بریده‌هایی از کتاب شرکت خلاقیت

آن‌ها درس مهمی هم گرفتند؛ این‌که به غریزه‌ی قصه‌گویی خودشان اطمینان کنند.

«محصولاتی که به‌شکل دیوانه‌وار عالی هستند»

جان شخصیت پرشوروشوقی داشت که باعث می‌شد بهترین جنبه‌ی شخصیت دیگران بروز پیدا کند. انرژی او به فیلم زندگی می‌بخشید.

خیلی از انیماتورهای جوان و مستعد دیزنی، استودیو را ترک کرده بودند، چون نوعی فرهنگ سلسله‌مراتبی در آن‌جا شکل گرفته بود که باعث می‌شد به ایده‌های آن‌ها بی‌توجهی شود

واضح بود که ایده‌ی خوب مدیران به‌تنهایی کافی نبود و باید راهی برای به‌دست‌آوردن حمایت کسانی که باید از نتیجه‌ی ایده استفاده می‌کردند هم پیدا کنند. من این درس را به خاطر سپردم.

جرج می‌خواست از این دستگاه پیشرفته‌ی تدوین استفاده شود و تدوینگران لوکاس‌فیلم مخالفت می‌کردند. آن‌ها از سیستم کاری خودشان رضایت کامل داشتند و همه‌ی قلق‌های آن‌را بلد بودند؛ کارشان شامل قطع‌کردن فیلم با تیغ و تبدیل‌کردن آن‌ها به قطعه‌های کوچک‌تر و بعد چسباندن دوباره‌ی آن‌ها به هم بود. دل‌شان نمی‌خواست کار با پروسه‌ای را شروع کنند که در کوتاه‌مدت سرعت کارشان را کم می‌کرد. با شیوه‌های کار قدیمی خودشان راحت بودند و تغییر به این معنی بود که باید این راحتی را فراموش می‌کردند. پس وقتی نوبت آزمایش کار ما شد، تدوینگران با ما همکاری نکردند. این‌که ما مطمئن بودیم این دستگاه کار تدوین را متحول می‌کند، دیگر اهمیتی نداشت؛ پشتیبانی جرج هم همین‌طور. چون کسانی که قرار بود از سیستم ما استفاده کنند، در مقابلش مقاومت می‌کردند و کل پروژه متوقف شد.

با بی‌توجهی به ترس، یاد گرفتم که این ترس بی‌پایه‌ست. طی سالیان، با آدم‌های زیادی روبه‌رو شده‌ام که راهی را انتخاب می‌کردند که کم‌خطرتر به نظر می‌رسید و باعث می‌شد که نتیجه‌ی مثبت کم‌تری هم بگیرند.

معنی خوب‌مدیریت‌کردن چیست؟ وقتی جوان‌تر بودم قطعاً هیچ ایده‌ای در مورد جواب این سؤال نداشتم، اما با پذیرفتن یک سری کار کم‌کم به معنی آن پی می‌بردم. با کارکردن برای سه نفر از صاحبان شرکت‌هایی که قوانین کاری مرسوم را زیر پا می‌گذاشتند و هر کدام هم سبک کاملاً متفاوتی داشتند، یک دوره‌ی فشرده‌ی مدیریت را پشت سر گذاشتم. در یک دهه‌ی بعدی، یاد می‌گرفتم که مدیران باید چه کارهایی را انجام دهند و از چه کاری بپرهیزند، که فرق آینده‌نگری و توهم چیست، که فرق خودباوری و خودخواهی چیست، که چه چیزی خلاقیت را پرورش می‌دهد و چه چیزی آن‌را می‌کُشد. حین کسب تجربه، سؤالاتی داشتم که هم کنجکاوی‌ام را برمی‌انگیختند و هم مرا گیج می‌کردند. حتا همین حالا یعنی بعد از چهل سال، هیچ‌وقت دست از سؤال‌کردن برنداشته‌ام.

