بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

پلنگی زخمی‌ام که بازگشته‌ام تا در آغوشت منقرض شوم

باد می‌وزد و روشنایی از روز کنده می‌شود درختی میوه‌هایش را خورده است درختی سایه‌اش را خاک می‌کُند درختی آن‌قدر خسته است که خود را قطع کرده تا بر کُنده‌اش بنشیند

رفت دست را گذاشت روبه‌روی خدا گفت: دستی که آزادی را فهمیده است دیگر به بازوی انسان بازنمی‌گردد

عصر بر روح پله‌ها می‌نشینی رنجِ چای را می‌نوشی و می‌گویی: خدا نزدیک‌تر شده آن‌قدر که وقتی درخت را می‌تکانم ابرها بر زمین می‌ریزند

حالا که نیستم شعرهایم را بخوان می‌خواهم صدایت باشم دهانت، لب‌هایت قطره‌اشکی که از گونه‌ات بر زمین می‌افتد می‌خواهم زمینت باشم

رگ‌های این شعر را باید بُرید چرا که تنها خون می‌تواند تو را بنویسد

می‌خواهم این‌بار با جنازه‌ام تو را بغل کنم

و از زنان چیزی جز مرد نمانده است ما با مردها ازدواج می‌کنیم و بچه‌هامان را از زخم دست‌هامان به دنیا می‌آوریم

تو مثل رودخانه‌ای ترکم کردی برای همین است گاهی ماهی‌های مُرده در خود پیدا می‌کنم بازگشتنت، جوانی‌اَست بازنمی‌گردد

تو را دوست دارم و قلبم باتلاقی‌ست که هر چه را دوست می‌دارد غرق می‌کند

عصر بر روح پله‌ها می‌نشینی رنجِ چای را می‌نوشی

شاعری گفته است که کاغذهایش را دستگیر کرده‌اند کاغذهایش را شکنجه کرده‌اند و حالا شعرهایش را روی ماه می‌نویسد

به خانه‌ام آمدی چند شاخه گل برایم آوردی که پژمردنِ جهان را ببینم

یکی بود خیلی‌ها نبودند یکی دیگر هم بود که هم بود هم نبود یکی دیگر هم بود که یک شب خود را پنهان کرده بود پشتِ خاک‌ریز و حالا هر چه می‌گشت نمی‌توانست پیدایش کند. وقتی مادرش مُرد، می‌خندید وقتی برادرش را روی دست آوردند، می‌خندید وقتی که نامش را پرسیدم، می‌خندید وقتی که گریه می‌کرد، می‌خندید وقتی که آن غروب در کنار جاده منفجر شد داشت می‌خندید هنوز چند تکه از خنده‌هایش توی گوشتم است

می‌نویسم زمان و می‌خوانم هر آن‌چه پیر نمی‌شود ما را پیر کرده است

در سرزمین من زیبایی و زشتی یکی‌ست و هر دو به یک اندازه به درد نمی‌خورند شعری به قلبم چسبیده است که برای نوشتنش باید قلبم را دربیاورم

تو مثل رودخانه‌ای ترکم کردی برای همین است گاهی ماهی‌های مُرده در خود پیدا می‌کنم بازگشتنت، جوانی‌اَست بازنمی‌گردد

ما با کدام امید به ساعت‌های‌مان نگاه می‌کنیم وقتی زمان برای مرگ کار می‌کند

ما در خیابان‌ها سرگردانیم در سفارت‌ها سرگردانیم در مرزها سرگردانیم ما چون تکه‌های چوب بر دریا سرگردانیم و حتی نمی‌توانیم غرق شویم

در سرزمین من زیبایی و زشتی یکی‌ست و هر دو به یک اندازه به درد نمی‌خورند شعری به قلبم چسبیده است که برای نوشتنش باید قلبم را دربیاورم