تعداد بود؟ ۱۰۰۰۰، ۲۰۰۰۰، ۳۰۰۰۰؟ - تقریباً ۲۴ هزار نفر. - نظرتان چیست؟ چرا آن‌ها فرار کردند؟ چرا ۲۴۰۰۰ نفر در برابر ۳۰۰ نفر اقدام به فرار کردند؟ - چرا آن‌ها در مقابل ما فرار را بر قرار ترجیح دادند؟ خب، این به دلیل قدرت ایمان ماست. ما با قدرت سلاح‌مان پیشروی نمی‌کنیم. خداوند قدر قدرت است که پیروزی را به ما اعطا می‌کند. ما ضرب‌المثلی داریم: «خوف دشمن پیروزی سریع را ممکن می‌سازد.»

- نظرتان درباره‌ی دولت اسلامی چیست؟ - پیامبر صل‌الله با دین خدا آمد. او این دین را با جهاد تثبیت کرد نه با انتخابات و مذاکراتی که در آن هر کس اظهارنظر کند که با اسلام موافق است یا نه. انتخابات به معنای بی‌ایمانی و جنگ علیه خدا و پیامبرش است.

حالا دیگر در شهر چند میلیون نفری موصل هستیم؛ در قلب قلمرو دولت اسلامی. ۵هزار پیکارجویِ داعشِ این شهر کم‌وبیش دو میلیون جمعیت را تحت کنترل خود دارند. کمتر از ۴۰۰ نفر توانستند بیش از ۲۰۰۰۰ سرباز عراقی، یعنی دو لشکر مجهز را از میدان به در کنند. حتی ابوقتاده می‌گوید فقط ۱۸۳ نفر بوده‌اند.

ابولوط و ابوقتاده احترام بسیار زیادی برای روبرت ب. قایلند. می‌گویند متهور و مؤمن دوآتشه بود و می‌خواست هر طور شده "عملیات انتحاری" انجام بدهد. چند ماه صبر کرد تا نوبتش برسد. ۱۶۰ داوطلب دیگر پیش از او در فهرست انتظار بودند. طبق گفته‌ی ابولوط تعداد متقاضیان عملیات انتحاری بسیار زیاد است. روبرت ب، با عملیات انتحاری‌اش بیش از ۵۰ نفر را به کام مرگ برد. می‌گوید فهرست داوطلبان انتحاری حتی طولانی‌تر از این‌ها هم بوده. ابولوط تعریف می‌کند که قبلاً در حلب بیش از ۶۰۰ اسم توی فهرست انتظار بود. از من می‌پرسد که آیا چند ماه پیش با فیلیپ ب. صحبت نکردیم. او یک وقتی در همین تابستان امسال خودش را منفجر کرد.

ابولوط بیرون می‌رود تا پرس‌وجویی کند. پس از چند دقیقه، بشاش و سرکیف برمی‌گردد و می‌گوید یک منطقه‌ی مهم نزدیک دیرالزور را داعش تصرف کرده و حالا برادران دارند بابت این پیروزی جشن می‌گیرند. البته تیراندازی و آتش بازی حتی در چنین مواقعی در دولت اسلامی مجاز نیست. به‌خصوص در مناطقی که خانواده‌ها و بچه‌ها زندگی می‌کنند. بعداً وقتی ابولوط هم تیراندازی هوایی می‌کند، یک پلیس داعش کلاشینکف او را ضبط می‌کند. یک هفته بعد دوباره پسش می‌گیرد.