بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

این‌جا خاورمیانه است و هر کجای خاک را بکَنی دوستی، عزیزی، برادری بیرون می‌زند

و سال‌ها طول کشید بفهمم درختی که زرد نمی‌شود مُرده است

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

اگر برای بُریدنِ این رگ تیغ در خانه نباشد تا مغازه هم نخواهم رفت چرا که دیگر نه اصراری به زندگی دارم نه اصراری به مرگ!

می‌گذارم خونم بیاید بیرون که آزادی نبض داشته باشد

من مُرده‌ام اما اگر قرار باشد زیاد غمگین شوی بلند می‌شوم

مگر چمدانت چه‌قدر بود که تمام زندگی‌ام را با خود بردی؟

غریبگی نکن نکن غریبگی پسرم! این‌جا خاورمیانه است و هر کجای خاک را بکَنی دوستی، عزیزی، برادری بیرون می‌زند

اخبار چیزی از من نمی‌گوید اخبار، اخبار را می‌گوید که خبرها را پنهان کند

مگر چمدانت چه‌قدر بود که تمام زندگی‌ام را با خود بردی؟

زخم سینه‌ات را باز کردم نشستم به تماشای آسمان تو را نمی‌توان نوشت

حالا که نیستم پیراهنم را اتو بزن دکمه‌هایم را ببند کفش‌هایم را برق بینداز بُگذار نبودنم مرتب باشد حالا که نیستم شعرهایم را بخوان می‌خواهم صدایت باشم دهانت، لب‌هایت قطره‌اشکی که از گونه‌ات بر زمین می‌افتد می‌خواهم زمینت باشم حالا که نیستم به دخترم بگو مرا نقاشی کند می‌خواهم توی کیفش باشم لابه‌لای کاغذهاش

ما رو به آسمان دعا می‌کردیم و از آسمان بُمب می‌بارید

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

شب است و مورچه‌ها دارند اندوه زمین را جابه‌جا می‌کنند

به کاغذی مچاله نگاه می‌کنم که آرام در باد می‌چرخد آیا زمین را هم کسی نوشته است وُ دور انداخته؟

از خاطرات خاطراتِ بدی دارم: دیوارها فرو‌ریخته و مُردگان در آفتاب ورم کرده‌اند هیچ‌چیز تکان نمی‌خورد و این‌جا بیش‌تر شبیه عکس است تا زندگی

ما با کدام امید به ساعت‌های‌مان نگاه می‌کنیم وقتی زمان برای مرگ کار می‌کند

و اعتراف می‌کنم که قرن‌هاست لب‌های‌مان را مثل ماهی‌ها تکان می‌دهیم و هیچ هیچ هیچ نمی‌گوییم

شعری به قلبم چسبیده است که برای نوشتنش باید قلبم را دربیاورم