بریده‌هایی از کتاب مردی به نام اوه

این روزها دیگر کسی بلد نیست قهوه درست کند، همان‌طور که دیگر کسی نمی‌تواند با دست بنویسد. حالا همه کامپیوتر و اسپرسوساز دارند. واقعاً جامعه دارد به کدام سمت می‌رود، وقتی دیگر هیچ‌کس بلد نیست به شکل معقولی با دست بنویسد و قهوه درست کند؟ به کدام سمت؟ این سؤالی بود که اُوِه از خودش می‌پرسید.

«وقت ناهار، بله، این تنها چیزیه که مردم امروز بهش فکر می‌کنند.»

سکوتی مثل سکوت بین دو هفت‌تیرکش قهار که ناگهان متوجه می‌شوند اسلحه‌های‌شان را در خانه جا گذاشته‌اند.

اگر آدم‌ها غم را باهم تقسیم نکنند، غم آدم‌ها را تقسیم می‌کند.

این روزها مردم برای عملکردهای صادقانه و عاقلانه و بی‌نقص احترامی قایل نیستند، فقط باید ظاهر کار خوب باشد و در کامپیوتر ذخیره شود

او نه وامی دارد، نه هیچ بدهکاری دیگری. هیچ‌کس مجبور نیست بعد از مرگ او به دردسر بیفتد.

اُوِه همان روز دوشنبه، در زمان استراحت، تمام کارها را ردیف کرد پول قبر را پرداخت و در کنار قبر همسرش یک جا رزرو کرد. به وکیلش زنگ زد، نامه‌ای نوشت و آن را همراه با مهم‌ترین مدارک، از جمله قرارداد فروش خانه و دفترچهٔ سرویس ساب، داخل یک پاکت گذاشت. این پاکت حالا در جیب بغل کتش قرار دارد. تمام لامپ‌ها را خاموش کرد و صورت‌حساب‌ها را پرداخت. او نه وامی دارد، نه هیچ بدهکاری دیگری. هیچ‌کس مجبور نیست بعد از مرگ او به دردسر بیفتد.

بعد سربه‌سر اُوِه می‌گذاشت و درحالی‌که می‌خندید، می‌گفت «نمی‌تونی سر منو کلاه بذاری؛ تو داخل خودت می‌رقصی، جایی که کسی نتونه ببینه. و به همین خاطر تا ابد دوستت خواهم داشت چه بخوای، چه نخوای.»

یک‌بار وقتی اُوِه از سونیا پرسید چرا همیشه می‌خواهد حتماً سرزنده و خوشحال باشد، سونیا گفت «رگه‌ای از نور خورشید کافیه تا زوایای تاریک زیادی رو روشن کنه.»

اُوِه از مسائلی سر درمی‌آورد که بتواند آن‌ها را در دست بگیرد. بتون، سیمان، شیشه و فولاد. ابزارآلات. چیزهایی که بتوان آن‌ها را محاسبه کرد. او می‌توانست با نقاله و دستورالعمل‌های واضح و آشکار کار کند. با نقشه‌های ساختمانی و طراحی، با چیزهایی که بتوان آن‌ها را روی کاغذ کشید. او مردی سیاه‌وسفید بود. همسرش رنگ بود؛ تمام رنگ‌های او.

از قرار معلوم تعویض کف‌پوش اتاق و تعمیر کردن شیر آبی که چکه می‌کرد و عوض کردن حلقه‌های لاستیک زمستانی به دست خود آدم، دیگر فاقد ارزش بودند. توانایی دیگر ارزش به حساب نمی‌آمد. وقتی آدم می‌توانست همه‌چیز را با پول بخرد، دیگر این چیزها چه ارزشی داشتند؟ اصلاً مرد چه ارزشی داشت؟

قبلاً این‌جا جنگل بود، ولی حالا پُر شده از خانه، و صد البته که همه با وام خانه‌ها را می‌خرند. امروزه همه این کار را می‌کنند؛ اجناس را قسطی می‌خرند، ماشین‌های برقی سوار می‌شوند و به‌محض این‌که لازم شود یک لامپ را عوض کنند، برقکار را خبر می‌کنند. کف‌پوش‌شان لمینت است و از اجاق‌های برقی استفاده می‌کنند و الی آخر. جماعتی که فرق بین یک رول‌پلاک مناسب برای استفاده در دیوارهای بتونی و سیلی زدن به صورت را نمی‌دانند. چنین جماعتی هستند آدم‌های این روزگار.

این روزها مردم دیگر چیزهای به‌دردبخور ندارند. هر چه دارند، آشغال است و به‌دردنخور. بیست جفت کفش دارند، ولی هیچ‌وقت نمی‌دانند پاشنه‌کش‌شان کجاست. خانه را با مایکروفر و تلویزیون‌های مسطح پُر کرده‌اند، ولی حتا اگر آن‌ها را با تیغ موکت‌بری هم تهدید کنی، نمی‌توانند بروند و یک رول‌پلاک درست‌وحسابی بیاورند.

همه‌جا پُر شده از مردهایی که ریش‌های مسخره می‌گذارند و مدام شغل و همسر و مدل ماشین‌شان را عوض می‌کنند؛ با دلیل یا بی‌دلیل.

این روزها دیگر کسی بلد نیست قهوه درست کند، همان‌طور که دیگر کسی نمی‌تواند با دست بنویسد. حالا همه کامپیوتر و اسپرسوساز دارند. واقعاً جامعه دارد به کدام سمت می‌رود، وقتی دیگر هیچ‌کس بلد نیست به شکل معقولی با دست بنویسد و قهوه درست کند؟ به کدام سمت؟ این سؤالی بود که اُوِه از خودش می‌پرسید.

اُوِه و رونه به نسلی تعلق دارند که ارزش مرد با عملش سنجیده می‌شه، نه با حرف زدنش.»

هیچ‌وقت از اُوِه سؤال نشد که قبل از آشنایی با سونیا چگونه زندگی کرده بود. اگر کسی از او می‌پرسید، جوابش این بود که اصلاً زندگی نکرده بود

در زندگی یک مرد لحظه‌ای می‌رسد که باید تصمیم بگیرد می‌خواهد چه مردی باشد، مردی که به دیگران اجازه می‌دهد او را زیر پا له کنند، یا نه.

«رگه‌ای از نور خورشید کافیه تا زوایای تاریک زیادی رو روشن کنه.»

اگر چیزی باشد که او از صمیم قلب دلش برای آن تنگ شده باشد، این است که یک‌بار دیگر بتواند دست‌های سونیا را در دستانش بگیرد. سونیا به شیوهٔ خاص خودش انگشت اشاره‌اش را کف دست اُوِه قرار می‌داد. وقتی این کار را می‌کرد، این احساس به اُوِه دست می‌داد که در دنیا هیچ‌چیز غیرممکنی وجود ندارد. بیش از هر چیز دلش برای این احساس تنگ شده است.