بریده‌هایی از کتاب افسانه‌ی سیزیف

کامو می‌نویسد: «عقل در برابر دل ناتوان است»

سیزیف متوجه شده که دنیا عاری از معنا و لبریز از ستم و درد است

ای روح من زندگانی جاودانه را خواهان مباش

انسان به همان میزان به وسیله‌ی نقش‌آفرینی‌هایش شناخته می‌شود که به وسیله تمایلات قلبی و صادقانه‌اش.

ما پیش از آنکه به اندیشیدن خو کنیم به زیستن عادت می‌کنیم.

اعتراف به اینکه از زندگی عقب افتاده‌ایم و یا آن را نمی‌فهمیم. بهتر است زیاد به بیراهه نرویم و به واژه‌های آشنا بازگردیم. همین که اعتراف کنیم: «به زحمتش نمی‌ارزد» کافی‌ست. زندگی کردن البته هرگز آسان نیست. رفتارهای ما همواره بر مبنای فرمان وجود است و دلیل‌های بسیار دارد که نخستین آن عادت است. آنکه داوطلبانه مرگ را برمی‌گزیند نشان می‌دهد که حتی به‌گونه‌یی غریزی به ویژگی ریشخندآمیز این عادت و نبود دلیلی مجاب‌کننده برای زندگی کردن و تلاش بی‌مفهوم روزمره و بیهودگی رنج پی برده است.

نمی‌توان واژه‌یی بهتر از این یافت. آغاز اندیشیدن سرآغاز تحلیل رفتن است.

سیزیف متوجه شده که دنیا عاری از معنا و لبریز از ستم و درد است

زندگی کردن نه‌تنها کام‌جویی بلکه مبارزه با «ضخامت» بیهودگی، آشفتگی و ستم‌گری موجود می‌باشد.

«نتیجه‌ی اغلب مضحک این پندارها این است که آنها خود ویرانگر خویشند. زیرا گرچه می‌پذیریم همه چیز حقیقت است، اما حقیقت پذیرش مخالف بدین‌معناست که ما نادرستی نگره‌ی خودمان را باور داریم (زیرا پذیرش مخالف یعنی اینکه مخالف می‌تواند حقیقت باشد) . پذیرش نادرست بودن هر چیز هم خود نادرست است و اگر گفته شود که تنها پذیرش مخالف نگره‌ی ما نادرست است یا اینکه این تنها نگره‌ی ماست که نادرست نیست آن گاه ناگریزیم بیشمار داوری‌های بر مبنای درست یا نادرست را بپذیریم. زیرا آنکه حقیقتی را بیان می‌کند هر زمان اعلام می‌کند که حقیقت را گفته است و این تا بی‌نهایت ادامه می‌یابد.

خود را کشتن نیز همانند آنچه در نمایش‌نامه‌های هیجان‌آور رخ می‌دهد گونه‌یی اعتراف است. اعتراف به اینکه از زندگی عقب افتاده‌ایم و یا آن را نمی‌فهمیم. بهتر است زیاد به بیراهه نرویم و به واژه‌های آشنا بازگردیم. همین که اعتراف کنیم: «به زحمتش نمی‌ارزد» کافی‌ست. زندگی کردن البته هرگز آسان نیست.

میل ما به درک و کششمان به سوی مطلق، تنها زمانی ممکن می‌گردد که بتوانیم بسیاری چیزها را درک و بیان کنیم

«تنها امکان حقیقی رهایی درست همان جایی است که راه به داوری انسانی نداشته باشد وگرنه دیگر چه نیازی به کردگار داشتیم؟ انسان برای دستیابی به ناممکن‌ها است که بسوی پروردگار کشیده می‌شود. و خود می‌تواند پاسخگوی ممکن‌ها باشد.»

«دلنگرانی» ساده سرچشمه‌ی هر چیزی است. درست به همین گونه و در یک زندگی یکنواخت، این زمان است که ما را به دنبال خود می‌کشد. اما به هر رو زمانی فرا می‌رسد که ما باید زمان را به دنبال خود بکشیم. ما به امید آینده زندگی می‌کنیم؛ به امید «فردا» ، «بعدها» ، «هنگامی که دستت به جایی بند شد» ، «وقتی پا به سن گذاشتی خودت می‌فهمی» . این تردیدها دلپذیرند زیرا همگی به مرگ می‌انجامند، چون سرانجام روزی فرا می‌رسد که انسان جوانی خود را در می‌یابد و می‌گوید سی ساله شده است. درست در همین هنگام است که خود را در موقعیت زمانی می‌بیند، در آن جایگزین می‌شود، در می‌یابد که دیگر باید خط منحنی را بپیماید، به زمان وابسته شده است و میانه‌ی گرداب هراس، بدترین دشمن خود را شناسایی می‌کند. فردا، او آرزوی فردا را دارد در حالی که باید با تمامی وجودش از آن بگریزد و این عصیان نفسانی همان پوچ است

امید و مرگ با یکدیگر در کشمکشند و ذهن می‌تواند پیش از تفسیر کردن و دوباره جان بخشیدنشان، آنها را در پیچ و تاب اساسی و در عین حال ظریفشان مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد.

آغاز اندیشیدن سرآغاز تحلیل رفتن است.

زندگی کردن نه‌تنها کام‌جویی بلکه مبارزه با «ضخامت» بیهودگی، آشفتگی و ستم‌گری موجود می‌باشد.

هستند انسان‌هایی که برای زیستن آفریده شده‌اند و دیگرانی که برای عشق ورزیدن.

در یک کلام شناخت حقیقی ناممکن است و این تنها ظاهرها هستند که می‌توانند خود را بنمایانند و در محیط احساس شوند.

(آنچه انگیزه‌ی زیستن می‌دانند خود بهترین سبب برای مرگشان می‌شود) .