بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

دست را در دست گرفت جراحی که می‌خواست دستِ بُریده را پیوند بزند دستی جدامانده از انسان دستی نجات‌یافته از جنگ دستی که آسمان در رگ‌هایش می‌چرخید دستی همان‌طور مانده در ساعتِ هفت و پنج دقیقه دستی که دیگر خواب نمی‌رفت مُشت نمی‌شد چنگ نمی‌زد به زندگی

دیگر نه اصراری به زندگی دارم نه اصراری به مرگ! یعنی من مُرده‌ام اما اگر قرار باشد زیاد غمگین شوی بلند می‌شوم با هم صبحانه می‌خوریم کمی گپ می‌زنیم بعد هم می‌روم سری به خاک دوستانم بزنم برگردم اگر هم حوصله‌ام نشد شاید همان دور‌وُ‌برها خودم را چال کنم چرا که دیگر نه اصراری به زندگی دارم نه اصراری به مرگ!

پلنگی زخمی‌ام که بازگشته‌ام تا در آغوشت منقرض شوم

تو را دوست دارم و قلبم باتلاقی‌ست که هر چه را دوست می‌دارد غرق می‌کند

تو مثل رودخانه‌ای ترکم کردی برای همین است گاهی ماهی‌های مُرده در خود پیدا می‌کنم

و اعتراف می‌کنم که آب مُرده است و رودخانه دارد جنازه‌اش را به دریا می‌برد و اعتراف می‌کنم که تنها هوا هوا هوا حقیقت دارد که هستی وُ نیستی‌اش یکی‌ست و اعتراف می‌کنم که این سطرها دارند به سمت پرتگاه می‌رانند ترمز کجاست؟ چگونه این شعر را متوقف کنم؟

تو را در این جهان خالی گم کردم و آن‌چه در اتاقی خالی گم شود هیچ‌وقت پیدا نخواهد شد

تو زیبایی و این هیچ ربطی به زیبایی‌ات ندارد

زخمی بر سینه‌ی من است که با من حرف نمی‌زند با دوستانم حرف نمی‌زند با دکترم حرف نمی‌زند زخمی که منتظر مانده است شب شود و از اعماقِ خونی‌اش تو را صدا کند

دوستم از دمشق زنگ زده بود، می‌گفت: امروز عصر ماهواره داشت دائم‌الخمرهای لندن را نشان می‌داد که خوابگاه‌شان کوچک بود آن‌ها جایی برای زندگی نداشتند ما جایی برای مرگ

نشسته‌ام با شب قمار می‌کنم و هر چه می‌برم تاریک‌تر می‌شوم

بچه‌ها به بندناف‌های‌شان چنگ می‌زدند تا به دنیا نیایند

جنگ‌ها روشن‌اند و ماشین آتش‌نشانی نمی‌تواند جنایت را خاموش کند نگاه کن!

می‌خواهم در آب‌های گل‌آلود شنا کنم در روزهای قبل قرار بُگذارم در خرابه‌ها قدم بزنم و ماشینم را با یک جفت کفش کتانی عوض کنم می‌خواهم طوری زندگی کنم که عاقبتم را هیچ‌کس نبیند

پرتقال را پوست می‌کنم خالی‌ست سیب را پوست می‌گیرم رفته است

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

نگاه کن! دختر پنج‌ساله‌ام سوخته و اسمش مثل پوست یک آب‌نبات در مشتم مچاله شده

جنگ‌ها روشن‌اند و ماشین آتش‌نشانی نمی‌تواند جنایت را خاموش کند

آی زندگی! این‌ها نفس کشیدن نیست نفس کشیدن نیست نفس کشیدن نیست ما از مرگ خالی وُ پُر می‌شویم

در جهنم چه‌طور آدم‌ها با هم حرف می‌زنند؟! در سرزمین من آوازها به کجا کوچ می‌کنند؟ رقص‌ها کجا پنهان می‌شوند؟ شعرها کجا می‌میرند؟