بریده‌هایی از کتاب افسانه‌ی سیزیف

و بیداری در نهایت و با گذشت زمان به خودکشی یا سلامت می‌انجامد.

آنکه داوطلبانه مرگ را برمی‌گزیند نشان می‌دهد که حتی به‌گونه‌یی غریزی به ویژگی ریشخندآمیز این عادت و نبود دلیلی مجاب‌کننده برای زندگی کردن و تلاش بی‌مفهوم روزمره و بیهودگی رنج پی برده است.

آغاز اندیشیدن سرآغاز تحلیل رفتن است. و جامعه امکان زیادی برای درک این آغازها ندارد. خوره در درون آدمی است و در همانجاست که باید به دنبال آن گشت.

تنها یک مشکل به‌راستی جدی وجود دارد و آنهم: خودکشی است. داوری اینکه زندگی ارزش زیستن را دارد یا نه

کامو که این هستی خاکی را یگانه حقیقت می‌انگارد معتقد است که در جهان کنونی تنها انسان اهمیت و معنا دارد و رسالت آدمی چیزی جز ساختن نظمی انسانی نمی‌باشد.

دنیا به باور ذهن پوچ نه بسیار منطقی است و نه بسیار بی‌منطق. نه معقول است و نه جز آن.

فردا، او آرزوی فردا را دارد در حالی که باید با تمامی وجودش از آن بگریزد

تمامی کارهای بزرگ و اندیشه‌های والا آغازی ریشخندآمیز دارند. آثار بزرگ اغلب در خم یک کوچه، یا هیاهوی یک رستوران زاده می‌شوند. پوچی نیز به همین گونه پدیدار می‌گردد. اصالت دنیای پوچ زاده‌ی چنین حقارتی است

من هرگز ندیده‌ام کسی به خاطر باور به دانش هستی‌شناسی بمیرد. گالیله که به حقیقت علمی مهمی دست یازیده بود، به محض احساس خطر به آسانی هر چه تمام‌تر از آن چشم پوشید و این چشم‌پوشی از یک نقطه‌نظر درست بود زیرا چنان حقیقتی ارزش سوزانده شدن را نداشت. اینکه زمین یا خرشید کدام گرد دیگری می‌چرخد به‌راستی اهمیت آن را ندارد که این همه درباره‌اش گفته شود و در یک کلام پرسشی بیهوده است.

یک استدلال پوچ پوچی و خودکشی دیوارهای پوچ خودکشی فلسفی رهایی پوچ انسان پوچ دون‌ژوان‌گرایی کمدی فتح آفرینش پوچ فلسفه و رمان کریلف آفرینش بدون فردا

آغاز اندیشیدن سرآغاز تحلیل رفتن است.

پذیرش و درک پوچی جهان به عصیان آدمی می‌انجامد زیرا شور زندگی و انسان‌دوستی ما را به اعتراض می‌خواند و نه به سوی تسلیم و مرگ.

آغاز اندیشیدن سرآغاز تحلیل رفتن است.

زندگی کردن نه‌تنها کام‌جویی بلکه مبارزه با «ضخامت» بیهودگی، آشفتگی و ستم‌گری موجود می‌باشد.

هیچ درد و رنجی نمی‌تواند علیه حیات و زندگی شهادت دهد

خستگی در پایان فعالیت‌های زندگی ماشینی قرار دارد و مقدمه‌یی‌ست بر خودآگاهی انسان. خستگی انسان را هشیار می‌کند، پیامد را برمی‌انگیزد. پیامد بازگشت ناخودآگاه است به زنجیره‌ی بیداری حتمی. و بیداری در نهایت و با گذشت زمان به خودکشی یا سلامت می‌انجامد. در خستگی گونه‌یی بر آشفتگی نهفته است که من آن را مثبت ارزیابی می‌کنم زیرا همه چیز با خودآگاهی آغاز می‌گردد و هیچ چیز بدون آن ارزشمند نیست.

تمامی انسان‌های سالمی که به خودکشی می‌اندیشند بی‌هیچ توضیحی در می‌یابند که رابطه‌یی مستقیم میان این احساس و میل به‌سوی نابودی وجود دارد.

آنان که از نظر توانایی ذهن سرآمد بودند نیز با خودکشی اندیشه‌هایشان در روند ناب‌ترین عصیانگری‌های ذهنی از توانایی‌های خود چشم پوشیدند.

او با این اثر فلسفی دیدگاه خود را در مورد سرنوشت بشر، جهان و هستی ترسیم می‌کند و به بررسی مضامین کلیدی مانند پوچی، خودکشی، عصیان و آزادی می‌پردازد. از نظر کامو «تنها مسأله فلسفی جدی خودکشی است» ولی پذیرش و درک پوچی جهان به عصیان آدمی می‌انجامد زیرا شور زندگی و انسان‌دوستی ما را به اعتراض می‌خواند و نه به سوی تسلیم و مرگ.

اسطوره یا افسانه‌ی سیزیف به ماجرای پادشاه یونان باستان (گویا سیزیف پدر اولیس Ulysse بوده) اشاره دارد که از سوی خدایان به انجام کاری عبث absurde و غیرانسانی محکوم می‌شود (سیزیف مجبور است تا ابد سنگی را از کوه بالا ببرد و سپس آن را پایین بیاورد)