بریده‌هایی از کتاب کتاب کوچک معصومیت و امید

گفتند همين است! گفتند پای به رودِ بی‌راه بگذاريد و هيچ از ما نپرسيد چرا بعضی پُل‌ها را پيش از رسيدنِ ما ويران کرده‌اند. قوس ِ آب بلند است و مهابا... همين است که مرگ آن سوتر منتظرِ مردمانی مثلِ شماست. شما اين‌همه سال چرا بی‌هوده به اسمِ نور به استعاره تاريکی تهمت زديد...!؟

وقتی به تو فکر می‌کنم تازه می‌فهمم چقدر بسيارم من به اين‌همه اندک! هر کجا کلمه کم می‌آورم تو را بلند به نامِ کوچکت آواز می‌دهم بی‌برو برگرد هفت شب و هفت روزِ تمام می‌بينی دارد از آسمان واژه می‌بارد. تو محشری دختر...! من خسته نمی‌شوم من همچنان تا آخر دنيا با تو خواهم آمد. من همان پياده پيشگويی هستم که از ادامه آرامِ عشق هرگز توبه نخواهم کرد.

بغداد، آدمی، کلمه، کشتار کراچی، غَزه، کابل، سوريه و عدد، و عدد، و عدد... احتمال، يقين، قصد، فلاکت! خبر... همين است، نه بيش و نه کم!

باری... تا اتفاقِ خاصی رُخ نداده است وصيت کنم: ـ لطفاً مرا نکشيد! شعرهای بی‌نظيرِ بسياری هست هنوز که بايد به احترامِ اولادِ آدمی سروده شوند.

همه حکايت... همين است: نه غريبی آمد وُ نه آشنايی رفت.

من زود گريه‌ام می‌گيرد به خدا بگو چند لحظه دست روی چشم‌هايش بگذارد!

دمی نيازِ مبرم دارد که شعر بخواند آزاد باشد و گاهی نيز باران ببارد. مُجری کانال سه می‌گويد: ــ القاعده... نامِ کوچک مردی‌ست که معتقد است آدمی بايد معتقد باشد. کوه‌های تورا بورا جنازه يونس آرامش ِ دريا و نيازِ مُبْرَمِ آدمی به دروغ...! کمی شعر بخوانيد شفا خواهيد يافت.

من هرگز نوميد نمی‌شوم زيرا زيستن در نوميدی خود اميدِ آدمی به نوميدی‌ست

نه او شبيه کسی بود نه کسی شبيه او

اين‌جا نه صبح از پی است نه يکی ستاره که پيدای بی‌جهت. اين‌جا اَبر آمده شب را بُرده به بی‌ديدن، اين‌جا ديگر کجاست!؟