بریده‌هایی از کتاب کلیدر؛ جلد سوم و چهارم

زمین مثل زن آدم است. مرد، که زنش را به دیگری وانمی‌گذارد

دلِ خوش اگر می‌بود، زیبایی دوچندان می‌نمود.

دل آدم، درِ گشاده کاروانسرا که نباید باشد! درِ دل، بگذار بسته بماند.

در این دوره مثل این است که آدم میان یک بیابان پربرف دارد راه می‌رود. خودش، شاید نداند؛ اما چشمهای گرگهایی مراقبش هستند که ببینند کی او دست و پاهایش کرخ می‌شود و به زانو در می‌آید. یک دم این چشمها از آدم غافل نیستند. همین که دیدند قدمهای تو کمی می‌لقّند و بوران گیجت کرده، یواش‌یواش پیداشان می‌شود و دوره‌ات می‌کنند. وقتی که دوره‌ات کردند، دیگر کار تمام است. پس، خیلی باید مواظب بود. از همان اول. نباید گذاشت که پاهایت به لرزه بیفتند. اگر زانوهایت لق شوند، کارت ساخته است. زانوهایت که لق بزنند، تقریباً از پا درآمده‌ای.

ــ همین! از آدمیزاد چی باقی می‌ماند؟ ــ هیچ! هیچ! مگر کارش. ــ قربان نفست!

مرده‌ام! اما چرا نفس می‌کشم؟

مردم جوری بار آمده‌اند که خیال می‌کنند همین فردا حکومت را به دست می‌گیرند!

عمر یک نفر تمام می‌شود، لکن عمر دنیا تمام نمی‌شود

زبانت هم خیلی چرب و نرم است. زبان است دیگر؛ الوار که نیست! مثل مار، به هر طرف می‌شود چرخاندش

بی‌بیم، بخواب گل‌محمد! پندار واهی به چه؟ خیالات گنگ، خیالات گنگ. استخوانی پیش سگ