بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

عصر بر روح پله‌ها می‌نشینی رنجِ چای را می‌نوشی و می‌گویی: خدا نزدیک‌تر شده آن‌قدر که وقتی درخت را می‌تکانم ابرها بر زمین می‌ریزند

حرف نمی‌زنی چرا که می‌دانی یک پرنده وقتی حرف می‌زند انسان است وقتی سکوت می‌کند، آسمان

حالا که نیستم به دخترم بگو مرا نقاشی کند می‌خواهم توی کیفش باشم لابه‌لای کاغذهاش حالا که نیستم... حالا از زندگی چه مانده است جز این کاغذ سفید که برای اعتراف مقابلم گذاشته‌اند من اما چون هفت‌سالگی بر برف‌ها می‌دوم و آن‌ها از ردپایم هیچ نمی‌فهمند

حالا که نیستم شعرهایم را بخوان می‌خواهم صدایت باشم دهانت، لب‌هایت قطره‌اشکی که از گونه‌ات بر زمین می‌افتد می‌خواهم زمینت باشم

حالا که نیستم پیراهنم را اتو بزن دکمه‌هایم را ببند کفش‌هایم را برق بینداز بُگذار نبودنم مرتب باشد

یادت هست؟ رو‌به‌روی دریا نشسته بودیم وُ دریا رفته بود برای‌مان موج بیاورد یادت هست؟ رو‌به‌روی هم نشسته بودیم وُ پیش از آن‌که دست‌های هم را بگیریم جمله‌هامان بلند شدند جمله‌هامان به هم پیچیدند و بچه‌هاشان را به دنیا آوردند یادت هست...‌؟

زخمی بر سینه‌ی من است که با من حرف نمی‌زند با دوستانم حرف نمی‌زند با دکترم حرف نمی‌زند زخمی که منتظر مانده است شب شود و از اعماقِ خونی‌اش تو را صدا کند

آن‌قدر از تو می‌نویسم تا فارسی تمام شود می‌خواهم این‌بار از آخر به اول دوستت داشته باشم وگرنه راه رفتن روی دو پا را که هر آدمی می‌داند می‌خواهم این‌بار با جنازه‌ام تو را بغل کنم با خون رفته‌ام به رود‌ها تو را بنویسم با دجله با فُرات با کارون آن‌قدر از تو می‌نویسم تا دریا تمام شود

آن‌قدر از تو می‌نویسم تا فارسی تمام شود می‌خواهم این‌بار از آخر به اول دوستت داشته باشم وگرنه راه رفتن روی دو پا را که هر آدمی می‌داند می‌خواهم این‌بار با جنازه‌ام تو را بغل کنم با خون رفته‌ام به رود‌ها تو را بنویسم با دجله با فُرات با کارون آن‌قدر از تو می‌نویسم تا دریا تمام شود

باد می‌وزد و معنا را از زندگی جدا می‌کند من اما به آسمان خیره‌ام به رنگ سرخ که آن پرنده‌ی غریب را به منقار گرفته است وُ دور می‌شود من اما به آسمان خیره‌ام به شب به تنهایی و هر دو نیمه‌ی ماه تاریک است

دستی که دیگر نمی‌توانستند مجبورش کنند

دستی تا ابد یکدست دستی که از تمامِ چیزها دست کشیده بود

پس دست را برداشت رفت بیرون که زخم‌های پاییز را ببندد لکه‌های خون را از ابرها پاک کند پوست شب را بشکافد و استخوانِ ماه را جا بیندازد

در خرابه‌ها قدم می‌زنم و فکر می‌کنم اناری که بر شاخه خشکیده باید همین زمین باشد که خدا از کنارش عبور می‌کند و حتی میلی به چیدنش ندارد

در خرابه‌ها قدم می‌زنم و فکر می‌کنم اناری که بر شاخه خشکیده باید همین زمین باشد که خدا از کنارش عبور می‌کند

روبه‌روی آینه می‌ایستم و آینه سعی می‌کند سعی می‌کند سعی می‌کند از این‌همه خرابه چهره بسازد

من دیده‌ام که اول پوست می‌پوسد بعد گوشت بعد استخوان آخرین لایه امید است که تو را زنده نگه می‌دارد تا ذره‌ذره این شکنجه را حس کنی

مگس‌ها بر صورت‌ها نشسته‌اند مگس‌ها بر روح‌ها نشسته‌اند مگس‌ها بر حقیقت نشسته‌اند

از خاطرات خاطراتِ بدی دارم: دیوارها فرو‌ریخته و مُردگان در آفتاب ورم کرده‌اند هیچ‌چیز تکان نمی‌خورد و این‌جا بیش‌تر شبیه عکس است تا زندگی

حتی از آسمان خاطرات بدی دارم و از رودها وقتی جنازه‌ها را به دریا می‌بردند من فکر نمی‌کنم که اعماق دریا آبی مانده باشد