بریده‌هایی از کتاب شرکت خلاقیت

یافتن افراد مناسب و روابط مناسب، مهم‌تر از یافتن ایده‌ی مناسب است.

این یعنی بهتر است روی عملکرد تیم تمرکز کنید، نه روی استعدادهای افراد درون آن. یک تیم خوب از افرادی تشکیل شده که مکمل یکدیگر هستند.

رسیدن به یک تیم خوب، پیش‌نیاز ضروری برای رسیدن به یک ایده‌ی خوب است.

این نکته برای من بسیار جالب بود: جنبه‌های مثبت روی جنبه‌های منفی سرپوش می‌گذاشت. متوجه شدم باید مراقب این وضعیت باشم: وقتی جنبه‌های مثبت و منفی یک کار همزمان وجود دارند، اتفاقی که کاملاً عادی است، افراد تمایلی ندارند به چیزهایی که آزارشان می‌دهد زیاد توجه کنند، چرا که می‌ترسند انگِ معترض به آن‌ها بخورد. و در ضمن متوجه شدم که چنین چیزی اگر حل نشود می‌تواند پیکسار را به نابودی بکشاند.

ما باید طور دیگری به شکست نگاه کنیم. من اولین کسی نیستم که می‌گوید شکست در صورتی‌که درست با آن روبه‌رو شویم، می‌تواند فرصتی برای رشد باشد. ولی بیش‌تر افراد از این گفته طوری برداشت می‌کنند که اشتباهات یک شرّ لازم است. اشتباهات یک شرّ لازم نیستند. اصلاً شرّ نیستند. آن‌ها از عواقب اجتناب‌ناپذیر انجام یک کار جدید هستند و از این‌رو بایستی باارزش دیده شوند؛ بدون آن‌ها هیچ ابداعی وجود نداشت. و بااین‌حال حتا با این‌که می‌گویم پذیرفتن شکست بخش مهمی از یادگیری است

مزیت آشکار استخدام آدم‌های فوق‌العاده این است که خلاق هستند، پیشرفت می‌کنند و به‌طور کلی باعث بهترشدن وجهه‌ی شرکت و در نتیجه خود شما می‌شوند، اما یک مزیت دیگر هم دارد که چندان به چشم نمی‌آید و به‌مرور زمان متوجه آن شدم. استخدام الوی باعث شد که در من، به‌عنوان مدیر، تغییراتی ایجاد شود: با بی‌توجهی به ترس، یاد گرفتم که این ترس بی‌پایه‌ست. طی سالیان، با آدم‌های زیادی روبه‌رو شده‌ام که راهی را انتخاب می‌کردند که کم‌خطرتر به نظر می‌رسید و باعث می‌شد که نتیجه‌ی مثبت کم‌تری هم بگیرند. با استخدام الوی ریسکی را پذیرفتم و نتیجه‌ی این ریسک این بود که بهترین پاداش را بگیرم: یک هم‌تیمی نابغه و متعهد. در دوران تحصیل در دانشگاه یوتا به این فکر می‌کردم که چطور این محیط بی‌نظیر را در جای دیگری به وجود بیاورم و ناگهان راهش را پیدا کرده بودم. این‌که ریسک کنم و بهترین را انتخاب کنم، حتا اگر به ظاهر جایگاه خودم به خطر می‌افتاد.

یافتن افراد مناسب و روابط مناسب، مهم‌تر از یافتن ایده‌ی مناسب است.

چیزهای بسیار زیادی برای ترسیدن وجود دارد، خصوصاً وقتی کار جدیدی می‌کنید. اعتماد به دیگران به این معنی نیست که آن‌ها اشتباه نمی‌کنند. بلکه به این معنی است که اگر اشتباه کنند ـ یا شما اشتباه کنید ـ اعتماد دارید که آن‌ها برای رفع آن تلاش می‌کنند. ترس می‌تواند سریع ایجاد شود؛ اعتماد نه.

در یک فرهنگ مبتنی بر ترس و گریزان از شکست، افراد آگاهانه یا ناآگاهانه از ریسک اجتناب می‌کنند. آن‌ها در عوض دنبال تکرار چیزی امن خواهند بود که در گذشته کارشان را راه انداخته است. کارهای‌شان به تبعیت خواهد بود، نه با خلاقیت. اما اگر بتوانید یک درک مثبت از شکست را پرورش دهید، عکس این اتفاق خواهد افتاد.

