بریده‌هایی از کتاب نامه های کوفی

همه منتظر شکار این لحظه‌اند با دوربین‌های کانن: وقتی شمر با سر بریده از قتلگاه بیرون می‌آید!

هر روز و هر سال تو را روضه روضه سر می‌بُرند و تو هنوز زنده‌ای

دریغ! کاری از این طبع مرده ساخته نیست به جز شمردن گل‌زخم‌های کاری تو به ما مخند که جای گریستن بر خویش نشسته‌ایم دمادم به سوگواری تو

نیامدی که کپرهای ما کلنگی بود کنون بیا که بناهایمان طلاکاری‌ست به این خوشیم که یک شب به نامتان شادیم تمام سال اگر کارمان عزاداری‌ست نه اینکه جمعه فقط صبح زود بیدارند که کار منتظرانت همیشه بیداری‌ست به قول خواجه ما در هوای طره تو «چه جای دم زدن نافه‌های تاتاری‌ست»

جهان یکسره فریاد می‌شد اگر روضه‌خوان‌ها حرف‌هایت را می‌شمردند نه زخم‌هایت را

به‌جز هوای تو و شانه‌های آرامت برای گریه مگر جای دیگری هم هست؟ بیا و با نفس روشنت به مرده‌دلان بباوران که مسیحای دیگری هم هست به کام دل نرسیدیم اگر در این دنیا به این خوشیم که دنیای دیگری هم هست به گریه گفتمش ‌ای ماه نیمه‌شب واکن اگر به میکده مینای دیگری هم هست به خنده ساغر ما را گرفت ساقی و گفت: برو رفیق که شب‌های دیگری هم هست چقدر ساقی ما ساده بود می‌پنداشت که بی جمال تو فردای دیگری هم هست

چیزی عوض نشده فقط تقویم‌ها شیک‌تر شده‌اند و سال‌هاست دو روز پشت سر هم سرخ‌اند می‌گویی نه مسلمی ‌بفرست تا از بلندترین برج پایتخت پرتش کنیم!

هم او که نامه برایت نوشت، با خنجر ببین که آمده از پشت سر به یاری تو دریغ! کاری از این طبع مرده ساخته نیست به جز شمردن گل‌زخم‌های کاری تو به ما مخند که جای گریستن بر خویش نشسته‌ایم دمادم به سوگواری تو

نامه بیست و دوم چیزی عوض نشده فقط تقویم‌ها شیک‌تر شده‌اند و سال‌هاست دو روز پشت سر هم سرخ‌اند می‌گویی نه مسلمی ‌بفرست تا از بلندترین برج پایتخت پرتش کنیم!

نامه بیست و یکم شب عاشوراست چراغ‌های شهر را خاموش کنید بگذارید آن‌ها که می‌خواهند کنار دریا بروند بروند