بریده‌هایی از کتاب شرکت خلاقیت

چندمین بار بود که با کسی مواجه می‌شدیم که خلاقیتش بسیار بالاست، اما قادر به حل مشکلات اصلی داستان نیست، و این مهم‌ترین چالش در مسیر خلاقیت است.

هوشیاری درون یک چهارچوب رخ می‌دهد. او می‌نویسد: «ما تمام زندگی‌مان را با دیگران به‌صورت تجسمی، و در موقعیت‌های محیطی صرف می‌کنیم. ما صرفاً دریافت‌کننده‌ی تأثیرات خارجی نیستیم، بلکه موجوداتی هستیم که ساخته شده‌ایم تا تأثیراتی را دریافت کنیم که خودمان به نمایش می‌گذاریم، ما به‌شکل پویا با دنیا به‌هم‌پیوسته‌ایم، نه جدای از آن.

اساساً ما یا درک نمی‌کنیم یا این‌که مجبوریم بیش‌تر آن‌چه خارج از ماست را نادیده بگیریم. بااین‌وجود بایستی به‌درستی عمل کنیم، پس همزمان مغز ما جزئیاتی را که از دست داده‌ایم، تکمیل می‌کند. آن‌چه که تکمیل می‌کنیم یا از خودمان می‌سازیم، بسیار بیش‌تر از آن چیزی است که فکر می‌کنیم. چیزی‌که در واقع درباره‌ی آن صحبت می‌کنم، مدل‌های ذهنی ماست، که نقشی اساسی در ادراک ما از جهان دارد.

: اگر سعی نکنید آن‌چه را که پنهان است آشکار کرده و طبیعت آن‌را درک کنید، برای رهبری آمادگی ندارید.

انیماتورهایی که این‌جا مشغول به کار هستند، نه‌تنها آزادند، بلکه تشویق می‌شوند دکوراسیون فضای محل کار خود را به هر شکلی که باب طبع خودشان است، درآورند. آن‌ها روز خود را در خانه‌های عروسکی صورتی‌رنگی که چلچراغ‌های مینیاتوری از سقف آن‌ها آویزان است، آلاچیق‌های ساخته‌شده از بامبوی واقعی و قلعه‌هایی که برجک‌های پانزده‌فوتی پلاستیکی آن‌ها طوری با دقت رنگ‌آمیزی شده که انگار از سنگ تراشیده شده است، به سر می‌برند.

استیو جابز به این معروف بود که با اطلاع از حقایق جدید، بلافاصله نظرش را تغییر می‌داد، و کسی را نمی‌شناسم که فکر کرده باشد او ضعیف بوده است.

فرآیند خلاقیت یک مسئولیت پرهزینه است و مسیرهای بن‌بست و بهم‌ریختگی‌های پیش‌بینی‌نشده به ناچار هزینه‌های‌تان را بالا خواهند برد. موقعیت چنان حساس است، و بحران‌هایی که ظاهر می‌شوند می‌توانند چنان غیرقابل‌پیش‌بینی باشند که سعی می‌کنیم آن‌ها را کنترل کنیم. هزینه‌ی احتمال شکست به ظاهر بسیار زیان‌آورتر از نظارت کنترل‌شده است. اما اگر از چنین سرمایه‌گذاری لازمی همواره اجتناب کنیم، یعنی کنترل‌های‌مان را سخت‌تر کنیم، چون از این ریسک می‌ترسیم که به‌خاطر یک قمار بد زیر سؤال برویم، به یکی از آن متفکران و مدیران انعطاف‌ناپذیر تبدیل می‌شویم که مانع خلاقیت می‌شوند.

بعضی افراد خلاقیت رو به‌صورت "ارتباط‌های غیرمنتظره میان مفاهیم یا ایده‌های غیرمرتبط" تعریف می‌کنن. اگه این واقعیت داشته باشه، باید توی وضعیت ذهنی خاصی باشین تا این ارتباط‌ها رو بسازین. پس وقتی حس می‌کنم که به جایی نمی‌رسیم، همه‌چیز رو تعطیل می‌کنم. همگی به کارهای دیگه می‌پردازیم. بعد وقتی روحیه‌ی افراد عوض می‌شه، دوباره به مشکل حمله می‌کنیم.»

