بریده‌هایی از کتاب صبحانه در تیفانی

«هپلی بیچاره‌ای که اسم هم ندارد. بعضی وقت‌ها واقعآ سخت است. همین که اسم ندارد را می‌گویم. اما من حق ندارم اسمی رویش بگذارم. باید صبر کند تا مال کسی شود. ما دوتا یک روز لب رودخانه به هم برخوردیم. اصلا به هم تعلق نداریم. هم او موجود مستقلی است و هم من. تا روزی که بدانم جایی را پیدا کرده‌ام که من و چیزهایش به هم تعلق داریم، نمی‌خواهم مالک هیچ چیزی باشم. خودم هم درست نمی‌دانم آن‌جا کجاست. اما می‌دانم چه شکلی است.»

هرکس توی زندگی بهت اعتمادبه‌نفس داد تا ابد بهش مدیونی.

آدمی که به همه‌چیز عادت می‌کند هیچ فرقی با مرده ندارد

چنان بارانی می‌آمد که فکر می‌کردی کل شهر دارد غرق می‌شود. کوسه‌ها شاید می‌توانستند در هوا شنا کنند، اما بعید به نظر می‌آمد هواپیماها هم بتوانند از این حجم آب عبور کنند.

ظاهرش این است که برای ستارهٔ سینماشدن باید خیلی خودمحور باشی. اما در واقعیت شرطش این است که هیچ منیتی نداشته باشی.

اما شما نمی‌توانید به یک موجود وحشی دل ببندید. هرچه بیش‌تر دل ببندید، آن موجود قوی‌تر می‌شود. خلاصه آن‌قدر قوی می‌شود که به جنگل فرار می‌کند. یا می‌پرد روی شاخهٔ درخت. بعد درختی بلندتر. بعد هم آسمان. آخروعاقبتت این خواهد بود، آقای بل. اگر به خودت اجازه بدهی عاشق یک موجود وحشی بشوی، سرنوشتت این است که به آسمان چشم بدوزی.

هرکس توی زندگی بهت اعتمادبه‌نفس داد تا ابد بهش مدیونی

من هیچ‌وقت به چیزی عادت نمی‌کنم. آدمی که به همه‌چیز عادت می‌کند هیچ فرقی با مرده ندارد

معیار خوبی و بدی آدم‌ها برای من این است که با من چطور رفتار کرده‌اند.

البته منظورم این نیست که من از پولدار و معروف‌شدن بدم می‌آید. اتفاقآ هردو این‌ها جزو برنامه‌های زندگی‌ام هستند و سعی می‌کنم یک روز بهشان برسم. اما دوست دارم وقتی این اتفاق می‌افتد، خود خودم هم سر جایش باشد. دوست دارم وقتی یک روز صبح بیدار می‌شوم و به تیفانی می‌روم تا صبحانه بخورم، هنوز خودم باشم

آن‌ها هیچ‌وقت تغییر نمی‌کردند، چون شخصیتشان خیلی زود شکل گرفته بود؛ اتفاقی که مثل یک‌شبه پولدارشدن باعث بی‌تناسبی در شخصیت می‌شود: یکی‌شان با کله پیش رفته و بدل به واقع‌گرایی نامتوازن شده بود و دیگری هم شده بود رمانتیکی نامتعادل.

هرکس توی زندگی بهت اعتمادبه‌نفس داد تا ابد بهش مدیونی.

آدمی که به همه‌چیز عادت می‌کند هیچ فرقی با مرده ندارد.»

باور کن خیره‌شدن به آسمان بهتر از زندگی‌کردن در آن است. فضایی خالی، فضایی مبهم، کشوری که فقط در آن رعد و برق می‌زند و اشیا ناپدید می‌شوند.

هرکس توی زندگی بهت اعتمادبه‌نفس داد تا ابد بهش مدیونی.

می‌شود عاشق کسی بود، بدون این‌که این فکرها را درباره‌اش کرد. کافی است او را غریبه نگه داری، غریبه‌ای آشنا.

خیلی می‌ترسم، باستر. آره، بالاخره ترسیدم، چون ممکن است تا ابد طول بکشد. تا وقتی چیزی را دور نینداخته باشی، نمی‌فهمی مال تو بوده.

«به جهنم. آدم به جایی می‌گوید خانه که واقعآ احساس کند خانه‌اش است. هنوز دارم دنبالش می‌گردم.»

با یک گیلاس بوربون شبانه و آخرین کتاب سیمِنون به رختخواب رفته بودم. تعریف من از آرامش همین بود

می‌شود عاشق کسی بود، بدون این‌که این فکرها را درباره‌اش کرد. کافی است او را غریبه نگه داری، غریبه‌ای آشنا.