بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

همین دیشب بود که رو‌به‌روی آینه ایستادم چروک‌های گردنم را کنار زدم و تاریخ انقضایم را پیدا کردم و اعتراف می‌کنم که قرن‌هاست لب‌های‌مان را مثل ماهی‌ها تکان می‌دهیم و هیچ هیچ هیچ نمی‌گوییم و اعتراف می‌کنم که آب مُرده است

حتی اگر هزار قلب داشته باشی هزار‌بار خواهی مُرد

شب است و آن که تاریکی را با هزار میخ به آسمان کوبیده انتقام چه چیز را از ما می‌گیرد؟

چرا هر چه این چاه را پایین می‌روی به گریه‌های زمین نمی‌رسی؟

چرا نمی‌تواند برف؟ چرا نمی‌تواند برف بر گذشته ببارد؟ چرا نمی‌تواند برف این خیابان را ورق بزند؟

تو مثل رودخانه‌ای ترکم کردی برای همین است گاهی ماهی‌های مُرده در خود پیدا می‌کنم بازگشتنت، جوانی‌اَست بازنمی‌گردد تو از انتهای این خیابان بیرون رفتی و آن انتها هنوز بر سینه‌ی جهان سوراخ است

چگونه کوه بر تخت دراز می‌کشد چگونه کوه لباس می‌پوشد چه می‌شود که در گوشه‌ای می‌نشیند و بعد سنگ‌به‌سنگ به انزوایش اضافه می‌کند

فقط یادم هست چون درختی خشک به خانه آمدم و در را به روی همه‌ی فصل‌ها بستم مگر چمدانت چه‌قدر بود که تمام زندگی‌ام را با خود بردی؟

بیا غروب کنیم ندیده‌ای که خورشید هر صبح بیرون می‌آید پشیمان می‌شود و باز‌می‌گردد.

وقتی که گریه می‌کرد، می‌خندید

نشسته‌ام با شب قمار می‌کنم و هر چه می‌برم تاریک‌تر می‌شوم

اگر برف هم بودم با رنگ‌های دیگری می‌باریدم چرا که سبز دیرتر یخ می‌زند

از زندگی چه مانده است جز این کاغذ سفید که برای اعتراف مقابلم گذاشته‌اند

ما در خیابان‌ها سرگردانیم در سفارت‌ها سرگردانیم در مرزها سرگردانیم ما چون تکه‌های چوب بر دریا سرگردانیم و حتی نمی‌توانیم غرق شویم

آی زندگی! این‌ها نفس کشیدن نیست نفس کشیدن نیست نفس کشیدن نیست ما از مرگ خالی وُ پُر می‌شویم

ما در خیابان‌ها سرگردانیم در سفارت‌ها سرگردانیم در مرزها سرگردانیم ما چون تکه‌های چوب بر دریا سرگردانیم و حتی نمی‌توانیم غرق شویم

شب است و چشم‌هام چون چاه‌های خرمشهر به خون می‌رسد

شب است و مورچه‌ها دارند اندوه زمین را جابه‌جا می‌کنند

شب است و هم‌زمان دارند بغداد، دمشق و من را می‌زنند

حرف نمی‌زنی چرا که می‌دانی یک پرنده وقتی حرف می‌زند انسان است وقتی سکوت می‌کند، آسمان