بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

برادرم می‌گفت: بیا غروب کنیم ندیده‌ای که خورشید هر صبح بیرون می‌آید پشیمان می‌شود و باز‌می‌گردد.

خاطراتی هستند که خود را با میخ به جمجمه‌ام کوبیده‌اند دوستانم خود را زمین گذاشته بودند تا تفنگ‌هاشان را بردارند دوستانم رفته بودند آن‌سوی مرزها بمیرند بچه‌ها به بندناف‌های‌شان چنگ می‌زدند تا به دنیا نیایند ما رو به آسمان دعا می‌کردیم و از آسمان بُمب می‌بارید

می‌خواهم در آب‌های گل‌آلود شنا کنم در روزهای قبل قرار بُگذارم در خرابه‌ها قدم بزنم و ماشینم را با یک جفت کفش کتانی عوض کنم می‌خواهم طوری زندگی کنم که عاقبتم را هیچ‌کس نبیند

تو اما به سمت دیگرم نگاه می‌کردی تو اما از عمیق‌ترین دره‌هایم پایین رفتی

ما با کدام امید به ساعت‌های‌مان نگاه می‌کنیم وقتی زمان برای مرگ کار می‌کند

و اعتراف می‌کنم چیزهایی می‌دانم که نمی‌دانم و اعتراف می‌کنم همین دیشب بود که رو‌به‌روی آینه ایستادم چروک‌های گردنم را کنار زدم و تاریخ انقضایم را پیدا کردم

و با خودش فکر کند که عشق زمینی دیگر می‌خواست آسمانی دیگر...

در میان درخت‌ها بیدم که جاذبه‌ی خاک را بیش‌تر فهمیده است در میان ترانه‌ها آوازی مٲیوس که از دهانِ چکاوکی بیرون می‌آید تا چکاوکی دیگر بر آن بنشیند و با خودش فکر کند که عشق زمینی دیگر می‌خواست آسمانی دیگر... عشق، خدایی دیگر می‌خواست

و قلبم باتلاقی‌ست که هر چه را دوست می‌دارد غرق می‌کند

لباس‌هایم را اتو زدم و هر صبح جوانی‌ام را در آینه مرتب کردم همان‌طور غذا خوردم همان‌طور کار کردم همان‌طور ایستادم و سال‌ها طول کشید بفهمم درختی که زرد نمی‌شود مُرده است

می‌گذارم خونم بیاید بیرون که آزادی نبض داشته باشد

تو را دوست دارم و قلبم باتلاقی‌ست که هر چه را دوست می‌دارد غرق می‌کند

شاعری گفته است که کاغذهایش را دستگیر کرده‌اند کاغذهایش را شکنجه کرده‌اند و حالا شعرهایش را روی ماه می‌نویسد

تو مُرده‌ای و مرگت کوهی‌ست که هر چه بر آن خاک می‌ریزم بزرگ‌تر می‌شود

شماره‌ات را می‌گیرم خدا جواب می‌دهد

رو‌به‌روی دریا نشسته بودیم وُ دریا رفته بود برای‌مان موج بیاورد

اناری که بر شاخه خشکیده باید همین زمین باشد که خدا از کنارش عبور می‌کند و حتی میلی به چیدنش ندارد

غریبگی نکن نکن غریبگی پسرم! این‌جا خاورمیانه است و هر کجای خاک را بکَنی دوستی، عزیزی، برادری بیرون می‌زند

نشسته‌ام با شب قمار می‌کنم و هر چه می‌برم تاریک‌تر می‌شوم

بچه‌ها به بندناف‌های‌شان چنگ می‌زدند تا به دنیا نیایند