بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

گاهی ماهی‌های مُرده در خود پیدا می‌کنم

تو مثل رودخانه‌ای ترکم کردی

بعد آن لحظه را از روی میز برداشتی پوست کَندی و آرام بلعیدی نامت را صدا زدم تو اما نامت را دور انداخته بودی

گفتی به دیدنم نیا! چرا که من بال‌های مادرم را در کُمد پیدا کرده‌ام و بال‌های بُریده تا ابد پرواز می‌کنند

درختی سایه‌اش را خاک می‌کُند درختی آن‌قدر خسته است که خود را قطع کرده تا بر کُنده‌اش بنشیند باد می‌وزد و معنا را از زندگی جدا می‌کند

شب است و چهره‌ام بیش‌تر به جنگ رفته است تا به مادرم شب است و چشم‌هام چون چاه‌های خرمشهر به خون می‌رسد شب است و آن‌که تاریکی را با هزار میخ به آسمان کوبیده انتقام چه چیز را از ما می‌گیرد؟

اخبار چیزی از من نمی‌گوید اخبار، اخبار را می‌گوید که خبرها را پنهان کند

شب است و هم‌زمان دارند بغداد، دمشق و من را می‌زنند می‌نشینم روی مبل دکمه را فشار می‌دهم که شکنجه‌گرم را روشن کنم

پس دست را برداشت رفت بیرون که زخم‌های پاییز را ببندد لکه‌های خون را از ابرها پاک کند پوست شب را بشکافد و استخوانِ ماه را جا بیندازد

نشسته‌ام با شب قمار می‌کنم و هر چه می‌برم تاریک‌تر می‌شوم

غریبگی نکن نکن غریبگی پسرم! این‌جا خاورمیانه است و هر کجای خاک را بکَنی دوستی، عزیزی، برادری بیرون می‌زند

نشسته‌ام با شب قمار می‌کنم و هر چه می‌برم تاریک‌تر می‌شوم

من تمام سال ۷۸ را در زانوی چپم پنهان کرده‌ام و برای همین است که می‌لنگم

مگر چمدانت چه‌قدر بود که تمام زندگی‌ام را با خود بردی؟

آی زندگی! این‌ها نفس کشیدن نیست نفس کشیدن نیست نفس کشیدن نیست ما از مرگ خالی وُ پُر می‌شویم جنگ‌ها روشن‌اند و ماشین آتش‌نشانی نمی‌تواند جنایت را خاموش کند

من یاد گرفته‌ام چگونه زخم‌هایم را مثل پیراهنم بدوزم

بچه‌ها به بندناف‌های‌شان چنگ می‌زدند تا به دنیا نیایند

خاطراتی هستند که خود را با میخ به جمجمه‌ام کوبیده‌اند

اخبار، اخبار را می‌گوید که خبرها را پنهان کند

ما رو به آسمان دعا می‌کردیم و از آسمان بُمب می‌بارید