بریده‌هایی از کتاب ده روز با داعش

تا سال ۲۰۱۳ جبهةالنصره به یکی از قوی‌ترین گروه‌های شورشی در سوریه تبدیل شد. این گروه به قدری قدرتمند شد که البغدادی لازم دانست به‌طور علنی توضیح دهد که جبهةالنصره، در واقع چیزی غیر از دولت اسلامی عراق در سوریه نیست. نتیجتاً او از جولانی درخواست کرد به‌طور رسمی با وی بیعت کرده و سوگند وفاداری یاد کند، اما او از این کار امتناع کرد و ترجیح داد با رهبر القاعده ایمن‌الظواهری بیعت کند. به هرحال، جولانی می‌خواست شعبه‌ای بزرگ از یک مرکز باشد و نه شعبه‌ای از یک شعبه.

زمانی که مقاومت مسلحانه علیه اسد در سوریه به‌طور موازی شروع به حرکت کرد و موفقیت‌هایی هم به دست آورد، البغدادی در پایان سال ۲۰۱۱ تحت رهبری ابومحمد الجولانی سوری تبار، سازمان تروریستی جبهةالنصره را پایه‌گذاری کرد. این سازمان در ماه‌های پس از آن، موفقیت‌های فزاینده‌ای در نبرد علیه حکومت سوریه به دست آورد

آمریکایی‌‌ها سرانجام توانستند با پرداخت‌های سرسام‌آور و ماجراجویانه، با قبایل سنی از هم پاشیده و درب و داغان، یک قرارداد نظامی ببندند. سپس "شوراهای بیداری" تأسیس شد و شبه نظامیان مسلح سنی شکل گرفتند که در تمایز با پیکارجویان خارجی دولت اسلامی عراق، نام "پسران عراق" (ابناء العراقی) را بر آن‌ها گذاشتند.

پس از آنکه سرکرده‌ی گروه تروریستی دولت اسلامی عراق، المصری و البغدادی اول، در آوریل ۲۰۱۰ از طریق حملات هوایی آمریکا کشته شدند؛ دکتر ابوبکرالبغدادی سی‌وهشت ساله، در می‌۲۰۱۰ رهبری باقی‌مانده‌ی نیروهای تضعیف شده‌ی این گروه را برعهده گرفت. آن‌ها همچنان زیرمجموعه‌ی القاعده بودند.

در سال ۲۰۱۱، در هنگامه‌ی به اصطلاح بهار عربی، فرماندهان خلع سلاح شده‌ی پیشین صدام، به گروه دولت اسلامی عراق ملحق شدند. این فرماندهان نیز در سال ۲۰۰۳، از نیروهای درگیر در نزاع عراق کنار گذاشته شدند و پس از آن دیگر هرگز هیچ امکانی به آن‌ها داده نشد.

ژان کوکتو نویسنده‌ی فرانسوی می‌گوید: «پاکی یک انقلاب، حداکثر تا دو هفته دوام دارد.

ما به ترورهایی که مسلمانان انجام می‌دهند، ترور اسلامی می‌گوییم، اما هیچ‌وقت به ترورهایی که غربی‌ها انجام می‌دهند، ترور مسیحی نمی‌گوییم. ما با توصیفات زبانی خاص و نام‌گذاری ویژه روی دشمنان‌مان، افکار عمومی را تحت تأثیر قرار می‌دهیم

اگر به فرض تروریستی نبود، آمریکا خودش دست به کار می‌شد و تروریست می‌تراشید. آن‌ها گاهی همین کار را انجام می‌دهند.

وقتی من هنگام دیدارم از سوریه شب‌ها گزارش‌های اینترنتی غربی را می‌خواندم، اغلب با خود فکر می‌کردم، رسانه‌های غربی در مورد سرزمینی کاملاً متفاوت از کشوری می‌نویسند که من از نزدیک تجربه می‌کنم و می‌بینم.

