بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

در خرابه‌ها قدم می‌زنم و فکر می‌کنم اناری که بر شاخه خشکیده باید همین زمین باشد که خدا از کنارش عبور می‌کند و حتی میلی به چیدنش ندارد

کسی می‌گوید «این حرف‌ها را تمام کن کاری می‌کنیم که در خونت شنا کنی» من در خونم شنا می‌کنم! و از ساحلی دیگر بیرون می‌زنم

مگر چه‌قدر عمیق گریه کرده‌ام که رودخانه‌ی کنار خانه‌ام خشک است؟

فقط یادم هست چون درختی خشک به خانه آمدم و در را به روی همه‌ی فصل‌ها بستم مگر چمدانت چه‌قدر بود که تمام زندگی‌ام را با خود بردی؟

یک پرنده وقتی حرف می‌زند انسان است وقتی سکوت می‌کند، آسمان

پلنگی زخمی‌ام که بازگشته‌ام تا در آغوشت منقرض شوم

در خرابه‌ها قدم می‌زنم و فکر می‌کنم اناری که بر شاخه خشکیده باید همین زمین باشد که خدا از کنارش عبور می‌کند و حتی میلی به چیدنش ندارد

کتابی که می‌خوانید، مجموعه‌شعری پیوسته است. به این معنا که سطرها وُ بندها وُ شعرهایش هم مستقل‌اند و هم پیوسته، درست مثل انسان‌ها در هستی؛ که مختار خویشتن‌اند و مجبور دیگران. و تا ابد در این مبارزه معنا می‌یابند.

مگر چمدانت چه‌قدر بود که تمام زندگی‌ام را با خود بردی؟

سرم را در شب فرو‌می‌برند و صورتم را با مرگ می‌شویند هنوز چند ستاره بر گونه‌ام مانده است اگر می‌توانستم خم می‌شدم تا راه مورچه‌ای را در این تاریکی روشن کنم چرا که من امید را پذیرفته‌ام و این درست به آن معناست که ناامیدی را پذیرفته‌ام

دوستانم خود را زمین گذاشته بودند تا تفنگ‌هاشان را بردارند دوستانم رفته بودند آن‌سوی مرزها بمیرند بچه‌ها به بندناف‌های‌شان چنگ می‌زدند تا به دنیا نیایند ما رو به آسمان دعا می‌کردیم و از آسمان بُمب می‌بارید

دیگر نه اصراری به زندگی دارم، نه اصراری به مرگ! نه اصراری به زندگی دارم، نه اصراری به مرگ! نه اصراری به زندگی دارم، نه اصراری به مرگ! نه اصراری به زندگی دارم، نه اصراری به مرگ!

چرا که دیگر نه اصراری به زندگی دارم نه اصراری به مرگ!

می‌خواهم طوری زندگی کنم که عاقبتم را هیچ‌کس نبیند

و اعتراف می‌کنم چیزهایی می‌دانم که نمی‌دانم

تو مُرده‌ای و فاصله‌ات از تمام شهرها یکی‌ست ماهی‌ها به سطح آب آمده‌اند عید به سطح آب آمده است عمق به سطح آب آمده است و تنهایی‌ام در آب حل نمی‌شود

به روحم گفتم تو دیگر آزادی و هر وقت خواستی برو چرا که من به نوشتن ادامه خواهم داد

شعری به قلبم چسبیده است که برای نوشتنش باید قلبم را دربیاورم

ما چون تکه‌های چوب بر دریا سرگردانیم و حتی نمی‌توانیم غرق شویم

تو مثل رودخانه‌ای ترکم کردی من اما همان‌طور به اطرافم ادامه دادم به خیابان‌ها، کافه‌ها، شعرها شب‌ها لباس‌هایم را اتو زدم و هر صبح جوانی‌ام را در آینه مرتب کردم همان‌طور غذا خوردم همان‌طور کار کردم همان‌طور ایستادم و سال‌ها طول کشید بفهمم درختی که زرد نمی‌شود مُرده است