بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

می‌گذارم خونم بیاید بیرون هر چه می‌خواهد بر خاک بنویسد در خاک فرو‌رود زیر خاک بنویسد کاری کُنَد که مُرده‌ها هم شعر بخوانند

زخم را نمی‌بندم اصرار نمی‌کنم می‌گذارم خونم بیاید بیرون برود در اطراف خانه بچرخد ببیند خودش که هیچ خبری نیست

به آخرین دانه‌های برف نگاه می‌کنم به آخرین سطرهایی که بر من می‌بارند آه، زمستان کاغذها! شعری که در من است شما را آب خواهد کرد؟

می‌نویسم زمان و می‌خوانم هر آن‌چه پیر نمی‌شود ما را پیر کرده است

می‌نویسم در و آن را باز می‌کنم که داخل شوی می‌نویسم هنوز تنهایی‌ات ترکت نکرده است که معنای تنهایی را بفهمی

با زخمی دورتر می‌بندم چرا که دیده‌ام وقتی آسمان را شکنجه می‌کنند آبی‌تر می‌شود وقتی دریا را شکنجه می‌کنند عمیق‌تر

به کاغذی مچاله نگاه می‌کنم که آرام در باد می‌چرخد آیا زمین را هم کسی نوشته است وُ دور انداخته؟

می‌نویسم دریا و ساحلش را دور می‌ریزم می‌نویسم درخت و آسمانش را قطع می‌کنم می‌نویسم طنابی که از تاریکی آویزان است ادامه‌ی تمام چیزها را اعدام خواهد کرد

به روحم گفتم تو دیگر آزادی و هر وقت خواستی برو چرا که من به نوشتن ادامه خواهم داد چرا که من به پاک کردنِ خودم ادامه خواهم داد

حالا در را باز کرده است و در کوچه دور می‌شود هیچ‌وقت این‌طور از پنجره به رفتنم نگاه نکرده بودم

دارد ساعت‌های تنهایی‌اش را از کف حیاط جمع می‌کند دارد زمستان را به دیوار تکیه می‌دهد

این سطرها را می‌گذارم بمانَد در خودکار بلند می‌شوم و از پنجره نگاه می‌کنم: بی‌خوابی‌ام رفته است حیاط دارد خاک باغچه را کنار می‌زند

همان جا در آسمان می‌مانم کسی بر تخت خوابیده کسی بر تخت مُرده است و هر دو تا ابد تنها هستند

همان جا در آسمان می‌مانم کسی بر تخت خوابیده کسی بر تخت مُرده است و هر دو تا ابد تنها هستند

بر لب‌هایت دست کشیدم تو اما لب‌هایت را همان جا روی گردنم گذاشته بودی و رفته بودی

فقط یادم هست چون درختی خشک به خانه آمدم و در را به روی همه‌ی فصل‌ها بستم مگر چمدانت چه‌قدر بود که تمام زندگی‌ام را با خود بردی؟

فقط یادم هست آن روز چشم‌هام با قطار رفته بود و دستم طوری که انگار از خداحافظی تراشیده باشند در هوا سنگ شد و پاهام کوچه کوچه کوچه کوچ کردند و آن جوی کوچکی که از ایستگاه می‌گذشت از فکر کردن به سرنوشت گِل‌آلود بود

فقط یادم هست چون خرابه‌ای از پله‌ها بالا آمدم آجرهایم را از رویم کنار زدم استخوان‌ها را از آوارم بیرون کشیدم چهره‌ام را از صورتم کندم زنگ زدم به مادرم، گفتم: «سلام! من نیستم! نبودنم دلش گرفته بود می‌خواست با کسی...»

رگ‌های این شعر را باید بُرید چرا که تنها خون می‌تواند تو را بنویسد بارها دیده بودم که خاطره‌ای از روی میز بیفتد عصری تَرَک بردارد یا نیمه‌شبی بشکند اما یک خانه یک کوچه یک شهر با تمام خیابان‌هایش...

تو مثل رودخانه‌ای ترکم کردی من اما همان‌طور به اطرافم ادامه دادم به خیابان‌ها، کافه‌ها، شعرها شب‌ها لباس‌هایم را اتو زدم و هر صبح جوانی‌ام را در آینه مرتب کردم همان‌طور غذا خوردم همان‌طور کار کردم همان‌طور ایستادم و سال‌ها طول کشید بفهمم درختی که زرد نمی‌شود مُرده است