بریده‌هایی از کتاب کتاب کوچک معصومیت و امید

من درد دارم بگو دوا... چه آورده‌ای با خودت؟

تو بوی دَمنوش ِ بابونه می‌دهی باز بگذار مرورت کنم سرتاپا...!

کمی شعر بخوانيد شفا خواهيد يافت.

او مرتب خود را جای پروانه‌های پاييزی اشتباه می‌گرفت

بَعْد...!؟ کسی بَعْد را نديده است، بعد که به بعد برسيم، خودمان می‌دانيم مهم همين چُرتِ دلپذيرِ آرام است،

مَد و مِه او که پيش از سپيده‌دم دريا را ترک کرده است ديگر به خانه بازنخواهد گشت. اين يک راز است، معصومِ هزاره فانوس از ما گريخته است، دريا از عادتِ دريا دست کشيده است، تنها شدآمدِ شب شدآمدِ شب است.

لايْن اين روزها بدجوری خرابِ همين خيالاتم. مشکل اين‌جاست نه می‌شود از اين فکرها فاصله گرفت نه قرارِ آرامِ آدمی... ممکن است. در اضطرابِ آخرين بوسه‌ها... بی‌زحمت به کلمات بگو کمکم کنند.

و بسيار ديده‌ام دنيا، که هيچ ندارد از حرف، فقط گاهی می‌بينی يک نفر دارد گيتار می‌زند يک نفر دارد آواز می‌خواند يک نفر هم دارد برای خودش چشم به راهِ کسی... که قرار است از جای دوری بيايد. مختصاتِ هر دايره‌ای آيا سرانجام... مختصاتِ همان دايره است؟

خوب باش... وقتی آدمی روشن و ساده سخن می‌گويد، دنيا بوی ريحان می‌گيرد. بعد هر کسی را بخواهی دير يا زود به تو زنگ می‌زند می‌گويد: جايی نرو، من راه افتاده‌ام الان! خدای من دنيا واقعاً بوی ريحان گرفته است!

او مرتب خود را جای پروانه‌های پاييزی اشتباه می‌گرفت

نزديک‌ترين عبارت‌های پيش ِ رو خودم دَوَنده خستگی‌ناپذيرِ آن‌همه پيرار. خودم خيابانْ‌گَردِ دهه دورِ خانهْ به‌دوش. خودم مخفی مانده از دو چشمِ مرگ که اندوهخوارِ همه خستگانِ زمين است. و باز... خودم که گفته بودم به ظلمت‌ها: ــ تا خورشيد هست، من هم هستم، و هستم... که هستم!

ما را مظلومِ اين گريه‌ها نبين، ما داريم در باران پياده به خانه برمی‌گرديم.

باز هم... ماه مامای هفت آسمانِ آبستن است موسمِ زايمانِ گُل‌های داوودی را می‌داند. من هم می‌روم پنهان از تاريکی دست و روی خويش را در نور بشويَم، به زودی باران خواهد آمد.

من دنيا را گوشه به گوشه گريسته‌ام، و همين است که اشياء اسمِ آسانِ مرا بلدند. من فرستاده برگزيده بارانم بياييد پاهای خسته شما را بشويم هنوز تا منزلِ ماه خيلی راه مانده است به راه.

نيازی به توضيح نيست من گاهی جای خداوند گريه می‌کنم. من

کلماتم را خسته کرده‌اند، اما نوميد نمی‌شوم. کلماتم را دَرهَم شکسته‌اند، اما نوميد نمی‌شوم. من می‌دانم نوميدی گاهی آدمی را از اين‌همه ناروا نجات می‌دهد، اما نمی‌دانم چرا نوميد نمی‌شوم. واقعاً چرا نوميد نمی‌شوم...!؟

من يای آخرم به خوابِ نی، می‌بنويسَمَت به بالين‌ها تا آدمی به ياد آورد که من جادوگرِ اوراد وُ فَرازاده واژه‌ام به خطِ خدا.

باری... تا اتفاقِ خاصی رُخ نداده است وصيت کنم: ـ لطفاً مرا نکشيد! شعرهای بی‌نظيرِ بسياری هست هنوز که بايد به احترامِ اولادِ آدمی سروده شوند.

سهمِ من از جهان همين است: کفِ دستی کلمه دو سه عبارتِ آرام و علاقه‌ای معمولی به اولادِ آدمی.

من ماه در دهان وُ گرگ بر شانه از فرازِ ظلمتِ بی‌پايان فرو می‌شوم تا نگذارم هيچ شبتابی انقراض ِ ارابه‌رانِ خورشيد را باور کند.