بریده‌هایی از کتاب کتاب کوچک معصومیت و امید

بازگشت مخفيانه به... کلماتم را خسته کرده‌اند، اما نوميد نمی‌شوم. کلماتم را دَرهَم شکسته‌اند، اما نوميد نمی‌شوم. من می‌دانم نوميدی گاهی آدمی را از اين‌همه ناروا نجات می‌دهد، اما نمی‌دانم چرا نوميد نمی‌شوم. واقعاً چرا نوميد نمی‌شوم...!؟

بايد باران بيايد وگرنه آسمان ماه را سِقْط خواهد کرد.

فروغ اگر نمی‌آمد هيچ اتفاقِ خاصی رُخ نمی‌داد، فقط دنيا يک دختر کم داشت.

زيستن در نوميدی خود اميدِ آدمی به نوميدی‌ست

من هم قاطعانه تصميم گرفتم شاعر شوم و اگر مشکلی نبود يک نفر را نيز دوست بدارم!

نه او شبيه کسی بود نه کسی شبيه او

بی‌زحمت به کلمات بگو کمکم کنند.

سال‌ها پيش از اين يک روز که حالِ دُرُستی نداشتم، مادرم گفت: نگران نباش خداوند... آفريده اين‌همه آواز را در تاريکی تنها نخواهد گذاشت.

اين‌جا در اين سرزمين چقدر سخت است حتی مُردن به رايگان.

دنيا دارد درد بالا می‌آورد دنيا دارد دشنام می‌زايد