بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

زیبایی‌ها فرو‌ریخته و از زنان چیزی جز مرد نمانده است ما با مردها ازدواج می‌کنیم و بچه‌هامان را از زخم دست‌هامان به دنیا می‌آوریم

تو مُرده‌ای و مرگت کوهی‌ست که هر چه بر آن خاک می‌ریزم بزرگ‌تر می‌شود

ما با کدام امید به ساعت‌های‌مان نگاه می‌کنیم وقتی زمان برای مرگ کار می‌کند

هیچ‌وقت این‌طور از پنجره به رفتنم نگاه نکرده بودم

چرا سنگ‌ها مُرده به دنیا می‌آیند؟

غریبگی نکن نکن غریبگی پسرم! این‌جا خاورمیانه است و هر کجای خاک را بکَنی دوستی، عزیزی، برادری بیرون می‌زند

ما چون تکه‌های چوب بر دریا سرگردانیم و حتی نمی‌توانیم غرق شویم

می‌نویسم زمان و می‌خوانم هر آن‌چه پیر نمی‌شود ما را پیر کرده است

تو را دوست دارم و قلبم باتلاقی‌ست که هر چه را دوست می‌دارد غرق می‌کند

در آغاز کلمه بود در آغاز تنهایی بود و در میانه تنهایی بود و در پایان تنهایی بود پس چگونه می‌شود انسان را تعریف کرد؟

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

اناری که بر شاخه خشکیده باید همین زمین باشد که خدا از کنارش عبور می‌کند و حتی میلی به چیدنش ندارد

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

آی زندگی! این‌ها نفس کشیدن نیست نفس کشیدن نیست نفس کشیدن نیست

شب است و چشم‌هام چون چاه‌های خرمشهر به خون می‌رسد شب است و آن‌که تاریکی را با هزار میخ به آسمان کوبیده انتقام چه چیز را از ما می‌گیرد؟ سربازی دستش گلوله خورده سربازی سینه‌اش من اما گلوله از پوستم گذشته خورده است به گوشه‌ی خیالم برای همین است که در تمام شعرهام خون جاری‌ست

می‌خواهم در آب‌های گل‌آلود شنا کنم در روزهای قبل قرار بُگذارم در خرابه‌ها قدم بزنم و ماشینم را با یک جفت کفش کتانی عوض کنم می‌خواهم طوری زندگی کنم که عاقبتم را هیچ‌کس نبیند

چه‌قدر این خانه خلوت است حتی صدای بارانی که می‌بارد را می‌شنوم حتی صدای بارانی که نمی‌بارد را

چه‌قدر این خانه خلوت است حتی صدای بارانی که می‌بارد را می‌شنوم حتی صدای بارانی که نمی‌بارد را

تو را نمی‌توان نوشت تو زیبایی و این هیچ ربطی به زیبایی‌ات ندارد

زخم سینه‌ات را باز کردم نشستم به تماشای آسمان تو را نمی‌توان نوشت چرا که مثل رودخانه‌ای طولانی در جریانی و هم‌زمان که آفتاب بر پاهایت طلوع می‌کند در سرت غروب کرده است. تو را نمی‌توان نوشت