ساموئل هانتینگتون آمریکایی‌ از این منظر با بسیاری از مورخان هم عقیده است، در این گفته‌ی خود که «غرب نه به واسطه‌ی برتری ارزش‌هایش، بلکه به واسطه‌ی برتری در استفاده از قدرت و کاربست آن، بر دنیا تسلط یافته است. غربی‌ها این حقیقت مسلم را اغلب فراموش می‌کنند، اما دیگران هرگز.»

ما به ترورهایی که مسلمانان انجام می‌دهند، ترور اسلامی می‌گوییم، اما هیچ‌وقت به ترورهایی که غربی‌ها انجام می‌دهند، ترور مسیحی نمی‌گوییم. ما با توصیفات زبانی خاص و نام‌گذاری ویژه روی دشمنان‌مان، افکار عمومی را تحت تأثیر قرار می‌دهیم و آن را به بیراه می‌کشانیم.

اکثریت مسلمانان دنیای ما سعی می‌کنند پیام‌های قرآن را با واقعیت‌های زمانه‌ی خودمان تطبیق دهند. آن‌ها مدافع اسلامِ کاملاً متعادل، مسالمت‌آمیز و مدرن هستند.

تروریسم خاورمیانه یک پدیده‌ی اقلیتی است، اما نجات دنیای اسلام را وظیفه‌ی خود می‌داند و ظاهراً نمی‌تواند از آن دست بکشد؛ مخصوصاً وقتی که غرب مقدس‌ترین دارایی مسلمانان یعنی دین‌شان را به سُخره می‌گیرد و پایمال می‌کند.

بنا به گفته‌ی وزیر امور خارجه‌ی اسبق آمریکا، هنری کسینجر، نفت در حال حاضر بسیار با ارزش‌تر از آن است که آن را به عرب‌ها واگذاریم.

این مسلمانان نبودند که «جنگ مقدس» را به راه‌ انداختند و در جنگ‌های صلیبی بیش از چهار میلیون مسلمان و یهودی را قتل عام کردند. این مسیحیان بودند که در اورشلیم تا قوزک پا فرو رفته در خون، از معابر گذشتند تا عاقبت ‌گریان اما خوش اقبال به آرامگاه نجات‌دهنده‌شان قدم گذاشتند.

در ۲۰۰ سال اخیر حتی یک‌بار هم شده که، یک کشور عربی به یک کشور غربی حمله کرده باشد؟ مهاجمان همیشه قدرت‌های بزرگ اروپایی بوده‌اند. میلیون‌ها غیرنظامی عرب در این حملات وحشیانه به قتل رسیدند. در عوض درباره‌ی قساوت مسلمانان، همه‌چیز وارونه جلوه داده شده است و به هر دستاویزی متوسل می‌شوند و این درحالی است که غرب بسیار بی‌رحم‌تر از آن‌ها بوده است.

بنابر گفته‌ی فیلسوف فرانسوی، ژان پل سارتر، غرب همیشه با عرب‌ها به مثابه موجودی مادون انسان در سطح یک میمون تکامل یافته رفتار می‌کرد و از نظرآن‌ها، مردمان آنجا فقط ساکنان عربستان بودند نه مالک واقعی آن.

تجاوز به زندانی‌های عرب از نظر غرب جرم محسوب نمی‌شود. اشپیگل گزارش مفصلی در این باره تهیه کرد، اما هیچکس گوش شنوایی برای شنیدن این رسوایی نداشت و به آن توجهی نکرد.

مدت‌ها به زندانی‌های طالبان با سگ‌های شکاری تجاوز می‌شد تا اینکه آنان همه‌چیز را اعتراف می‌کردند. من اظهارات یکی از شهود واقعه را که خود از متخصصان امنیتی بود، منتشر کردم. هیچ‌کس برآشفته نشد و خم به ابرو نیاورد. اگر همین سگ‌ها را به جان سربازان آمریکایی‌ سازمان ملل بیندازند و آنان از سوی این سگ‌ها مورد تجاوز قرار بگیرند، چه اتفاقی خواهد افتاد؟

زورگویی و قساوت غرب، تمام حد و مرزها را درنوردیده است و حتی فراتر از آن چیزی است که در حال حاضر تروریسم بی‌رحم داعشی به نمایش می‌گذارد.