بریده‌هایی از کتاب ده روز با داعش

وقتی بمیرم، خدای مهربان با من تصفیه حساب خواهد کرد. از من خواهد پرسید: دروغ گفته ای؟ شراب نوشیده‌ای؟ آیا حقه‌بازی کرده‌ای و دیگران را آزار داده‌ای؟ به‌همین دلیل حالا خیلی راحت سعی می‌کنم انسان بهتری باشم

برطرف کردن اشتباه بیشتر از ادامه‌دادن به اشتباه و تدوام دیوانگی نیاز به شهامت دارد.

اگر به فرض تروریستی نبود، آمریکا خودش دست به کار می‌شد و تروریست می‌تراشید. آن‌ها گاهی همین کار را انجام می‌دهند.

در ۲۰۰ سال اخیر حتی یک‌بار هم شده که، یک کشور عربی به یک کشور غربی حمله کرده باشد؟ مهاجمان همیشه قدرت‌های بزرگ اروپایی بوده‌اند. میلیون‌ها غیرنظامی عرب در این حملات وحشیانه به قتل رسیدند. در عوض درباره‌ی قساوت مسلمانان، همه‌چیز وارونه جلوه داده شده است و به هر دستاویزی متوسل می‌شوند و این درحالی است که غرب بسیار بی‌رحم‌تر از آن‌ها بوده است.

محمد (ص) بر خلاف شما همیشه به‌دنبال راه‌هایی بود که برده‌ها به شهروندی واجد حق و حقوق تبدیل شوند. این‌گونه بود که بلال اولین مؤذن اسلام شد.

صعود تمدن غرب که از ۵۰۰ سال پیش شروع شد، به هیچ‌وجه مبتنی بر نوع‌دوستی و دیگرخواهی نبود. این پیشرفت، هیچ‌گاه از طرح ایده‌های متمدنانه برای بقیه‌ی دنیا ناشی نمی‌شود، بلکه بر پیگیری قاطعانه‌ی منافع اقتصادی‌شان استوار است و بر قساوت نیروهای نظامی و ارتش‌شان.

در وصف خداوند در قرآن هیچ کلمه‌ای بیشتر از کلمه‌ی "بخشندگی" نیامده است. ۱۱۳ سوره از ۱۱۴ سوره‌ی قرآن با این جمله شروع می‌شوند: «به نام خداوند بخشنده‌ی مهربان.»

این مسلمانان نبودند که «جنگ مقدس» را به راه‌ انداختند و در جنگ‌های صلیبی بیش از چهار میلیون مسلمان و یهودی را قتل عام کردند. این مسیحیان بودند که در اورشلیم تا قوزک پا فرو رفته در خون، از معابر گذشتند تا عاقبت ‌گریان اما خوش اقبال به آرامگاه نجات‌دهنده‌شان قدم گذاشتند. این مسلمانان نبودند که به نام تشکیل مستعمره در آفریقا و آسیا ۵۰ میلیون انسان را قتل عام کردند. این مسلمانان نبودند که در جنگ‌های جهانی اول و دوم، کم‌وبیش ۷۰ میلیون کشته به‌جا گذاشتند و این مسلمانان نبودند که ده میلیون اسلاو و شش میلیون یهودی، هموطن، همسایه و دوست را ناجوانمردانه و مفتضحانه به قتل رساندند، بلکه ما آلمانی‌ها بودیم.

برای افکار عمومی غرب دشوار است پشت که پرده‌ی چنین بازی مسخره‌ای در سیاست غرب را ببینند. افکار عمومی واقعاً فکر می‌کند که ما «آدم خوب‌ها» هستیم

سپس برای ما تعریف می‌کند که پیکارجویان فقط به‌تنهایی به دولت اسلامی نمی‌آیند، بلکه (گاهی) با تمام افراد خانواده‌شان به اینجا می‌آیند. هر پیکارجویی که خانواده دارد می‌تواند آن‌ها را با خودش به اینجا بیاورد و یک خانه در اختیارش قرار می‌گیرد. حقوق ثابت هم دارند. پیکارجویان و کارمندان دولت بابت خدمات درمانی چیزی نمی‌پردازند. خیلی چیزها بهتر از آن چیزی است که رسانه‌های غربی نشان می‌دهند. بسیاری چیزها مثل زندگی در شرایط عادی و حتی در شرایط عالی است. بعضی از خانواده‌ها فقط در تعطیلات به اینجا می‌آیند تا از اقوام خود دیدن کنند و بعد دوباره به کشورشان برمی‌گردند