ثبات را به‌طور تصادفی تبدیل به هدف نکنید. تعادل از ثبات مهم‌تر است. - پروسه را با هدف اشتباه نگیرید. کارکردن روی فرآیندها برای بهتر و آسان‌ترکردن آن‌ها کاری ضروری‌ست و چیزی‌ست که مرتباً باید انجام دهیم، اما هدف نیست. عالی‌کردنِ محصول هدف است.

تعالی، کیفیت، و خوبی کلماتی‌اند که باید دیگران به ما نسبت دهند، نه این‌که ما آن‌ها را در مورد خودمان به کار ببریم.

کار ما به‌عنوان مدیر در محیط خلاقانه، حفظ ایده‌های جدید در برابر کسانی‌ست که نمی‌دانند برای رسیدن به عظمت، باید از مراحل نه چندان عالی عبور کرد. از آینده حفاظت کنید نه از گذشته.

منتظر نمانید که همه‌چیز بی‌نقص باشد تا آن‌را با دیگران در میان بگذراید. پیش از موعد نشان دهید و به دفعات نشان دهید. وقتی به آن‌جا برسید زیباست، اما در طول مسیر زیبایی ندارد. همین‌طور هم باید باشد.

تغییر و عدم اطمینان بخشی از زندگی هستند. کار ما این نیست که در برابر آن‌ها مقاومت کنیم، بلکه باید در صورت بروز حوادث غیرمنتظره توان بازسازی را در خود ایجاد کنیم. اگر همیشه سعی نکنید آن‌چه را که دیده‌نشده کشف کنید و طبیعت آن‌را بفهمید، برای رهبری مناسب نیستید.

این گفته را شنیده‌اید که کارمندان‌تان مهم‌ترین دارایی شما هستند. برای بیش‌تر مدیران این‌ها فقط حرف‌هایی هستند که تکرار می‌کنند تا مردم احساس خوبی پیدا کنند، با این‌که شاید به عنوان واقعیت پذیرفته باشند، کم‌تر رهبری رفتار یا تصمیم‌گیری‌های خود را بر اساس آن‌ها تغییر می‌دهد. اما استیو این قاعده را به کار گرفت و مرکز کارمان را حول آن ساخت.

او کاملاً آگاه بود که تصمیمات هرگز نباید تنها بر پایه‌ی احساسات باشند. اما همچنین می‌دانست که خلاقیت امری خطی نیست، و هنر تجارت نیست، و این‌که اصرارورزیدن بر به‌کارگیری منطق دلار و سنت خطرِ ازهم‌گسستن چیزی‌که ما را از هم جدا می‌کرد در پی داشت. استیو برای هر دو طرف معامله، منطق و احساس، مزایایی در نظر گرفت، و برای درک او، فهمیدن روشش در حفظ این تعادل، کلیدی بود.

راحتی هدف نیست؛ عالی‌بودن هدف است.

برای این‌که یک فرهنگ خلاق را پرجوش نگه داریم، بایستی از عدم قطعیت مداوم ترسی نداشته باشیم. بایستی آن‌را بپذیریم، همان‌طور که آب‌وهوا را می‌پذیریم. عدم قطعیت و تغییر، جزء لاینفک زندگی هستند، و لذت آن به همین است.

آینده، یک مقصد نیست؛ یک جهت است. پس این وظیفه‌ی ماست که هر روز تلاش کنیم تا مسیر درست را رسم کنیم و هنگامی‌که ناگزیر از آن منحرف می‌شویم، دست به اصلاحات بزنیم.

قبلاً گفته‌ام تشخیص مشکلات آسان، اما یافتن منبع مشکلات است که فوق‌العاده دشوار است.

بسیاری از کسانی که در دانشگاه یا کسب‌وکار فعال هستند، معتقدند «چیزی که قابل اندازه‌گیری نیست، قابل مدیریت هم نیست». ولی این جمله خنده‌دار است و از سوی کسانی طرح یا پذیرفته شده است که نمی‌دانند چه چیزهایی از دسترس ما پنهان است.