بریده‌هایی از کتاب کتاب کوچک معصومیت و امید

اين‌جا نه صبح از پی است نه يکی ستاره که پيدای بی‌جهت. اين‌جا اَبر آمده شب را بُرده به بی‌ديدن، اين‌جا ديگر کجاست!؟

همين است که من هيچ نخواسته‌ام از اين جهان جز اندکی آرامش، بلکه برگردم پيش ِ خودم، و به ياد بياورم اين‌جا کجاست من کيستم و اين جهانِ بی‌هوده از جانِ من چه می‌خواهد!؟ بعضی‌ها چرا اين‌همه بی‌انصاف‌اند!

من همه را دعا می‌کنم حتی خبرچينِ خسته‌ای که يک لنگه‌پا... پنجره اتاقِ مرا می‌پايد. به او بگو خسته‌ای... چای آماده است، بفرما برادر!

اين روزها بدجوری خرابِ همين خيالاتم. مشکل اين‌جاست نه می‌شود از اين فکرها فاصله گرفت نه قرارِ آرامِ آدمی... ممکن است. در اضطرابِ آخرين بوسه‌ها... بی‌زحمت به کلمات بگو کمکم کنند.

ديدم نمی‌شود اين‌جا آرام بگيرم بگذارم دنيا برای خودش دنيا باشد. لبنان، سوريه، بغداد، کابل، حتی کوچه ما کوچه مُشْرف به کوچه ما دستِ چپ دو پلاک مانده به مغربِ شمال! گفتم حالا که مرا برای تغييرِ جهان آفريده‌اند نبايد آرام بگيرم اين‌جا بنشينم برای خودم. من هم قاطعانه تصميم گرفتم شاعر شوم و اگر مشکلی نبود يک نفر را نيز دوست بدارم!

يادش می‌رفت دنيا تاريک است آسمان... تشنه است و آدمی تنهاست.

به من خُرده نگيريد من هم مثلِ شما، مثلِ شما زيسته‌ام به اين روزگارِ مريض. نه قطره‌ای نه طلوعی نه دريا و نه درگاهی...! چقدر ماه مزخرف است، چقدر آفتاب ابله است،

يادش می‌رفت دنيا تاريک است آسمان... تشنه است و آدمی تنهاست.

من کم اشتباه کرده‌ام با اين حال هرگز از هر چيزی نگران نمی‌شوم

ما هنوز هم برای آمدنِ باران به دعای پُرلکنتِ کودکان محتاجيم. باور کنيد تنها اشاره روشن آن‌هاست که گاهی به گوش ِ سنگين آسمان می‌رسد.

پس اين آسمانِ برهنه کی باردار خواهد شد!؟

پس اين آسمانِ برهنه کی باردار خواهد شد!؟

من درد دارم بگو دوا... چه آورده‌ای با خودت؟

تو بوی دَمنوش ِ بابونه می‌دهی باز بگذار مرورت کنم سرتاپا...!

بازگشت مخفيانه به... کلماتم را خسته کرده‌اند، اما نوميد نمی‌شوم. کلماتم را دَرهَم شکسته‌اند، اما نوميد نمی‌شوم. من می‌دانم نوميدی گاهی آدمی را از اين‌همه ناروا نجات می‌دهد، اما نمی‌دانم چرا نوميد نمی‌شوم. واقعاً چرا نوميد نمی‌شوم...!؟

بايد باران بيايد وگرنه آسمان ماه را سِقْط خواهد کرد.

فروغ اگر نمی‌آمد هيچ اتفاقِ خاصی رُخ نمی‌داد، فقط دنيا يک دختر کم داشت.

زيستن در نوميدی خود اميدِ آدمی به نوميدی‌ست

من هم قاطعانه تصميم گرفتم شاعر شوم و اگر مشکلی نبود يک نفر را نيز دوست بدارم!

نه او شبيه کسی بود نه کسی شبيه او