بریده‌هایی از کتاب صبحانه در تیفانی

آن‌ها هیچ‌وقت تغییر نمی‌کردند، چون شخصیتشان خیلی زود شکل گرفته بود؛ اتفاقی که مثل یک‌شبه پولدارشدن باعث بی‌تناسبی در شخصیت می‌شود: یکی‌شان با کله پیش رفته و بدل به واقع‌گرایی نامتوازن شده بود و دیگری هم شده بود رمانتیکی نامتعادل.

هرکس توی زندگی بهت اعتمادبه‌نفس داد تا ابد بهش مدیونی.

آدمی که به همه‌چیز عادت می‌کند هیچ فرقی با مرده ندارد.»

باور کن خیره‌شدن به آسمان بهتر از زندگی‌کردن در آن است. فضایی خالی، فضایی مبهم، کشوری که فقط در آن رعد و برق می‌زند و اشیا ناپدید می‌شوند.

هرکس توی زندگی بهت اعتمادبه‌نفس داد تا ابد بهش مدیونی.

می‌شود عاشق کسی بود، بدون این‌که این فکرها را درباره‌اش کرد. کافی است او را غریبه نگه داری، غریبه‌ای آشنا.

خیلی می‌ترسم، باستر. آره، بالاخره ترسیدم، چون ممکن است تا ابد طول بکشد. تا وقتی چیزی را دور نینداخته باشی، نمی‌فهمی مال تو بوده.

«به جهنم. آدم به جایی می‌گوید خانه که واقعآ احساس کند خانه‌اش است. هنوز دارم دنبالش می‌گردم.»

با یک گیلاس بوربون شبانه و آخرین کتاب سیمِنون به رختخواب رفته بودم. تعریف من از آرامش همین بود

می‌شود عاشق کسی بود، بدون این‌که این فکرها را درباره‌اش کرد. کافی است او را غریبه نگه داری، غریبه‌ای آشنا.