اشتباهات یک شرّ لازم نیستند. اصلاً شرّ نیستند. آن‌ها از عواقب اجتناب‌ناپذیر انجام یک کار جدید هستند و از این‌رو بایستی باارزش دیده شوند؛ بدون آن‌ها هیچ ابداعی وجود نداشت.

بدون عنصر اساسی که همان روراستی است، خبری از اعتماد هم نخواهد بود و بدون اعتماد، همکاری خلاق امکان‌پذیر نیست.

وقتی‌که به فرآیند اعتماد کنیم، به یاد می‌آوریم که ما ارتجاعی هستیم و پیش از این هم دلسردی را تجربه نموده‌ایم، اما درنهایت به موفقیت رسیده‌ایم. وقتی‌که به فرآیند اعتماد کنیم ـ یا شاید دقیق‌تر این باشد که وقتی به افرادی که از فرآیند استفاده می‌کنند، اعتماد کنیم ـ خوش‌بین و درعین‌حال واقع‌بین هستیم. اعتماد از این دانسته می‌آید که ما ایمن هستیم و همکاران‌مان ما را به‌خاطر اشتباهات‌مان قضاوت نمی‌کنند، بلکه ما را تشویق می‌کنند که مرزها را بشکنیم

داشتن یه فهرست محدود از مشکلات خیلی بهتر از داشتن این حس غیرمنطقیه که همه‌چیز مشکل داره.»

بازخورد منفی می‌تواند جالب باشد، ولی شجاعت بسیار کم‌تری می‌خواهد تا این‌که از چیزی اثبات‌نشده حمایت کنید و به آن فضای لازم برای رشد بدهید.

من در تمام عمرم همیشه دنبال پیداکردن شیوه‌های بهتر برای نگاه‌کردن به مسائل بودم

آن‌چه که در نوزده سالِ پس از اکران داستان اسباب‌بازی مرا با انگیزه نگه داشته است ـ درک این مسئله بوده که شناسایی این نیروهای مخرب صرفاً فعالیتی فلسفی نیست. این کار مأموریتی حیاتی و مرکزی است. به دنبال موفقیت اولیه‌ی ما، لازم بود که مدیران پیکسار بنشینند و توجه کنند. و این نیاز برای هوشیاری، هرگز مرتفع نمی‌شود

بر این باورم که مدیران باید از شدت کنترل‌ها بکاهند، نه این‌که بر آن بیفزایند. آن‌ها باید ریسک را بپذیرند؛ باید به کسانی که برای‌شان کار می‌کنند اعتماد داشته و در هموارکردن مسیرشان کوشا باشند؛‌ و همواره باید هر آن‌چه ترس می‌آفریند را مورد توجه قرار دهند و به آن بپردازند.

دستیابی به هدفی که زندگی حرفه‌ای‌ام را تعریف می‌کرد، در من احساسی از خلأ به وجود آورده بود. از خودم می‌پرسیدم، همه‌اش این بود؟

اگر بتوانیم چیزی درست کنیم که خودمان از دیدنش لذت ببریم، دیگران هم تمایل خواهند داشت آن‌را ببینند.

پیکسارپالوزا یکی از مراسم‌های سالانه‌ی ماست که در آن گروه‌های راک کارکنان خودمان برای کسب مقام بهترین گروه با هم رقابت می‌کنند و روی سکوهایی که در محوطه‌ی چمن جلویی برپا می‌کنیم، از جان مایه می‌گذارند. نکته این است که ما در این‌جا برای خودبیانگری ارزش قائل می‌شویم. همین مسئله معمولاً تأثیر زیادی روی بازدیدکنندگانی می‌گذارد که اغلب به من می‌گویند تجربه‌ی آمدن به پیکسار اندکی در آن‌ها احساس حسرت ایجاد کرده است. گویی احساس می‌کنند در زندگی کاری‌شان چیزی کم دارند؛ چیزی مثل یک انرژی ملموس، حسی از همکاری و خلاقیت نامحدود و حسی از امکان؛ البته اگر این جمله زیاد تکراری نباشد. من به آن‌ها می‌گویم که آن‌چه احساس کرده‌اند ـ اسمش سرزندگی، بی‌پروایی یا حتا بوالهوسی یا هر چیز دیگری که هست ـ نقش مهمی در موفقیت ما دارد.