بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

ما در خیابان‌ها سرگردانیم در سفارت‌ها سرگردانیم در مرزها سرگردانیم ما چون تکه‌های چوب بر دریا سرگردانیم و حتی نمی‌توانیم غرق شویم

بنفشه‌ای هستم که اندوهت را می‌چیند خودش را می‌چیند می‌دهد به دست‌هات چرا که هیچ دسته‌گلی از اندوه خالی نیست

می‌گذارم خونم بیاید بیرون هر چه می‌خواهد بر خاک بنویسد

می‌گذارم خونم بیاید بیرون از زیر سیم‌های خاردار رد شود از زیر دیوارها رد شود از زیر جهان رد شود و در این‌همه سیاهی به سرخی‌اش ادامه دهد می‌گذارم خونم بیاید بیرون که آزادی نبض داشته باشد

و چشم‌هام چون چاه‌های خرمشهر به خون می‌رسد

رفت دست را گذاشت روبه‌روی خدا گفت: دستی که آزادی را فهمیده است دیگر به بازوی انسان بازنمی‌گردد

غریبگی نکن نکن غریبگی پسرم! این‌جا خاورمیانه است و هر کجای خاک را بکَنی دوستی، عزیزی، برادری بیرون می‌زند

شعری به قلبم چسبیده است که برای نوشتنش باید قلبم را دربیاورم

سرم را در شب فرو‌می‌برند و صورتم را با مرگ می‌شویند هنوز چند ستاره بر گونه‌ام مانده است

مرا در شکم مادرم خاک کنید

درختی میوه‌هایش را خورده است درختی سایه‌اش را خاک می‌کُند درختی آن‌قدر خسته است که خود را قطع کرده تا بر کُنده‌اش بنشیند

تو مثل رودخانه‌ای ترکم کردی من اما همان‌طور به اطرافم ادامه دادم به خیابان‌ها، کافه‌ها، شعرها

دیوارها فرو‌ریخته و مُردگان در آفتاب ورم کرده‌اند هیچ‌چیز تکان نمی‌خورد و این‌جا بیش‌تر شبیه عکس است تا زندگی

۷ نشسته‌ام با شب قمار می‌کنم و هر چه می‌برم تاریک‌تر می‌شوم

بچه‌ها به بندناف‌های‌شان چنگ می‌زدند تا به دنیا نیایند

مثل انسان‌ها در هستی؛ که مختار خویشتن‌اند و مجبور دیگران. و تا ابد در این مبارزه معنا می‌یابند.

غریبگی نکن نکن غریبگی پسرم! این‌جا خاورمیانه است و هر کجای خاک را بکَنی دوستی، عزیزی، برادری بیرون می‌زند

و از زنان چیزی جز مرد نمانده است

شب است و چهره‌ام بیش‌تر به جنگ رفته است تا به مادرم

شعری که بارها وُ بارها وُ بارها ویرایشش کرده‌ایم و این به آن معنا نیست که زیباتر شده است پس چگونه می‌شود انسان را تعریف کرد؟