بریده‌هایی از کتاب ده روز با داعش

درس عبرت گرفته‌ام که برای یافتن حقیقت همیشه باید با هر دو طرف صحبت کنم. حتی اگر دنیا پیشاپیش رأی خود را صادر کرده باشد.

ویکتورهوگو، یک فرانسوی دیگر درباره سربازانی می‌نویسد که بچه‌ها را به طرف هم پرتاب می‌کردند و با نوک سرنیزه‌های‌شان آن‌ها را در هوا می‌گرفتند. در ازای هرگوش در نمک خوابانده، ۱۰۰ سو (معادل پانصد سنت امروزی) ، به عامل آن می‌دادند.

تروریست‌ها آدم‌های رذل و نخاله‌هایی هستند که سیاست آمریکا همواره به آن‌ها نیاز دارد تا مداخله‌های نظامی‌اش، ظاهری مشروع به خود بگیرد.

من درباره‌ی خشونت و بی‌رحمی داعش صحبت می‌کنم و در حالی که فردریک نگاهم می‌کند یک به یک نام می‌برم. می‌پرسم آیا این اعمال هیچ نسبتی با قرآن دارد که سوره‌هایش به‌طور معمول با این کلمات شروع می‌شود: «به نام خداوند بخشنده و مهربان» . پس بخشندگی داعش کجاست؟ داعش با این همه بی‌رحمی چطور می‌تواند ادعا کند که به کتاب خدا عمل می‌کند؟ این پرسش بگویی نگویی عبور از خط قرمز محسوب می‌شود. بن‌لادن جوان یک پاسخ ساده می‌دهد: «کسی که مقتدر است می‌تواند بخشنده باشد. کسی که ضعیف است باید گرگ باشد.»

آیا به قدر کافی در این مسئله تأمل کرده‌ایم که در درون کسی که کمربند انفجاری به خودش می‌بندد و به هوا می‌رود، پیش از این اقدام چه اتفاقی افتاده است؟

ما صد نفری بودیم و آن‌ها حدود هزار نفر. آن‌ها هواپیما، تانک، توپخانه‌ی سنگین و چه می‌دانم، همه‌چیز در اختیار داشتند. در نهایت مثل مرغ‌های رمیده فرار می‌کردند و دقیقاً همین اتفاق برای ایرانی‌ها هم خواهد افتاد.

ترور با اسلام همان‌قدر بی‌ارتباط است که تجاوز با عشق.

لوییس د باودیکور، نویسنده و مستعمره‌نشین فرانسوی یکی از وحشی‌گری‌های بی‌شمار فرانسویان در الجزایر را چنین شرح می‌دهد: «اینجا یک سرباز از سر شوخی و تفنن، پستان یک زن را برید، آنجا سرباز دیگری پاهای یک بچه را گرفت و سرش را به دیوار کوبید و خرد و خمیر کرد.»

این مسلمانان نبودند که در جنگ‌های جهانی اول و دوم، کم‌وبیش ۷۰ میلیون کشته به‌جا گذاشتند و این مسلمانان نبودند که ده میلیون اسلاو و شش میلیون یهودی، هموطن، همسایه و دوست را ناجوانمردانه و مفتضحانه به قتل رساندند، بلکه ما آلمانی‌ها بودیم

ژان کوکتو نویسنده‌ی فرانسوی می‌گوید: «پاکی یک انقلاب، حداکثر تا دو هفته دوام دارد.»