بریده‌هایی از کتاب نامه های کوفی

نامه هفدهم ظهر دیروز بیابان و پیکرهای بی‌سر عصر امروز خیابان و ظرف‌های یک‌بار مصرف

بره‌ها را خوابانده‌اند تا پیش پای عزادارانت قربانی کنند ـ تشنه ـ می‌دانم تو اگر بودی رهایشان می‌کردی ـ سیراب ـ

به انتظار نشستن در این زمانه یاس برای منتظران چاره نیست ناچاری‌ست

تترون‌های ژاپنی عطرهای فرانسوی برنج‌های پاکستانی چای‌های هندی در عزای تو همه جهان جمع‌اند ما هم آمده‌ایم با نامه‌های کوفی

تو چراغ آفتابی گل آفتابگردان نکند به ما نتابی گل آفتابگردان گل آفتاب ما را لب کوه سر بریدند نکند هنوز خوابی گل آفتابگردان نه گلی فقط، که نوری نه که نور، بوی باران تو صدای پای آبی گل آفتابگردان نه گلی نه آفتابی من و این هوای ابری نکند به ما نتابی گل آفتابگردان تو بتاب و گل بیفشان «سر آن ندارد امشب که بر‌آید آفتابی» گل آفتابگردان

چه قاب‌ها و چه تندیس‌های زرینی گرفته‌ایم به نامت که کنج انباری‌ست

بیا که آینه روزگار زنگاری‌ست بیا که زخمِ‌زبان‌های دوستان کاری‌ست

گفتی پناه برده‌ای از بی‌کسی به چاه ای بغض ناصبور مگر مرده‌ایم‌ ما؟

برای آنکه بگوییم با شما بودیم چقدر از خودمان داستان در‌آوردیم شما حماسه سرودید و ما به نام شما فقط ترانه سرودیم نان در‌آوردیم

نامه پنجم جهان یکسره فریاد می‌شد اگر روضه‌خوان‌ها حرف‌هایت را می‌شمردند نه زخم‌هایت را