اگه افراد فشارهای تولید رو تجسم کنن، درها رو به روی ایده‌های جدید می‌بندن، پس باید تظاهر کنیم که نمی‌خوایم واقعاً کاری بکنیم، فقط داریم حرف می‌زنیم، وقت‌گذرونی می‌کنیم.

پیش‌بینی‌ناپذیری زمینی است که خلاقیت روی آن رخ می‌دهد.

متأسفانه ما توانایی کمی در تمایز میان آن‌چه که کار می‌کند و ارزش حفظ‌کردن را دارد، با آن‌چه که ما را عقب نگه داشته و ارزش رهاکردن را دارد، داریم.

بایستی فرض کنیم همان‌طور که تقریباً همیشه همین‌طور هم هست، که نیت افراد خوب است و می‌خواهند مشکلات را حل کنند. به آن‌ها مسئولیت بدهید، اجازه دهید اشتباه کنند و اجازه دهید آن‌ها را رفع کنند. اگر ترسی وجود دارد، دلیلی هم دارد، وظیفه‌ی ما این است که دلیل آن‌را پیدا کنیم و چاره‌ای برایش پیدا کنیم. وظیفه‌ی مدیریت، جلوگیری از ریسک نیست، بلکه ایجاد قابلیت برای بهبود از آن است.

در یک فرهنگ مبتنی بر ترس و گریزان از شکست، افراد آگاهانه یا ناآگاهانه از ریسک اجتناب می‌کنند. آن‌ها در عوض دنبال تکرار چیزی امن خواهند بود که در گذشته کارشان را راه انداخته است. کارهای‌شان به تبعیت خواهد بود، نه با خلاقیت. اما اگر بتوانید یک درک مثبت از شکست را پرورش دهید، عکس این اتفاق خواهد افتاد.

وقتی تجربه و آزمایش به‌عنوان یک امر ضروری و مولد دیده شود، نه به‌عنوان اتلاف وقتِ طاقت‌فرسا، مردم از کارشان لذت خواهند برد، حتا وقتی‌که آن‌ها را آشفته کرده است.

روش سریعی وجود دارد که بفهمید آیا شرکت شما تعریف منفی شکست را پذیرفته یا نه. از خودتان بپرسید هنگامی‌که خطایی رخ می‌دهد، چه اتفاقی می‌افتد. آیا افراد دست از کار می‌کشند و به درون‌شان رجوع می‌کنند، به‌جای این‌که دور هم جمع شوند تا علل مشکلاتی را که در آینده می‌توانند از آن‌ها اجتناب کنند بشکافند؟ آیا سؤالی که پرسیده می‌شود این است: مقصر چه کسی بود؟ اگر این‌طور است، فرهنگ شرکت‌تان به گونه‌ای است که شکست را تحقیرآمیز می‌بیند.

ایده‌ها از افراد می‌آیند، از این‌رو افراد مهم‌تر از ایده‌ها هستند.

کیفیت بهترین طرح کسب‌وکار است. منظور او این بود که کیفیت حاصل پیروی از مجموعه‌ای از رفتارها نیست. در عوض کیفیت یک پیش‌نیاز و چهارچوب ذهنی است که بایستی به آن دست یابید، پیش از این‌که تصمیم بگیرید قصد انجام چه کاری را دارید. همه می‌گویند که کیفیت مهم است، ولی آن‌ها باید صرفاً به گفتن آن اکتفا نکنند. آن‌ها بایستی آن‌را زندگی کنند، تفکر کنند، و تنفس کنند.

کیفیت بهترین طرح کسب‌وکار است. منظور او این بود که کیفیت حاصل پیروی از مجموعه‌ای از رفتارها نیست. در عوض کیفیت یک پیش‌نیاز و چهارچوب ذهنی است که بایستی به آن دست یابید، پیش از این‌که تصمیم بگیرید قصد انجام چه کاری را دارید. همه می‌گویند که کیفیت مهم است، ولی آن‌ها باید صرفاً به گفتن آن اکتفا نکنند. آن‌ها بایستی آن‌را زندگی کنند، تفکر کنند، و تنفس کنند.

پس برای تضمین کیفیت، برتری بایستی یک کلمه‌ی به دست آمده باشد، و توسط دیگران به ما نسبت داده شود، نه این‌که خودمان ادعایش را داشته باشیم.

صرفاً به‌زبان‌آوردن این ایده‌ها هیچ معنایی ندارد. شما بایستی مطابق با آن‌ها عمل ـ و فکر ـ کنید.