بریده‌هایی از کتاب افسانه‌ی سیزیف

«عقل در برابر دل ناتوان است»

آغاز اندیشیدن سرآغاز تحلیل رفتن است.

جسم همواره در برابر نیستی پا پس می‌کشد. ما پیش از آنکه به اندیشیدن خو کنیم به زیستن عادت می‌کنیم.

وابستگی انسان به زندگی همواره چیزی نیرومندتر از تمامی بدبختی‌های جهان وجود دارد.

تمامی کارهای بزرگ و اندیشه‌های والا آغازی ریشخندآمیز دارند.

کتاب کامو، شهروند آگاه را به شورشی خلاق، سازنده و غیر ایدئولوژیک برای دفاع از منزلت بشر دعوت می‌کند.

«جامعه سیاسی معاصر به دستگاهی مبدل شده است که انسان‌ها را نومید و دلسرد می‌کند و من نمی‌توانم این وضع را بپذیرم.» (کامو، چرا اسپانیا؟)

آنکه داوطلبانه مرگ را برمی‌گزیند نشان می‌دهد که حتی به‌گونه‌یی غریزی به ویژگی ریشخندآمیز این عادت و نبود دلیلی مجاب‌کننده برای زندگی کردن و تلاش بی‌مفهوم روزمره و بیهودگی رنج پی برده است.

خود را کشتن نیز همانند آنچه در نمایش‌نامه‌های هیجان‌آور رخ می‌دهد گونه‌یی اعتراف است. اعتراف به اینکه از زندگی عقب افتاده‌ایم و یا آن را نمی‌فهمیم. بهتر است زیاد به بیراهه نرویم و به واژه‌های آشنا بازگردیم. همین که اعتراف کنیم: «به زحمتش نمی‌ارزد» کافی‌ست. زندگی کردن البته هرگز آسان نیست.

از نظر کامو «تنها مسأله فلسفی جدی خودکشی است» ولی پذیرش و درک پوچی جهان به عصیان آدمی می‌انجامد زیرا شور زندگی و انسان‌دوستی ما را به اعتراض می‌خواند و نه به سوی تسلیم و مرگ.

من آنقدر درباره‌ی این موضوع زیاد می‌دانم که نمی‌توانم به درستی بیانش کنم

زندگی، یعنی گرانبهاترین چیز

بسیاری از آنان که خودکشی می‌کنند زندگی مرفهی دارند

من، بیگانه از خود و دنیا هستم و مسلح به اندیشه‌یی که خود به محض درک، خویشتن را انکار می‌کند.

فراست به شیوه‌ی خود، به من می‌فهماند دنیا پوچ است و منطق کور یعنی روی دیگر آن مدعی‌ست همه چیز روشن است.

رفتارهای ما همواره بر مبنای فرمان وجود است و دلیل‌های بسیار دارد که نخستین آن عادت است. آنکه داوطلبانه مرگ را برمی‌گزیند نشان می‌دهد که حتی به‌گونه‌یی غریزی به ویژگی ریشخندآمیز این عادت و نبود دلیلی مجاب‌کننده برای زندگی کردن و تلاش بی‌مفهوم روزمره و بیهودگی رنج پی برده است.

روزنامه‌ها اغلب از «غم پنهان» یا «بیماری درمان‌ناپذیر» می‌نویسند. البته این‌همه ارزشمند است اما این را هم باید دانست که نکند همان روز خودکشی، یکی از دوستان آن ناامید به لحنی بی‌تفاوت با او سخن گفته باشد؟ که در این صورت او گناهکار خواهد بود، زیرا همین کافی است تا روند تمامی بغض‌ها و بی‌انگیزگی‌های هنوز پنهان شتاب گیرند.

تمامی کارهای بزرگ و اندیشه‌های والا آغازی ریشخندآمیز دارند. آثار بزرگ اغلب در خم یک کوچه، یا هیاهوی یک رستوران زاده می‌شوند.

دنیای گربه همان دنیای مورچه‌خوار نیست و حقیقت پیش پاافتاده‌ی «هر سری سودای خود را دارد» نیز از همین سرچشمه گرفته است.

در یک کلام شناخت حقیقی ناممکن است و این تنها ظاهرها هستند که می‌توانند خود را بنمایانند و در محیط احساس شوند.