بریده‌هایی از کتاب شرکت خلاقیت

هیچ چیزی به اندازه‌ی ترکیبِ ندانستن و نیاز مبرم به موفقیت، منجر به یادگیری سریع نمی‌شود

فقط انتخاب یک مسیر کافی نیست، باید آن‌را طی کرد.

روراستی تنها هنگامی باارزش است که فرد دریافت‌کننده‌ی آن، ظرفیت شنیدن آن‌را داشته باشد و حاضر باشد در صورت نیاز چیزهایی را رها کند که عملکرد درستی ندارند.

اگر بتوانیم چیزی درست کنیم که خودمان از دیدنش لذت ببریم، دیگران هم تمایل خواهند داشت آن‌را ببینند.

مارک تواین زمانی گفت: «ما بایستی مراقب باشیم که از یک تجربه، تنها خِرَد آن‌را بگیریم، و بس. وگرنه ممکن است همچون گربه‌ای شویم که روی یک کلاهک اجاق داغ می‌نشیند. آن گربه هرگز دوباره روی یک کلاهک اجاق داغ نخواهد نشست، ولی هرگز روی یک کلاهک اجاق سرد هم نخواهد نشست.» به عبارت دیگر، چشم به گذشته، بینش گربه را مختل می‌کند. گذشته باید معلم ما باشد، نه ارباب‌مان.

جان یک بار گفت قصه‌ی زندگی استیو درست مثل مسیری است که قهرمان‌های کلاسیک پشت سر می‌گذارند. به‌خاطر غرورش از شرکتی که بنیان‌گذارش بود اخراج شد، در دنیای وحشی سرگردان شد و ماجراجویی‌های مختلفی را پشت سر گذاشت که در پایان او را به آدم بهتری تبدیل کرد. درباره‌ی تحولات شخصیتی استیو و نقشی که در پیکسار بازی کرد حرف‌های زیادی دارم، اما این‌جا فقط می‌خواهم اشاره کنم که شکست از او انسان بهتر، عاقل‌تر و مهربان‌تری ساخت. همه‌ی ما تحت‌تأثیر شکست‌های نه سال اول پیکسار قرار گرفته بودیم، اما در این مسیر هر کدام‌مان چیز ارزشمندی به دست آوردیم. کنارِ‌هم‌بودن در روزهای سخت، اعتماد و پیوندِ میان‌مان را عمیق‌تر و مستحکم‌تر کرده بود.

«وقتی داری با دیدن ستاره آرزو می‌کنی، فرقی نمی‌کنه کی هستی.»

اگر یک ایده‌ی خوب را به یک تیم متوسط بدهید، آن‌را خراب خواهند کرد. اگر یک ایده‌ی متوسط را به یک تیم بااستعداد بدهید، آن‌ها یا ایده را اصلاح می‌کنند یا این‌که آن‌را دور می‌اندازند و به چیز بهتری می‌رسند.

شغل من به‌عنوان مدیر، از دیدگاه خودم، این است که محیطی بارور بسازم، آن‌را سالم نگه دارم و مراقب چیزهایی باشم که تضعیفش می‌کند

تعریف یک انیمیشن فوق‌العاده این است که در آن هر کاراکتری که روی تصویر می‌آید، به شما بقبولاند که یک شخصیت زنده و متفکر است.

فکر می‌کنم کسی که نمی‌تواند ذهنش را تغییر دهد، خطرناک است.

بهترین راهِ پیش‌بینیِ آینده اختراع آن است.

یک ویژگی افراد خلاق این است که ممکن‌کردنِ غیرممکن را تصور می‌کنند.

برای این‌که یک شرکت واقعاً خلاق باشید، باید کارهایی را شروع کنید که ممکن است شکست بخورند.

استخدام افراد زرنگ چه سودی دارد اگر به آن‌ها برای درست‌کردن چیزی‌که خراب شده قدرت ندهیم؟ زمان زیادی است که فرهنگ ترس مانع کسانی شده که می‌خواهند قدمی آن‌سوی رسم‌ورسوم پذیرفته‌شده‌ی دیزنی بگذارند.

بهترین مدیران کسانی هستند که آن‌چه را که در موردش شناخت ندارند به رسمیت می‌شناسند و برایش جا باز می‌کنند؛ نه فقط به این دلیل که فروتنی فضیلت است، بلکه چون بدونِ درپیش‌گرفتن چنین ذهنیتی، برجسته‌ترین پیروزی‌ها اتفاق نخواهد افتاد.

جان وقتی در سال ۱۹۷۹ به دیزنی رفت که فرانک تامِس، الی جانستن و همه‌ی نه انیماتور معروف، سن‌شان بالا رفته بود و جوان‌ترین‌شان شصت‌وپنج‌ساله بود و از کارهای روزانه‌ی فیلم‌سازی کناره گرفته بودند و استودیو را به انیماتورهای سطح‌پایین سپرده بودند که دهه‌های متمادی منتظر رسیدن این لحظه بودند. این مردان تصور می‌کردند حالا نوبت آن‌هاست که مدیریت کنند، ولی نسبت به جایگاه‌شان در شرکت احساس امنیت نداشتند پس برای حفظ وضعیت فعلی شرکت تلاش می‌کردند به جای این‌که استعدادهای جوان را تشویق کنند، موجب خفقان‌شان شوند. نه تنها هیچ علاقه‌ای به شنیدن ایده‌های انیماتورهای تازه‌کار نداشتند، بلکه از یک نوع سیستم تنبیهی هم استفاده می‌کردند. به نظر می‌رسید با تمام قوا تلاش می‌کردند که زیردستان‌شان پله‌های ترقی را سریع‌تر از این طی نکنند.

بایرن هاوارد، یکی از کارگردان‌های ما در دیزنی، به من گفت که وقتی داشته گیتارزدن را یاد می‌گرفته، معلم به او جمله‌ی "اگه فکر کنی، گند می‌زنی" را یاد داده است. این ایده در ذهن او طنین‌انداز شد و کارش به‌عنوان کارگردان را تا به امروز شکل داده.

اغلب پیداکردن راه‌حل، یک مسیر چند مرحله‌ای است.

دنیا اغلب نسبت به استعدادهای جدید و ساخته‌های جدید نامهربونه. چیزهای جدید به رفیق نیاز دارن.»