بریده‌هایی از کتاب نامه های کوفی

ز اول محرم هر شب تو را سر بریده‌اند فردا شمر کار را یکسره خواهد کرد

زبان مشترکِ مردمِ جهان شعر است

خیال می‌کنم این بغض ناگهان شعر است همین یقین فرو‌خفته در گمان شعر است همین که اشک مرا و تو را در‌آورده‌ست همین همین دو سه تا تکه استخوان شعر است همین که می‌رود از دست شهر، دست به دست همین شقایق بی‌نام و بی‌نشان شعر است چه حکمتی‌ست در این وصف‌ِ جمع‌ناشدنی که هم‌زمان غم نانْ شعر و بوی نانْ شعر است تو بی دلیل به دنبال شعر تازه مگرد همین که می‌چکد از چشم آسمان شعر است از اینکه دفتر شعرش هزار برگ شده است بهار نه، به نظر می‌رسد خزان شعر است

الا ‌ای جمعه سرخی که رنگ عید نوروزی از این تقویم سرتاسر عزاداری بزن بیرون چه طرفی بسته‌ای از حکمرانی روی این قلیان الا سلطان از این زندان قاجاری بزن بیرون

تا که کج می‌ایستد شاهین میزان‌های ما بر فراز نیزه خواهد رفت قر‌آن‌های ما گرگ‌هاتان کی حریف بره‌هامان می‌شدند راست می‌گفتند اگر یک بار چوپان‌های ما سال‌ها چون غنچه‌ها خاموش ماندیم و دریغ چاک خورد از فرط خاموشی گریبان‌های ما در شبی تاریک و بیم موج و گردابی چنین دست طوفان بلا افتاده سکان‌های ما شعرهای داغ ما هم از دهان افتاده است بس که از سرما به هم چفت است دندان‌های ما هر که سیر از خوان ما برخاست نان از ما برید بشکند ‌ای دوستان دست نمکدان‌های ما ماه من یک تخته بردارد گر از دکان خویش تخته خواهد شد در این بازار دکان‌های ما!

بوسه و عطش هزار بادیه مجنونِ نی‌سواری تو هزار آینه مبهوتِ بی‌شماری تو بهار آمده با لاله‌های سینه‌زنش پی زیارت باغ بنفشه‌کاری تو هلا که جمع نقیضین بوسه و عطشی ندیده‌ام لب خشکی به آبداری تو چه جای نغمه در این روزگار یأس، مگر به روی دست تو پرپر نشد قناری تو؟ هم او که نامه برایت نوشت، با خنجر ببین که آمده از پشت سر به یاری تو دریغ! کاری از این طبع مرده ساخته نیست به جز شمردن گل‌زخم‌های کاری تو به ما مخند که جای گریستن بر خویش نشسته‌ایم دمادم به سوگواری تو

این آسمان بعید است بی روشنا بماند از بس ستاره‌ها‌ی دنباله‌دار دارد